пишува: САШО ОРДАНОСКИ / ЦИВИЛ МЕДИА
И повторно сме на истата позиција како години со ред: кога и да се појави меѓународен проблем што го решава „администрацијата“ на Заев – грчко вето, Преспански договор, НАТО, француско вето, бугарско вето… – опозицијата почнува да колне, да дречи, да сече вени, да прогнозира неуспех, национална катаклизма и предавство.
Сурија од разни „меѓународни величини“ од ВМРО-ДПМНЕ, кои ни омлет немаат направено во меѓународната политика, по телевизии, портали и на прес-конференции расправаат за мусаки, имам-бајалди, шатобријани („за четири особе“) и кордон-блеа, мислиш дека се шефови со по три мишелин ѕвезди за интернационалните кујни околу Македонија! А „експертизата“ и, уште повеќе, учинокот во меѓународната политика во биографиите главно им завршува на десетка со кромид или караѓорѓеви плескавици!
Ах, да, и половина од овие што ги судат од нивното бившо раководство имаат меѓународни оф-шор сметки по белосветски дестинации.
Кај сите овие дипломатски роштиљ-мајстори консензусот е дека Договорот со Бугарија бил погрешен, дека тие уште на времето „предупредувале“ и барале договор да нема, ама „криминалецот Заев“ не ги слушал и ја распродавал македонската славна историја за свои бизнис интереси. И дека сега треба да му се „одземе“ правото на Заев да го решава проблемот со Бугарија.
Небаре 120-те години на „решавањето“ на тој проблем кај ВМРО е добра препорака за ним повторно да им се препушти иницијативата во изнаоѓање ново „историско“ решение?
А, сегашниот став на официјална Бугарија е токму најголемиот демант на таквите тврдења: нашите источни соседи, во последен момент и со осамено европско вето, се обидуваат да го блокираат она што Европската Унија (а и целиот свет, од ОН, па надолу) недвосмислено го прифаќа за постоењето на македонскиот суверенитет, идентитет, јазик и пристојната, мала, но комплексна антифашистичка европска историја. Да беше поинаку, немаше да има потреба од ваква бугарска очајничка политика.
Дали ќе се реши проблемот со Бугарија?
Не знам. Но, ако се дојде до решение, тоа единствено ќе се направи по патот по кој – повторно – оди сегашната Влада: смирено и без хистерии да се мобилизира европската и американската поддршка, да се дадат дополнителни гаранции за смирување на бугарската (предизборна) возбуда, да се одигра дипломатска симултанка којашто ќе одземе време, но може да даде резултат. Ако не сега, за некој месец… Што било лесно кога е Македонија и соседите во прашање, во таа приказна нам ништо не ни паднало „од небо“?
Обратно од тоа би било ова што го бара опозицијата: наелектризирани собраниски дебати и декларации, утврдување „црвени линии“ (туф, туф!) и, по можност, на бугарскиот национализам, да одговориме со една јака доза на македонски национализам. Е, тоа сигурно ќе помогне да станеме членка на ЕУ!
Со други зборови, ситуацијата е доволно непријатна и без сегашните „мирудии“ што се обидува да ги додаде македонската опозиција во бугарски замешаната каша. ВМРО-ДПМНЕ, на својот недоветен меѓународно-политички начин, беше релативно коректна по темава во изминатите неколку години. Сега не е време на тоа да билда внатрешно-политички рејтинг – не за друго, може да им се случи повторно да си ги изгорат прстите на меѓународните теми важни за Македонија, бидејќи се потврдени „тапи“ за таа „проблематика“.
Тие ни за изборите во Штип немаат „стратегија“, што остана, пак, за односите со Бугарија.
Сите права се задржани. Текстот е личен став на Авторот.
