пишува: ЗОРАН ИВАНОВ
Можеби би било умесно некаков ваков критериум како од насловот да се озакони како елемент за тоа кој сѐ би можел да биде технички министер во овој наш уникатен пржински владин модел.
Новите, мошне привремени, технички министри и заменици министри во новата техничка влада, очигледно добро ја совладале техниката на техничкото. Рецептот, барем според она што тие досега го прикажаа и не е нешто многу тешко остварлив. За почетокот е доволно да се биде доволно невоспитан. Тоа е добра основа. Натаму, сѐ друго, па и партиските извршителски или поточно служителски задачи, ќе си дојдат како елементарна последица на нивната елементарна невоспитаноста. Не е тоа недостаток на политичка култура. Туку, буквално, на кумулирана карактерна невоспитаност.
На самиот старт од своето техничко министерување во своите строго наменски сто министерски денови, од првата минута на својот кус мандат, тие детски нестрпливо побрзаа со слугување на партијата. Со монтирање скеле за потребите на претстојната партиска предизборна кампања. Приоритетно, уште не упатени во ресорните обврски, ги преплавија медиумите со скокотливи теми. Се упатија да бркаат вештерки, да обвинуваат за криминали, да трагаат по афери.
Новите владини функционери очигледно заборавија дека со својата нова улога се во најистурените позиции на извршната власт. Дека владата има колективен дизајн, правила, методи, седници. Дека на самите владини сесии, од креирањето на дневниот ред, преку материјалните тематски расправи, па се до донесувањето колективни владини одлуки, имаат и можност и обврска да покренуваат прашања, да донесуваат и да оспоруваат одлуки, да гласаат и да не гласаат предлози. Да го прават тоа во рамките на таа институција задолжена за тековните состојби во државата.
И дека токму владата и министерствата што ги презедоа, се полето на нивната активност. И дека тие, а не партиските пресови, се нивниот службен терен за работа. И дека тоа повеќе не се одаите на нивната матична партија. И дека уште помалку е тоа нивниот партиски изборен штаб со неговите митингашки предизборни кампањски планови. И дека се тие ангажирани за народни министри, а не за маркетиншки партиски агенти.
Нивната мисија, нивната функција, нивната обврска согласно (како што се покажува) глупавиот пржински закон, е елементарно едноставна: Како претставници на опозицијата да се концентрираат на претстојните избори и да ги туркаат редовните обврски определени со закон. Во нивните ресори и воопшто во целата извршна власт, да детектираат и да елиминираат евентуални институционални девијации во насока изборниот процес на пролет да функционира беспрекорно. Ништо повеќе и ништо помалку од тоа.
Наспроти ова, се покажа дека до технички министер може да се дојде и само преку партиска дресура.
Сите права се задржани. УСЛОВИ ЗА КОРИСТЕЊЕ.