Пишува: Бранко Тричковски
Пристојноста ќе ни ја ебе мајката. Потешко ја поднесувам македонската пристојност отколку македонскиот хип хоп и рап. Ужасно лоша глума, имитација, препичување… Неподносливо.
Неслушливо. Пристојноста може да биде знак на политичката култура, но многу почесто е знак на антикултурата на комформизот, на дистанцата од одговорноста за општите работи, на театарот и парадата…
Платформа на најстрашните деструкции. Пристојноста е хумусот на кој расте фашизмот, ако се разбираме. Пристојноста е алибична, таа е определба на комотноста и кон комотноста.
Мајка ми ме караше што се расправам со комшиите, неа не ја интересираа ставовите на соседите, ниту моите ставови, таа ја адресираше вината за расправата на моето име односно на адреса на мојата непристојност. Треба да бидеш фин, сине мој, викаше таа…Тоа е тоа.
Конфликтноста, бескомпромисноста, принципиелноста, борбеноста, се разбира базирани на знаењето, моралноста и добрата воља, се стандардите кои формираат политичка култура и влечат напред. Пристојноста е пештера во која луѓето се повлекуваат пред надворешните предатори.
Пристојниот човек никогаш не би излегол од пештерата. Така што мојата идеја, која не наидува на адекватна општестврна резонанца, е да ги именуваме феномените си вистинските имиња, да му кажеме на скотот скот, на фашистот фашист на будалиот будала итн. Нема никакви перспективи општеството кое на вмро гледа како на политичка алтернатива. Никаква.
Вмро е ономатопеја на македонската исфабрикувана романтика и артикулација на најдолното просташтво, односно на политичката и општа неписменост. “Облагородени” со злоба, завист, омраза..Типовите од оваа привиниенција кои го тероризираат и разоруваат општеството со нестварната лудост на својата тапавост се лудаци во однос на општото добро. А веројатно и за многумина поединци. Државата мора да најде начин да ја обезглави оваа змија. На избори, макар што е особено глупаво тоа смртоносно зло да биде предмет на изборот на граѓаните. Меѓу изборите. Секогаш и секаде.
Медиумите се инструмент на смртта. Глупаво е да говориме за слободата на медиумите кои го заробуваат општеството и ја разоруваат државата. Рехабилитираната правна држава не може да функционира врз основа на политичката пристојност, туку строго и според законот. Политичките гарнитури на власта не смеат во името на пристојноста и лажниот мир и стабилност, да учествуваат во сеењето на неразрешливи и смртоносни конфликти и во загрозување на егзистенцијата на луѓето. Тие имаат законски овластувања и обврски и мора да постапуваат според нив.
Крај.
Жестоките политичките определби против власта мораат да се конституираат како политичка категорија и да ја преземета својата одговорност за стабилноста и функционирањето на системот. Заложбата за надминување на малограѓанските разбирања на пристојноста, не смеат да бидат заменети со непристојност, со злоба и со завист. Со други зборови, Заев може да падне, но вмро не смее да стане. Никогаш. Тоа е мунимумот на нашата (не)пристојност. Ако за тоа никогаш Заев тррба да остане на власт до 2037 година, тоа е океј. Ако може да се смени со нешто што не е е вмро, а е подобро од Заев, океј, тоа може да се случи и утре. Не гледам проблем во сменливоста на власта. Тоа значи дека темата не е Заев, туку вмро. Вмро е ињекција за извршување на смртната казна врз Макединија. Се разбираме ли, бе, другари…