Францускиот печат по вчерашните неочекувани резултати на парламентарните избори, нашироко коментира, анализира, за што дел од пишувањето го пренесува дописникот на МИА.
Ова е досега невидено, оценува „Ле Монд“: „апсолутното мнозинство летна, две протестни партии сега се крунисани како први опозициски групи, поразен претседател на Националното собрание… Вечерта на вториот круг од законодавните избори, логиката на мнозинското гласање пукна од сите страни под притисокот на неизлезеноста и непредвидливата кампања меѓу инциденти и инвективности. Нешто без преседан за време на Петтата република и уште повеќе од 2002 година и реформата на изборниот календар, Хемициклот ќе ја отелотвори сложеноста на фрагментираниот политички пејзаж“
„Либерасион“ анализира дека „самата суштина на макронизмот е претензијата да се стреми кон и да ја вшмукува десницата и левицата што се наоѓа на теренот: политичката природа има ужас од вакуумот, оваа стратегија конечно ќе придонесе за потхранување на опозициите – радикални или екстремни без да предлагаат политичка понуда способна да го освои мнозинството. Петгодишниот мандат што се отвора изгледа како тера инкогнита за Емануел Макрон. Кој ќе го натера овој да составува, дискутира, преговара. И потценување е да се каже дека претседателот на Републиката пет години не се истакнал во оваа вежба, без разлика дали со избрани политичари или со меѓутела. Исто така, санкционирана е вината на овие законодавни избори. Шефот на државата сега нема избор. Дали е тој подготвен? »
„Фигаро“ додава: „Како да се владее со неуправливите? Ова е предизвикот – клучен и можеби нерешлив – со кој сега се соочува Емануел Макрон. Коалициски договор со десницата, која одеднаш наоѓа неочекувана улога? Сè уште би било потребно макронистите да го напраат чекорот, а десницата да го прифати! Без чекање, нејзините главни функционери со право ставија до знаење: не станува збор за играње, или на оброк со леќа, помошници на претседателот. Дефинирање на мнозинства со променлива геометрија од случај до случај? Може ли Емануел Макрон сè уште да убеди? повторно прашува „Ле Фигаро“. „Иако неговото наследство е веќе во мислите на луѓето, ризикот никогаш не бил поголем за него да остане во историјата како беспомошен гледач на петгодишниот мандат кој умре пред да започне. »
Не,оценува од своја страна „Уест Франс“, „земјата не е „неуправувивлива“ по овие резултати, но власта ќе мора повторно да се сподели. Тоа е изборот на гласачите, кои преку гласачките кутии му наметнуваат тежок лек на понизноста на господарот на часовниците. Ќе биде принуден да ја рекомпонира и комплетира владата имајќи ги предвид новите биланси во Собранието. Неговото мнозинство нема да има друг избор освен да се потпре на опозицијата за изработка на закони. Републиката во движење веќе не може сама да наметнува ништо. Или со градење на нов сојуз со Републикаците. Или со преговарање за секој текст, утре, од случај до случај. Таа ќе мора да научи да прави компромиси.“
„Ла Кроа“, особено, предупредува дека „Франција не може да си го дозволи луксузот на нестабилност во опасниот период низ кој минуваме. Би било несвесно да се однесуваме како штотуку да сме доживеале изборна година како другите. Како да не беснее војна во срцето на Европа. Како одбраната на климата да не повика на мобилизација на сите. Како каматите да не се зголемуваат наскоро, а со нив и притисокот врз нашиот јавен долг. Како рамнодушноста на младите – 75 отсто не излегоа да гласаат- апстиненција кај 18-24 години во првиот круг! – беше само привремен проблем. На нашата анемична демократија ќе и треба што е можно повеќе луѓе за да одговори на овие огромни предизвици. Почнувајќи од претседател кој ја исполнува својата улога на гарант на институциите, кој повеќе не може да тврди дека сам ќе ја носи целата тежина на републиканската зграда. »
Така, „Дерниер нувел д’Алзас апелира до интелигенцијата на француските избрани политичари: „ако сакаат да бидат корисни за заедницата, нашите избрани политичари ќе мора да научат да се слушаат едни со други, да стават шамивче на своето его, да остават некои идеолошки стари месечини. Германскиот Бундестаг или Европскиот парламент покажаа дека тоа е можно. За да ги слушате Меланшон, Ле Пен или одредени членови на владата присутни на телевизиските апарати синоќа, има уште долг пат да се помине. Но, бидејќи се работи за избор помеѓу интелигенција или ништожност, надежта за свесност е овластена.“/MИА/.
