Ако за нас, творците на театар се вели дека сме или дека треба да останеме вечно деца, сонувачи, Баге беше најголемото од сите нас…
Детето сонувач за кој изгледаше дека со неверојатна леснотија се справуваше со сите предизвици. Колку труд и посветеност вложуваше во сето тоа, само неговото семејство и тој знаеа најдобро. Нема сега да говорам за факти, бројки или датуми, бидејќи многумина повеќе од мене знаат за неговиот животен пат и придонес во театарската уметност и културата воопшто.
Фактите се навистина нешто со кое најчесто и најдобро се отсликува нечие постоење, но во случајот на Баге тоа беше, жарот, безрезервната љубов и фаталистичкиот пристап кон театарот…
Постои еден цитат од сега не можам да се сетам од кој филм кој вели “Најважната работа кај смртта на еден човек е нејзината рефлексија во животот…
Во таа смисла Баге не беше само актер, не беше само директор на НТБ, на Охридско лето, МТФ Војдан Чернодрински, ФКТ Ристо Шишков, Министер за култура, почесен председател на Нета, итн, итн… Баге беше што би се рекло театарот ез химселф, неговото величество театарот…
Во негово време, а подоцна и по препорака дека таму некаде, во една мала Битола постои голем театар кој тој некогаш го водеше, низ вратата на Битолски во Македонија влегоа најзначајните режисери на 20тиот и 21виот век од регионот.
Не можам ниту да се сетам на некое големо име од театарот кое прво не работело во Битола… Веста за смртта на Баге не пречека неспремни, не дека живееме во толкава илузија дека е тоа чин за кој можеме да се спремиме и пред кој ќе се исправиме без никаков страв, подготвени, туку затоа што денес театарот се соочува со сериозна отсутност.
А за решенијата и излез од оваа ситуација ни беше повеќе од потребен. Ни јавија на проба, во време во кое за жал е подвиг да се проба, да се прават претстави…
Нешто што тој знаеше да го прави како никој друг… Да создава театар… Од денес, големата сцена на Н. У. Народен театар Битола ќе го носи неговото име. Барем толку му должиме.
Иван Јерчиќ – директор на теaтарот во Битола