пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Уморен сум од овој медиумски деспотизам, уморен сум од овој секојдневен линч. Не затоа што немам снага или храброст да им се спротивставам на разни мамлази, лажни авторитети со нивните одвратни коњуктури кои се посредувани, имам снага, а имам и храброст, само поточно речено, уморен сум од сеопштото просташтво.
Од друга страна, има луѓе кои се борат земјата да продолжи напред, да продолжи на Европскиот пат. Таквите луѓе ги засакуваш во нивната нежна и зрела фаза во борбата за вистинскиот поредок на работите. A тој поредок би требало да биде демократски, човечки и со силен сензибилитет за малцинските човекови права.
Таквите луѓе ти олеснуваат некои „голтки на слобода“, и заради тоа им остануваш вечно благодарен, ама кон понатамошно созревање бараш од себе најмногу, а помалку од другите.
Со овие зборови го започнувам овој текст, само како во вовед во денешната тема на која ќе ѝ дадеме наслов: „Како работи цинизмот на истокот“ (не треба да потсетувам дека во цинизмот лежи сета пропаганда на таквиот до злабога одвратен свет.)
Прво, ред е да потсетиме како работи „источниот цинизам“, односно како работи руската пропаганда.
Константно омаловажување на сѐ што доаѓа од Запад: политичарите („сите до еден се корумпирани и неспособни“), што се однесува до моралот („само блудничење и декаденција“), а демократијата („лицемерие од ‘нати го дајми го’“); човековите права („глoбален ерес, ‘педерчење’, педерско лоби и сл.); меѓународниот правен поредок („фикција за империјална превласт на САД“).
Другата парадигма на „источниот цинизам“ како вовед во руска пропаганда е растечка опасност од тероризам предизвикан од „западната лажна толерантност“ и масовниот прилив на мигранти која „таквата политика ги поттикнува“.
Третата парадигма на руската пропаганда е зближување на Европјаните и Русите заради нивните таканаречени интереси, а на „терен“, главен објект кон кого се насочени е САД. За сите негативни појави во современиот свет, како што е на пример исламскиот тероризам, војната во Украина или светската економска криза – за тоа постои само еден виновник а тоа е САД. САД за Руската пропаганда е виновен за сѐ.
Mосква води црно-бел свет во својата пропаганда: од една страна се западните злосторници и масоните кои позади кулисите го движат светот, а од друга страна се наоѓа Путин. Демек Путин сам му се спротивставува на целиот свет, поточно Путин сам ѝ се спротивставува на САД, во манирот на Астерикс кој и се спротивставува на Римската империја. Ваквата упростена, типизирана слика од популарниот стрип има многу следбеници само заради социјалните медиуми.
Вака работат главните пропагандни алатки на одвратниот руски цинизам на Кремљ, од една страна раководството на чело со Путин може да прави во Русија што ќе посака, а од друга страна, со овие пропагандни алатки прави спин за да го пренасочи „глобалното око“ од себе и го обвини САД за сѐ што прави во Украина. А прави незамисливо злосторство.
Неконтролираната политичка моќ на Кремљ, која своите носители на пропаганда ги штити од сите правни консеквенци за тоа што го прават, ќе се покаже како лажна заштита. Оттука, може да извлечеме две противречни поуки.
Неконтролираната моќ, знаеме од историјата, како онаа кон внатре и онаа кон надвор, ќе биде кобна и по самиот наредбодавец. А другите ќе заклучат дека на безобзирна сила возвраќаш со иста таква безобзирност, нарочито ако при рака ти стојат многу сретства од таква врста, а нема никој во близина што може да те запре.
Кога ќе се присетам на онаа слика која циркулираше на интернет, состанокот меѓу Путин и Макрон, се добива впечаток дека рускиот Цар е поприлично одметнат и од самите дворјани (читај, раководството на Кремљ). На што ја темелам оваа констатација? Па, на моето голо око: Путин од по одамна е сам, нема никој во негова близина. Тоа може да се тумачи и како „патологија на лична власт“.
Неодамна, поточно пре некои два месеци, Путин направи Уставен маневар кој му овозможува да остане на власт преку сите лимити кои важат за демократски, па дури и за привидно демократски режими.
Ако сега се прашува некој, зошто му е потребно тоа, знаејќи дека преку две децении е de facto неограничен владетел, самиот Путин немал дилеми: трајна полиса за неприфаќање на одговорност за сето злосторство кое го направил, прво во својата земја Русија, а потоа и злосторството кое го направи и сѐ уште го прави во Украина.
Путин сега разбира, и понатаму го подига влогот, сметајќи дека секогаш ќе може да оди чекор понатаму со бестијална сила внатре и надвор од земјата, ама и со нихилистичка решеност да ја употреби, без разлика на последиците: денес по народот на Украина, ама и Русија, утре по Европа и целиот свет.
Уште од Наполеоновото време беше јасно: луѓе кои се заболени од грандоманија, луѓе кои се заболени од делузии на величина, замислуваат дека се Наполеони.
Дај боже да ја промени својата фиксација, па целиот бес и бестијална сила ја насочи кон себе. Па да продишеме, и тој од себе и ние од него.
