без пардон: ЏАБИР ДЕРАЛА
Напишав утринава еден пост на Фејсбук за кој моите другар(к)и од ФРОНТЛАЈН ми рекоа дека треба да го објавам и овде. Па, кога веќе го објавувам и на оваа страница, да додадам уште збор-два во ова писание, иако има и многу повеќе да се пишува за оваа социјална болештина од човек.
Па така, ми кажаа дека онаа креатура од која може на човека само да му се згади (и фамилијата нејќе да го види) ме прозива по социјалните мрежи. А не кажува дека сѐ што троши се црни, кеш пари, бидејќи на сметка нема ни еден денар. „Дај шта даш“ му беше животната девиза додека му слугуваше на разбојникот, азилантот во Будимпешта, па и кози и кучиња чуваше, со спонзорство од буџетот (наши пари), ама во ниеден миг не му тргна од рака да стане интелектуалец.
Сум го видел како цимоли и се жали дека нема пари, дека останал без фамилија, дека му треба работа и корка леб, а сега богато живее од украдените пари. Но, сеедно смрди и сам е. Толку е глупав и самоуверен што не знае колку е сам и грд. Доволно е човек да го погледне и ќе види дека нешто не е в ред со него.
За влакно се спаси од долгогодишна робија затоа што лажеше и мамеше луѓе со класични уличарски финти. Им продаваше визи на луѓе што последните пари ги даваа или се зајмеа за да му ги дадат нему, за да заминат од земјава. Ги остави без пари, а тој ѝ се измолкна од правдата.
Нема една трошка морал во него!
Изгуби судски спор со мене, а јас му платив судски трошоци и адвокат, затоа што немал пари, кутриот. И пак се закача, иако, да е нормален, би се скрил во глувчешка дупка. Објави скен од мојата лична карта на интернет медиумите и социјалните мрежи, искажа невидени лични навреди, лаги и клевети, изкажа невидена омраза и повикува(ше) на моја ликвидација, му се закануваше и на моето семејство… И што уште не.
Да не зборуваме за тоа дека, наводно, не е во состојба да ја плати судски одредената отштета, чиј износ е симболичен во споредба со тоа колку можеше и требаше нормална судиј(к)а да му одреди.
А за пишување, знае дека пишувам, иако ме прозива, демек да сум пишувал. Копук. Знам дека се нервира. И тој и неговите стопани се нервираат (потврдено!) од тоа што го читаат. Секој збор што излегува од под моите прсти го читаат. Читаат и сѐ што ќе напишат оние со кои имам чест да работам. И многу се нервозни.
Уште повеќе се нервираат што нас нѐ читаат повеќе луѓе отколку што тие можат да сонуваат.
Затоа, иако не заслужуваат ни малку внимание, ќе си дозволам да погледнам надолу и да им довикнам:
Пукнете, празноглавци! Овој грозен лик е вашата лика и прилика!
ПС. Ова, колку да знаат дека не сме растени под стаклено ѕвоно. Знаеме и ние што е говор без пардон, но не и говор на омраза што, заедно со лагите, е единственото што го имаат во своите празни глави. Знаеме добро што е улица, асфалт и урбана џунгла, далеку подобро од нив. И пак знаеме да задржиме пристојност и достоинство, а тие немаат што да задржат, бидејќи тоа никогаш не го стекнале. Освен да крадат, ништо не знаат да прават. Освен смрдеа, ништо немаат во душите.
