пишува: САШО ОРДАНОСКИ
Објавената неофицијална дипломатска нота (нон-пејпер) од Берлин ја соголува бугарската меѓународна позиција како сосема неодржлива во авантурата со нивното билатерално вето за македонската ЕУ интеграција. Нервозата кај г-ѓа Захариева, со дополнителни радикални изјави „по темата“, само го потврдува тоа.
Од вчера, тој нон-пејпер е пренесен во сите балкански и евро-интегративни дескови во надлежните министерства на земјите-членки на ЕУ. Впечаток е, најблаго речено, дека тоа нема да ѝ помогне на Софија во објаснувањето пред европските партнери на своите тврди антимакедонски позиции.
Во тој „непостоечки“ документ се потврдени сите важни заложби од Договорот за добрососедство меѓу Македонија и Бугарија, а во еден префинет германски дипломатски стил, се оставени неколку елегантни „излезни решенија“ за бугарската страна, со дообјаснувања и реафирмирани ставови со кои се засилува ставот дека Македонија не мисли да се меша во внатрешните работи на Бугарија, а дека Бугарите можат и да приложат свое еднострано толкување, како нивен став за постоењето на македонскиот јазик во Уставот на РСМ.
Тип-топ. Ниту нова „преговарачка рамка“, ниту ново „35-то поглавје“ (Радев) за македонски преговори со ЕУ.
Германците дури се понудиле и да помогнат во работата на билатералната историска Комисија, за да се постигнат побрзи резултати – тоа е одлична идеја, иако се плашам дека Германија може подоцна да зажали за оваа своја дипломатска „женерозност“. Додуша, Берлин за одредени важни периоди од македонско-бугарската историја веројатно има подобри архиви и од оние во Скопје и Софија, што којзнае како им прозвучило на „надлежните“ во Бугарија кога се вратиле од Берлин.
Елем, откако го прифатиле нон-пејперот во Берлин, нашите пријатели во Софија се премислиле по враќањето дома. И тоа го потврдува она што го знаеме од порано: целото замешателство е резултат на внатрешните, предизборни собитија во Бугарија, каде изборниот лов на емоции и националистички гласови (од живковистички произход) треба да ги „покрие“ дузината други проблеми со кои се соочува бугарското општество, а кои немаат врска со нас.
Ако ни е за утеха, тоа барем овде можеме сосема да го разбереме, бидејќи 40 години национализмот кај нас беше „прирачно“ оправдување за семожни политички, економски, социјални и секакви други потфрлања. Во тие години, практично до денес, би можеле да наброиме стотина видни политички кариери кои беа изградени исклучиво врз база на спорот со Грција или на подемите и падовите во македонско-албанските односи. Многумина, буквално, со децении со ништо друго не се занимаваа во нашата домашна политика. Со македонскиот влез во НАТО и со напредокот на евро-интегративната агенда, овие наши „професионални патриоти“ (сега имаат и официјален Институт во опозицијата!) се плашеа дека ќе останат без ангажман – добро е, срцето им дојде на место, во последен момент Бугарите повторно им отворија работа, ќе има по што да се лелека и колне!
Сега се бугарско-македонските дипломатско-покерашки карти отворени на маса. На ред е Европа да се позанимава со политичките вредности кај своите членки. Не дека е тоа нешто ново и не дека Европа има којзнае каков успех во практичното промовирање на своите теориски европски вредности, имајќи ги предвид сите национал-популистички движења што ги изнедри во сопствените граници. Оти, не треба само да се смисли „Берлински процес“, треба доследно и да се спроведе.
Впрочем, можеби и овој стрес-тест што ни го прават нашите источни соседи е добра прилика како, навистина, практично и побрзо да ги развиеме закржлавените економски и општествени односи со Бугарија и вон „отровот“ на „чистата“ историја и „валканата“ политика на кои сите сме осудени да им робуваме. Откако, се разбира, ќе ги започнеме преговорите со ЕУ…
Сите права се задржани. Текстот е личен став на Авторот.
