пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Се најавуваше бомба, излезе петарда, па и таа не пукна. Партијата што ја зароби државата и сѐ уште ја држи во заложништво по многу основи, ќе протестира. Против што? Против одговорноста за тоа што тие самите го направија и го прават? Ма, дај! Изгледа, не постои ни трошка способност, ни протест да се организира. Мора да се ископира. Од вокабулар и тема, до настап и формат. Е, сега, не е баш протест, туку е контрапротест. Како и секогаш, контра! Контра и мрак. Да се копира нешто што говори токму против тие што копираат. В кафеана ова се нарекува „уринирање спроти ветерот“…
Ама, некако им успева да предизвикаат внимание. Како во некоја најзафрлена паланка на светот, во која дошол и се закотвила некоја циркуска дружина од безнадежни аматери, видена безброј пати, ама луѓето сеедно одат и ја гледаат претставата, дека нема друг циркус во градот. Си ги завршуваат секојдневните работите и се исклучуваат од реалноста на момент, па ја гледаат претставата на намесникот и неговите пајташи. Затоа што, мора човек да се исклучи од реалноста за да ја следи оваа очајна претстава. Секако, има и други објаснувања, но за тоа во некоја посериозна пригода.
Навистина, не ја бива оваа работа. Веќе одамна е здодевно и мачно. Да не се работеше за грчевити обиди за одбрана на криминалците и насилниците од режимот, можеби ќе беа и смешни, па (за ретки) и симпатични. Но, целта е веќе одамна болно очигледна. Таа пуста надеж дека бескрајното повторување на истиот спин ќе доведе до успех. До сега, тоа се само бескрајно неуспешни обиди да се факторизираат и да се доберат до власт. Да нема правда, да нема интеграции, да нема Европа и НАТО – да има само режим, изолација, мрак и сиромаштија.
Видела жабата како се потковуваат коњи, па и таа кренала нога. Граѓан(к)ите чекореа за правда во 2014, 2015, 2016, чекореа за правда и пред неколку дена, откако се изгласа законот што толку жестоко го кочеа… Разликата е во тоа што граѓан(к)ите чекореа ЗА правда, овие ПРОТИВ правда. Тоа е таа „мала“ разлика што многумина не ја гледаат. Од суета, незадоволени желби или други причини и побуди…
Во детали беше разобличен режимот, со сите кражби, расипништво и бруталност. Безброј извештаи се напишаа за нивното дивеење. И странски и домашни институции и организации, експерти и новинари, направија вивисекција на еднодецениското поробување на државата.
Сега, како пискливо ехо на тие наоди и извештаи, на сите потресни сведоштва, ги слушаме истите дијагнози, истите обвиненија од кои тие панично бегаат од правда. Тие, против кои има пресуди, истраги, докази… Со истите зборови им се обраќаат на тие што нив ги разобличија, без срам, без селекција, без труд. Само грабни, укради, ископирај и врати го истото, како да е твое и како тоа да се однесува на друг. Несфатливо!
Потрошени се сите вицеви, повторени се, безброј пати, сите (несоборливи) аргументи, остана „само“ да се сместат в затвор криминалците. Но тие, со аргументите против себе, мавтаат како да се работи за спротивната страна. Како глупав крадец кој, на оние што ќе го фатат, им се обраќа со невротично врескање: „Кој, јас украдов? Не, ти си крадецот!“
Не, ова не се опишува. Просто, не се опишува.
Сите права се задржани. УСЛОВИ ЗА КОРИСТЕЊЕ.