пишува: ЗОРАН ИВАНОВ / ЦИВИЛ
Ќе го менувал Преспанскиот. Не, ниту запирка ќе смени. И тоа тој многу добро го знае. Во спротивно, ако пак во тоа си верува, би значело дека има проблем. И тоа многу голем проблем. И дека му треба помош. Во речникот на странски зборови тоа е запишано како митоманија. Да веруваш во неверојатното, во митот. И, велат, со малку повеќе напор, било излечиво.
Горниов пасус не се однесува на никого конкретно, на него па ич. Но некоја асоцијација би можела да се адаптира и да се приближи натаму. Накај сѐ уште актуелниот претседател на ВМРО-ДПМНЕ Христијан Мицкоски. И тој, исто како незнајниот јунак од почетокот на текстов, ќе го менувал Преспанскиот. Се прави дека не знае дека секој Македонец посакуваше до него воопшто да не мораше да дојде. И се прави дека не знае дека секој разумен Македонец силно посакува неговата држава да не чмае во децениската атрофија и конечно да се помести кон интеграциите.
Храбрите рекоа да. И рекоа, ние одиме натаму. Со референдумот и со уставот потоа исчекорија од децениската лажна патриотска заблуденост. Ги кренаа блокадите. Го сторија тоа и покрај сите трауми и покрај сиот товар од наметнатите хирови и секакви небулози што ги наметна јужниот сосед.
Другите, на чело со споменатиот лидер на споменатата партија, рекоа не. Нивниот ист познат партиски одговор. Нивното легендарно не од арсеналот на нивната децениска негаторска политичка доктрина. Од осамостојувањето на земјава до денес, секогаш кога Македонија беше во некаква дилема или во некаква криза, со нивното не тие земјата ја упатуваа на патот на изолација и стагнација. Нивното не беше и за ООН и за Рамковниот и за Уставот и за Преспанскиот и пак за Уставот. Сѐ само не до не. Без понуда, без патоказ, без решение. Само контра и само не.
Еве и сега пак, не. И овој нивен лидер, само контра. Само против и само не. Најтазе, за договорот со јужниот сосед. Ќе го менувал и ќе го враќал уставот. Преведено, би значело тоа рикверц во Поранешна, во ФИРОМ. И гордо патриотски ќе отвора нов јужен фронт. Историско не ќе им кажел на Грците. Истото не и на Трамп, на Меркел, на Макрон, на НАТО, на Брисел. На сите.
Предизборие е. Некако се објасниви разноразните вербални партиски ветувачки еквилибристики. Но, времето предизборно, исто така, е добра можност за манифестирање одговорност. Па, наместо бајки и изигрување Гуливер, периодов дава шанса големата лага да се замени макар со мала вистина. Да ја промовира реалноста. Да престане да манипулира со чувствата на Македонците. И да престане сурово и бесчувствително да досипува сол на најсвежите македонски рани.
И гласно и јасно да соопшти дека Македонија останува единствениот меѓународен субјект, единствената држава во светот која во своето име и натаму ќе го носи милениумското Македонија. И дека идентитетски Македонците остануваат единствениот народ во светот кој зборуваа на својот уникатен македонски јазик. И дека сето тоа со светски потпис и со светски печат е бетонирано и депонирано во Светската асамблеја на народите и државите.
Но за ова е потребен карактер. Потребно е да се има доблест. За жал, за многу жал и по него и по неговите, посебно за идентитетски исплашените Македонци, за неговите предизборни Преспански ветувања можна е само една единствена карактерна констатација:
Тој можеби и не е лош, ама не ја зборува вистината. Човекот мами.
