пишува: ПЕТРИТ САРАЧИНИ
Додека е актуелна дискусијата за националистичкиот пир на „Шверцерите“ во МНТ, би сакал да ви раскажам една сосем поинаква приказна, драги мои. Ако ве интересира, се разбира, останете со пишувачот на овие редови, за да дознаете како овој театар, благодарение на еден „шиптар“ и други „шарени предавници“,го задржа своето име и после Преспанскиот договор, ја задржа придавката „македонски“, и со тоа стана еден од неоспорливите докази за потврдувањето на македонскиот идентитет, етничка особеност и култура на Македонците во Преспанскиот договор.
Се разбира, оваа приказна ќе биде раскажана доволно дискретно за да не ги наруши правилата на комуницирање за вакви случки, а доволно јасно за да ја задоволи љубопитноста и најважното, да ги информира граѓаните за оние аспекти кои се важни за нивниот, јавниот интерес.
Се сеќавате добро, важен аспект на Преспанскиот договор беа промените во имињата институциите. Главна грижа на сите претставници на нашите институции во овој процес беше тој на никој начин да не го наруши идентитетот на македонскиот народ, а клучна цел, беше како граѓаните да дознаат дека македонскиот народ, јазик, идентитет да не бидат чепнати ниту пак на некој начин доведени под знак прашалник. Наспроти сотоиците секојдневни лажни вести, секој доказ во оваа насока беше од голема важност.
Вашиот омилен младич веќе оттука почна де ја комуницира идејата која го преокупираше подолго време, да се сочува името на Македонскиот народен театар. За тоа разговараше со колеги на различни нивоа во владата, образложувајќи ги силните аргументи кои стојат зад тоа.
Оваа идеја созреа и беше презентирана и на еден поширок состанок на владини комуникатори, на кој имаше министри, координатори, советници на премиерот и на министрите и други институции. Благодарение на голем дел од присутните и нивната поддршка, брзо потоа, со доразработени аргументи, аргументацијата за Театарот беше прифатена и од грчката страна.
МНТ остана – Македонски народен театар, што де факто претставува дополнителен аргумент дека Преспанскиот договор го признава македонскиот народ и неговиот етнички и културен идентитет.
Суштината на аргументацијата (да не ве оптоварувам со детали) беше дека МНТ е формиран според институционална традиција, карактеристична за народните театри (позоришта) и во останатите земји на поранешна Југославија. Театарот е најстара културна установа на македонскиот народ и неговото постоење е врзано пред сè со културниот идентитет на македонскиот народ, како примарна функција.
Додатен аргумент за оваа институционално-правна и културна традиција е и постоењето на Албанскиот и Турскиот театар, кои во поранешниот систем постоеја заедно во Театарот на народностите (наспроти МНТ, кој пред сè беше театар на македонскиот народ).
Ете така „ухлебените“ во Владата, заедно, Албанци и Македонци, се бореа за секое парче и камче македонски идентитет, и успеаја да придонесат, секој на свој начин, во неговото чување и потврдување во целиот свет. Како што се борат за културата на сите заедници во земјата, безрезервно и со срце.
За разлика од некои други, градителите на стиропор и стадионската култура, кои се тука да поттикнуваат меѓусебна омраза и да живеат од создавање и нерешавање на проблемите.
