Што да кажам, драги пријатели, драго ми е што балонот на националната хистерија налета на шилото на институционалната ефикасност.
Се радувам како дете на радикалното издишување на вмровската надуеност, на отпаѓањето на големи парчиња од моторите на македонистичките боинзи на лагата и измамата.
На одлепувањето на вмронските говна од тоалетната хартија на Македонецот.
Се надевам дека во новиот развој на настаните, новинарските глисти ќе добијат крила во тој некаков забрзан курс на еволуцијата, дека Софија ќе се откаже од идејата да биде Лорен, дека Кикифрики ќе се удави во Матка, како последна шанса да спаси дел од достоинството и да ги ослободи своите деца од товарот на своето идиотско досие…
Ми се бендиса изјавата на Мијалков. Човекот ѝм се извини на владата, на премиерот, на министрите, на обвинителите и судиите и на целата јавност за проблемите кои ги предизвика со своето отсуство.
Заев беше во феноменална контрола на триумфализмот.
Беше тоа предавање за правдата и правниот поредок, за одговорноста, за институционалниот ред, за општото добро, за радоста од успехот, за трпението, на фонот на непресушната злоба на таканаречениот медиумски простор.
Го поздравувам за храброста, енергијата и посветеноста.
Одам да си турам една ракија за оваа голема победа.
Победа која не е само победа во еден случај, туку е тоа триумф на трагата на победите со кои Македонија обезбедува стабилна и светла иднина.
И на крајот, нема да бидам искрен, ако не кажам дека се радувам на идејнополитичката, па и лична несреќа што ги здеси злодусите не само на вмро туку и на говњарите од левиот центар. Да им го ебам центарот. И левоста. Хахаха.
