пишува: БИЛЈАНА АРСОВСКА
Отсекогаш сум сакала да живеам покрај езеро/море барем на еден месец. Благодарение на пандемијата, и консеквентно, со можноста за работа од дома, годинава можев да си ја исполнам оваа желба и да ја пречкртам од мојата bucket листа. Кога им кажав за планов на моите две најдобри другарки, кои исто така имаат можност да работат од дома, слушнав само едно: Супер идеја! Одиме!!! Така испадна три жени да треба да спакуваат облека, чевли, козметика, куче, чадор и столчиња за на плажа (коишто воопшто не ги извадивме од багажникот).
Ништо не е невозможно. Освен тоа да ги собереш во една кола куферите на три жени што одат на одмор на цел месец.
Ќе го прескокнам делот каде што дознавме дека зградата во којашто го изнајмивме станот нема лифт, а, станот беше на четврти кат.
На крајот од месецот сумиравме дека никоја од нас не облече ниту 30% од глупостите што ги спакувавме. Ќе научиме ли некогаш дека колку и да понесеме, на крајот од денот пак ќе ги износиме само омилените маици и шорцеви, а онаа црвена маичка што ја преплативме пак ќе ја оставиме за некоја друга прилика?! Кога ќе сфатиме дека единствената функција на повеќето од товарот што го понесовме, беше тоа да ни направат плускавци на рацете дури да ги качиме до четвртиот кат?! Дали истото се случува со спомените и врските со луѓето кои сме ги пуштиле во нашиот живот? Каде да го сместиме вишок куферот со спомени од кои немаме дерман? Што да направиме со емотивниот талог од кој немаме никаква корист?
Можеби се во право сите мудреци кога викаат дека помалку е повеќе.
Сигурно имате слушнато за концептот минимализам кој се дефинира како интенција кон живеење само со работите коишто ни се апсолутно потребни. Тоа е поседување помалку материјални добра, со цел животот да се направи поедноставен, а човекот да ја има слободата да троши помалку време и пари на работи, а повеќе да троши време и енергија на вистинско, суштинско, значајно живеење.
Вистината е дека живееме во општество во кое е многу лесно да западнеме во амбисот на конзумеризмот. Катадневно купување на повеќе и повеќе материјални добра нема да нè направи посреќни на долг рок, туку привремено. За на крајот да направи да посакаме нешто ново. Нешто… повеќе. Помислете на ова следен пат кога ќе посакате нови патики, поубава кола или поголем дом. Поседување на убави работи е супер, не ме разбирајте погрешно. Само… дали навистина нѝ требаат толку опции и варијации на работите што ги поседуваме?
Истово прашање го надоврзав на темата врски. Романтични, пријателски, професионални… Никогаш нема да заборавам на мојата 18 годишна роденденска забава кога поканив +50 ‘другари и другарки’. Татко ми на тоа ми кажа: Познаници, ќерко. Тие ти се познаници. Не може да имаш 50 другари и другарки. Тогаш тврдоглаво му се спротивставив и му реков дека сите ми се блиски и вистински другари. Сега, години, ситуации, и неколку разочарувања подоцна, знам што мислеше кога ми кажа дека вистинските другари се бројат на една рака.
Минимализам поттикнува откажување од она што е непотребно. Некои модни блогерки ова би го надоврзале само на концептот на уредување на просторот. Јас како јас, размислувајќи за оваа идеја на минимализирање на работите, ја проширив тематиката на она што ни се случува на сите во одредени епизоди од нашите животи.
Лао-це (Lao Tzu) е основач на Таоизмот – филозофија која алудира на пуштање односно препуштање и одење со текот на животот. На прв поглед, чинот на пуштање (letting go) може да изгледа како вид слабост. Но, според таоистите, со правилно разбирање на тоа како универзумот делува, можеме на животот да му пристапиме поинтелигентно и поефикасно. Да одиме со текот на животот, наместо да пливаме во обратната насока. Затоа, моќта на пуштање е форма на сила која се базира на софистицираност, а не на сила. Да живееш, значи да учиш како да пуштиш. Да се помириш. Да се ослободиш. Да го задржиш само неопходното.
Немоќта односно неподготвеноста на човековиот ум да се ослободи од товарот од минатото е прекрасно илустрирана во приказната за двајцата Зен монаси, Танзан и Екидо, кои се движеле по патот и во еден момент забележале дека пред нив доаѓа каллив пат кој бил последица од поројните дождови во тој период од годината. Блиску до селото, монасите се сретнале со млада жена која пробувала да ја премине реката, но калта била толку длабока, што доколку продолжела напред, би го уништила своето ново, свилено кимоно што го носела на себе.
Танзан ја кренал во рацете и ја пренел младата жена преку реката. Двајцата монаси продолжиле молкум да пешачат. После пет часа, кога веќе се приближувале кон храмот, Екидо не можел да издржи и го прашал Танзан: „Зошто ја пренесе девојката преку патот?“ потоа додал „Ние монасите не треба да правиме такви работи.“ На што Танзан одговорил: „Ја спуштив девојката пред неколку часа. Ти сè уште ја носиш?“
Сега замислете каков би му бил животот на некој кој што живее како Екидо цело време; без способноста да се ослободи внатрешно од ситуации, акумулирајќи сè повеќе и повеќе ‘товар’ во себе.
Колку често ние самите сме Екидо?
Во ред е (и практично) да понесеш само 1 торбица на одмор со работите што знаеш дека ќе ги употребиш, наместо четири куфери. Во ред е да завршиш со луѓе кои иако биле важен дел од твојот живот, веќе не се развиваат со твоето темпо и не одат по истиот пат кој си го одбрал ти. Во ред е да надраснеш некои луѓе. Во ред е да исфрлиш товар од твојот брод за полесно да стигнеш до твојата дестинација. Во ред е да се помириш и да престанеш да бидеш тука за оние кои навикнале да се потпираат на твојата емпатија. Тоа е само-сакање, тоа е ослободување, и тоа е неопходно.
Текстот е личен став на Авторката. Сите права се задржани.
