пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Мене не ми пречи што една Бугарка може да стане кмет на Скопие.
Тоа може да биде и предност.
За Скопје и за Македонија.
А и за Бугарија.
И за нивните меѓусебни односи.
Но, не би сакал да изгласаме лажна Македонка да ни ја води метрополата.
Или срамежлива и уплашена Бугарка во иста личност.
Која како Македонка ја подржува партијата која ја напаѓаше власта за предавство на националните интереси, имено, во преговорите со Бугарија и преку таа критика се искачуваше кон власта по скалите на македонските инфантили и останати глупаци, по басамаците од откинато живо месо на Македонија, од кај што потоа ќе може да ја покаже вистинската димензија на своето бугарство. Кога заспаната Бугарка ќе ја фрли македонската наметка и поотворено и троа деликатно на почетокот, ќе проработи во интерес на бугарската кауза во Македонија.
Тоа е логиката на нештата.
Третата работа која ми пречи е пувлестоста на госпожата, празнотијата, ништавноста и ништожноста и реткатa неподносливост и одбивност, изградена од некаква чудна презаситеност од животот, така ми делува со спуштените капаци и студениот поглед, стегнатат насмевка и неприродноста и со отсутноста и неписменоста во апсолутен судир со амбициите и функциите низ кои постои. Сите овие компромати се костурни коски на еден пувеж. Јас би ја оставил само да смрди, но нацијата бара и нешто потврдо. Очекував повисоки стандарди од Софија. Не од нашата, туку од бугрската. Сите знаеме дека Македонија е премрежена со такви инсталации. И дека сите познати луѓе со бугрски документи, се физички грозотии, интелектуални нули и морални говњари. Им се извинувм на сите вистински Бугари, тука говориме за инсталации, не за луѓе. Тој избор не е добар за лицето на Бугарија во Македонија. Македонските Бугари би требало да се побунат како компромитирани. И, конечно, четвртата работа која не можам да ја сварам, е однесувањето на македонските граѓани (главно од селско или привинциско потекло) кои расправајки се со селскоста на својата врвна репрезентација, заедно со институциите какви што се ману и уким, во нивната, внимавајте, борба за македонскиот идентитет, непокор, посебност и достоинство, демек, против агресијата на Грција и Бугарија, го чистат патот за за ова срамна и веројатно клучна епизода. Со своите статуси на неверојатно ниска државотворна свест и национална и граѓанска одговорност.
Текстот е личен став на авторот. Сите права се задржани