Двете и пол години откако беше избран за претседател на ВМРО-ДПМНЕ покажаа дека Христијан Мицкоски не напредувал политички. Тој не успеа да исполни ниту една празнина од неговата идеолошка супстанца. Ако воопшто ја имал, пишува Љупчо Поповски во колумната за „Дојче Веле“.
Дали нарцисоидноста може да се помири со поразот?
Изгледа дека тоа е клучното прашање што ја крши супстанцата на Христијан Мицкоски по поразот на изборите на 15 јули. Поразот е исклучително тесен, само 12 илјади гласови, но е огромен по својата тежина. И асполутно неочекуван во врвните вмровски ешалони, каде изгледа дека веќе беша направена и распределбата на министерските места. Тоа за нив, едноставено, изгледаше како ситуација која е реално незамислива. Тие веруваа дека корупциските афери, особено „Рекет“, природно, космички, ќе натежнат на тагот и дека победата е неизбежна, онака како што зората доаѓа по ноќта (како што Мицкоски порано сакаше да кажува метафори во стилот – темнината е најцрна пред мугрите). Зората, навистина дојде, но не за ВМРО-ДПМНЕ и особено не за него. Тој, очигледно, не успеваше да види дека и во политичката апатија на граѓаните и сериозното незадоволство од сдсмовската власт, има зрно на зрелост – а тоа е дека враќањето назад е полошо од мачната сегашност, на која корона кризата ѝ го удри најсилниот печат.
Во тоа состојба на „гледам, а не виѓавам“ партијата направи многу грешки во кампањата – од бесмислените црни спотови со примитивни пораки; со речникот кој последната недела со грубите, улични и многу навредливи пораки кон главниот ривал оддалечија многу потенцијални гласачи; со избришаната идеологија од политичкото кредо на партијата; со испомешани пораки во кои не се препознаваше нишка која ја води идејата; со исклучивост кон оние што мислат поинаку во вмровскиот партиски кампус, или настаните ги гледаат од друга перспектива; со инсталирање на дигитални хорди кои требаше да го оцрнат како ѓавол секој оној што не е на линијата на „трустот мозоци“ на врвот… И уште многу други работи, кои веројатно ќе се заборавеа ако таква тесна победа беше забележана на вмровското конто.
Една од позначајните грешки што ја направи Мицкоски, а која за него изгледаше како суштински поттик, беше и видео пораката на унгарскиот премир Виктор Орбан. Во неа, човекот што му даде азил на Никола Груевски и го шверцуваше низ многу балкански граници за да избега од правдата, им порача на македонските гласачи: „Ние сме судбински поврзани со вас… Може многу да помагаме едни на други… Ние тука во Унгарија навиваме за нашиот пријател Мицкоски и би сакале како победник да го видиме ВМРО-ДПМНЕ, бидејќи во борбата против миграцијата заедно со нив изградивме соработка базирана на национална гордост…“
Се чини дека и оваа порака може да биде во јадрото на болниот пораз на Мицкоски. Тој или не сфати што значи кога премиерот што му даде азил на човекот кој инсталираше авторитарен режим во земјава вели „ние навиваме за вас“, или пак сфаќал, но морал да ја прифати оваа интервенција, чиј поттекст им е јасен на сите во Македонија. Ги снема сите други поддржувачи на ВМРО-ДПМНЕ од другите сестрински партии (освен срамежливата порака на Јанез Јанша) што минатите изборни циклуси ги гледавме во голем број. Ослонувањето само на Орбан го направи Христијан Мицкоски изолиран надвор, а осамен дома. Но, како дилемата од првата реченица – оној што е опседнат со себеси тешко ги гледа настаните околу себе. А и малку подалеку.
Целата колумна од Љупчо Попоски за „Дојче Веле“, ТУКА.
