пишува: ПЕТРИТ САРАЧИНИ
Не е пријатно да си изложен на удари од сите страни. И од „своите“ и од „туѓите“. Но повеќе од ударите боли молкот и стравот од омразата и радикализмот, кои една мала група насилници и поборници на луди идеи успева да ги наметне врз цели општества.
Оние кои се против насилството и меѓуетничката омраза, тие што го палат алармот за кој веќе станува и доцна, се најмногу плукани. Наместо да станат пример за општествена борба, да се создаде притисок системот да се справи со омразата, во оваа неказнивост, тие стануваат пример за тоа дека е подобро да молчиш, оти наведната глава сабја не сече. Така е тоа во општества заболени од долгогодишен клиентелизам и конформизам.
Но да го парафразирам доктор Караџоски, за среќа, има и такви, цврсти како кучиња, кои нема да замолчат. Се сметам себе за таков, а има и многу како мене.
Знаеме ние добро што значи на Балканот цртање на етнички карти. Дали за „етничка“ Албанија, Србија, Македонија, Бугарија, Грција, Хрватска…последната таква се црташе на салфетка. Последиците се десетици илјади убиени луѓе, стотици илјади раселени, уништени многу семејства и судбини.
Затоа, зборувам сега, додека многу професори, интелектуалци, уметници, јавни фаци и разни други „деца си играат“ со етнички карти, а национализмот тропа жестоко на врата, соочувајќи се со одбрана составена од молк и „игнорирање“. Каква Мажино линија, која во првиот сериозен налет на фашистите ќе биде прегазена како селски поток!
Затоа, зборувам сега, додека многумина се лажат себе дека станува збор за играчка. А кога играчката ќе стане плачка, кога ќе дојдат да тропаат на врати, да спроведуваат во камиони и вагони, да стрелаат, да околчуваат и омеѓуваат, мене не ме барајте. Па не ме мислите ваљда до толку будала своеволно и мирно да си ги чекам џелатите! Тогаш ќе си ги барате и ќе се убедувате со овие што цртаат карти 👌
