пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Законот за Јавно обвинителство (ЈО) е вистински тест на моќта на Мицкоски што, судејќи по тоа што јавноста веќе одамна го знае, тој реално ја нема во партијата. Нема потреба посебно да се образложува и докажува неговата позиција во партијата и неговата вистинска улога во политиката.
Мицкоски го следи темен облак на неуспехот… Почнувајќи од тоа со каква милитантна багра располагаат онлајн, завршувајќи со трагикомедијата од технички министри и заменици што ги назначија во техничката влада. Да не зборуваме за тоталните утки во сите можни кампањи, од онаа за претседателските избори, до митинзите низ земјава за „Обнова“ (на режимот, разбира се), каде што и роднините на неговите локални функционери одбиваат да се појават.
Ништо не упатува на тоа дека Мицкоски, иако формално е на чело на ВМРО-ДПМНЕ, има било каква контрола врз партијата. Тој останува тоа што беше уште во мигот кога се дозна за неговата номинација за претседател – марионета на бегалецот од правдата, неговиот ментор и идеолошки стопан. Веројатно, нема ништо повеќе од тоа. До вчера и формално почесен претседател на партијата, Груевски ги влече сите конци, цврсто закачени на сите зглобови на Мицкоски.
Се чини дека некои веруваат дека тој можеби ќе се одважи да излезе од цврстите прегратки на својот шеф, со право на глас во Будимпешта (Пустец во Будимпешта). Мали се шансите за тоа. Мицкоски, едноставно, беше поставен на почетокот на една долга удолница, без кочници, бос и со неисправен калкулатор во рацете.
Ова се денови кога Мицкоски е пред самиот крајот на својата удолна патека и се соочува со последниот тест. Неговата позиција во однос на Законот за ЈО е тој последен тест за утврдување дали тој има моќ на одлучување во ВМРО-ДПМНЕ и, воопшто, дали има дозвола да размислува самостојно. Одговорите на овие дилеми се крајно непријатни и сигурно е тешко да се живее со нив. Тешко е да се биде на чело на партија чии преговарачи за законот се обвинети лица, како Милошоски, на пример. Да не ги набројуваме другите, да не губиме време.
Ако Мицкоски донесе одлука да се сврти кон Европа и да го поддржи Законот за ЈО, има шанси за опстанок во политиката, макар и да добие катиљ ферман од Орбанистан. Сепак, поверојатно е дека ќе остане послушен спроведувач на политиката под диктат од Будимпешта. А тоа ќе значи дека неговите денови како политичар се одбројани. Потоа… Што потоа? Ќе дојде време кога ќе мора да ги одговори сите непријатни прашања што му се поставуваат во јавноста од првиот ден на неговото лажно шефување.
Овие години, на потешкиот начин, се соочивме со горчливата вистина дека правдата е бавна и дека криминалот е длабоко вкоренет во системот и ужива поддршка од силни центри на моќта што се и надвор од нашата земја.
Веќе со години, оваа земја живее меѓу тежнеењето да се изгради европска држава во која владее правото и демократијата и грчевитите обиди да се врати режимот или барем да се издејствува амнестија за криминалот. Од падот на режимот до сега, граѓанките и граѓаните на Република Северна Македонија се неми сведоци на крвав напад на законодавниот дом, бескрајно одолговлекување, блокади и обиди да се осуети долгоочекуваната правда. Но…
Законот за ЈО ќе биде донесен. И реформи во правосудството ќе се спроведат. И Јавното обвинителство ќе биде силно и независно. И правда ќе има.
