Пишува: ИВОН ВЕЛИЧКОВСКИ
Секоја модерна нација, вклучително нашата, на Северна Македонија, е политичко и меѓународно-правна категорија што ги дефинира државјаните на една меѓународно призната држава со сите нивни:
– лични (вклучително граѓански) и
– колективни (вклучително етнички) права и карактеристики.
Државата дома ги штити личните и колективните права низ уставниот поредок и владеењето на правото.
Припадникот на нацијата надвор (преку пасош) ја добива правната заштита од својата држава во случај на потреба.
Македонецот, Албанецот, Турчинот, Ромот, Србинот, Бошњакот, Влавот… Бугаринот, Хрватот, Словенецот, Торбешот, Еѓипќанецот… во Северна Македонија ги остварува своите колективни права согласно Уставот вклучително одредбите произведени од Рамковниот договор.
Согласно дефинициите кои всушност не се новитет на 2001, туку повторно ги воведоа во уставниот поредок одредбите од амандманите на Уставот на СРМ од 1971 потоа потврдени во Уставот од 1974, пред да се укинат 1991.
Во оваа смисла, нацијата на Северна Македонија е враќањето на македонскиот народ на позицијата на одговорност кон себе и кон сите свои сограѓани – низ гарантирање рамноправност и пристап до можностите во модерната нација, а не исклучивост.
Исклучивоста кон немакедонците е инструментот за контрола на Белград врз Скопје во (пост)југословенската ера: Само системот што може да биде исклучив кон немакедонците – може да биде ексклузивен за подобните, системските македонци – наспроти Македонците.
Од тука произлегува отпорот на олигархијата и нејзините традиционални партии кон концептот на нацијата на Северна Македонија, односно северномакедонската нација и секој атрибут изведен од името на државата.
И ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ сега бегаат од уставното име на државата: Северна Македонија не е – југословенска.
Затоа што северномакедонскиот национален идентитет на модерна, суверена, самостојна нација – е гарантот на сите наши етнички идентитети, на секој од народите во нацијата – и со тоа и на македонскиот народ.
Без тоа да го бараме од некого надвор, туку затоа што секој од нас е тоа што е и не бара дозвола за својот идентитет. Како и сите други впрочем.
Тоа е заедничкиот елемент на Преспанскиот, “Софискиот” и – Рамковниот договор. Затоа трите се на удар на традиционалните партии и медиуми, сосе нивните сопственици.
Југомакедонизмот е концептот за одржување на привилегиите на “црвената буржоазија” наспроти Македонците, од средината на 1960-тите, преку распадот на СФРЈ се до отворањето на “српскиот свет” – во Извештајот на Европскиот Парламент годинава.
Единствен “отклон” во тој период е кусата ера на Крсте Црвенкоски, кому никогаш ниту Белград ниту југословенско Скопје не му простија за политичката елиминација на Ранковиќ.
И сега отворен како прокси на “рускиот” – “српскиот свет” е неупотреблив, колку и да се координираат Мицкоски и Вучелиќ во Охрид.
Затоа очекувајте припадниците на скопските подружници на СНС, СПС и СПЦ (трипартитната коалиција ВМРО-ДПМНЕ, СДСМ, МПЦ) – да пробаат да се вградат како “првоборци” против него.
Особено откако отворањето на досиејата на југо-службите побарано во извештајот за Северна Македонија – стана тема во Србија. Иако Скопје проба да ја премолчи.
Северномакедонскиот национализам е непријатен за југомакедонизмот затоа што открива дека југо-службите се бореа против сепаратизмот на конститутивните народи во СФРЈ, вклучително на македонскиот.
И ја ништи идиличната слика за екс-федерацијата на која почиваше – БЈРМ.
Северномакедонскиот национализам всушност е потреба на (секој граѓанин и на) секој народ во Северна Македонија.
Бидејќи не е насочен против некого, туку за нешто: просперитет на секој граѓанин и припадник на народите во Северна Македонија.
И со тоа не е употреблив за македонскиот народ да биде клин на српскиот/рускиот свет ниту во Северна Македонија ниту во соседството.
А за Македонците е мотивот за докажување пред себе и сите околу нас низ квалитет, вредност, работливост, конкурентност, одговорност – кон себе и своето семејство, нашата потесна и поширока заедница.
Наместо потиштеност, недоверба во себе и сите околу нас.
Она што е наше никој не може и не сака да ни го земе.
“Колку сме, толку сме – доволно сме” – ако знаеме што сакаме за нас, а не ако само сакаме “да му цркне козата на комшијата”.
Ако ние Македонците немавме идентитетски проблем иако настапувавме и навивавме за федерална репрезентација до 1990 – секако нема да имаме проблем да навиваме за своја и наша – национална репрезентација.
Ниту лавот ќе го менуваме за “Вергина”.
Овој концепт на нова република на нацијата секако не може да го обмислат, водат и реализираат традиционалните партии, затоа што тие се само последица на југомакедонизмот.
Затоа и ова одбележување на Илинден ќе треба да им послужи за да го одржат системот втемелен на внатрешна контрадикција: комити на коњ, со сонце од “Вергина” во рацете и песна на Теа Таировиќ на усните.
Наше е да се подготвиме за вистинските прашање кои доаѓаат со предвремените избори догодина.
