Сакам нешто да кажам. Нешто од срце. Нешто на кое долго време му барам простор, израз, лик и звук. Нешто кое доаѓа, па си оди, не му се останува. Па решава да наврати кога светот спие и да поседи дури не се разбуди. Никој да не го види.
Овде (ти, драг читателу избери свое место, јас мислам на Балкан) скоро секогаш годините што ги носиш се многу важни. Нели? Обично другите го одредуваат тоа. Кои се другите? Па сите оние кои најчесто не ти ја знаат душата и ти прават проценка според тоа колку време престојуваш на планетата. Планета на која дојдовме со полни куфери соништа. Од планета на планета..
Дури се распакуваш се случува да растеш во полн ек. Некои дури веруваат дека твојата
душа пред да дојде тука избира сè дури и своите искуства. Вие како и погоре, вашето
верување вметнете си го тука. Не сакам јас да ви кажувам како треба. Веројатно некој го
прави тоа место мене.
Е сега, дури се распакуваме, се случуваат родители, потесна и поширока фамилија, училиште, професори, околината, улична школа, државата во која сме си се паднале (ако живеете на море, алал) и сè што ви паѓа на ум.
Некогаш ова подразбира многу фрустрации, наметнати учења, правила, забрана на креативност, морања, нељубов, забрана за изразување на емоции, точни и неточни одговори, прифатливи и
неприфатливи однесувања и така натаму. Некогаш премалку музика. Некогаш пак лоша музика.
Среќа подоцна доаѓаат години на преиспитувања, менувања, следење на своите соништа, затоа што тој куфер цел живот го распакуваме.
И стои во собата како розевиот слон. Ем куфер, ем слон. Некогаш го подзабораваме ама има мали искри на надеж и верба кои нè тераат во моменти на очај и разочараност да погледаме подлабоко во багажот кој го носиме. Секој од нас си го познава својот. Ако соништата можат да се наречат така. Затоашто некогаш багажот значи и тежина. Ама ако неисполнетите соништа ни тежат, затоа што се неисполнети тогаш слободно нека бидат багаж кој чека да биде ослободен. Во целата приказна има едни луѓе (ликови) кои може да ги игра секој, ама за жал тоа не се случува.
Луѓето кои успеваат да исполнат бар дел од себе, за другите стануваат автентични,посебни, свои, храбри, борбени, успешни, инспиративни. Луѓето кои одбиваат да бидат дел од толпата и да го пратат својот внатрешен глас, луѓето кои го следат својот повик, го слушаат универзумот во себе и едноставно се верни на себе без оглед на последиците. За тоа драги луѓе, треба натчовечка храброст во оваа средина. Натчовечка храброст да бидеш тоа што си.
Затоа што на тој пат се соочуваш со многу затворени врати, со многу исфрустрирани луѓе,
исперени мозоци и политички одлуки. Бар беше вака, во она што го нарекуваме пред ковид ера.
За понатаму одлуката е наша.
ХОР
Шта онда када ствари из кофера почну да испадају?
Да ли их јурите док се котрљају или их пуштате?
Да ли вам леђа буду лакша или стомак тежи?
Да ли су ствари испале вашом кривицом и шта значи бити крив?
Да ли телом скупљате воду и да ли је та вода из стомака? Зашто вода?
Шта за вас представља вода? Да ли су снови њени таласи?
Да ли су наши покрети покушај да превазиђемо живот какав нам нуде и шта ако им
покажемо огледало?
Шта се дешава када испред нашег кофера поставимо огледало?
Да ли се котрљају? И да ли их јуримо док се котрљају или их пуштамо?
Огледало је сломљено.
Огледало се удавили у сопственој утроби и сад чека да се скупи и да поново отвори очи.
Куферот е веќе отворен, не се прашуваме дали е тука или не, затоа што постојано извлекуваме нешто од внатре. Нешто искористуваме, нешто менуваме, нешто фрламе, зависи од тоа што ни е потребно во моментов. Кога си млад (дискутабилно е тоа што е млад човек на Балкан) овој процес знае да биде тежок, затоа што целиот систем е скроен да ти биде така. Природата не функционира така, но системите во кои живееме да. Затоа што се изградени на принципи кои се туѓи на
најприродно човечко функционирање.
Така по пат се губат многу луѓе. Добри луѓе, големи, со идеи за слобода какви што не слушнал никој. Луѓе кои предвреме (протолкувај предвреме според свои стандарди ама и преиспитај ги) го спакувале својот куфер и си заминале. Од другата страна. Па имам нешто да ти кажам тебе кој нè гледаш од некаде и сите кои нè читате од некаде.. Жал ми е што не си тука, за себе, за нас, за театарот. Се надевам и претпоставувам дека таму од другата страна е многу убаво. Па види тука што направивме и сè уште правиме? Секој на своја страна. Ретко знаеме за средба, за солидарност, за заедно. Ретко се препознаваме и кога сме сами а камоли во гужва.. Ретко знаеме за смрт, затоа што не го познаваме животот.
Ретко знаеме и за себе. Дури и во тишина се одбегнуваме.. како да се плашиме од тоа што ќе си го признаеме. Како да се плашиме дека ќе ѝ погледнеме на светлината во очи. Знаеш некогаш и сопствената светлина може да нè ослепи.. верувам дека не ѝ е тоа вистинската намера ама ете така ја доживуваме..
Знаеш јас живеам тука, на оваа планета. Те разбирам и многу веројатно е дека те сакам и те чувствувам близок. Ти ја познавам тагата. Некои денови е подобро, некои пак не се менува ништо. Сакам да верувам дека може да биде добро, морам, затоа што се сакам себеси толку колку што е потребно за да го преживеам светот и некаде по пат да почнам да живеам.
Не знам за луѓето околу, поголемиот дел од времето не ги разбирам.
Ама тебе те разбирам и како што реков те сакам, затоа што ти ја познавам тагата.
Не онаа површна, изглумена тага, туку вистинска, длабока, тага на душата. И колку тешко си заминува.
Ако некогаш решиш да се вратиш во некој друг облик, дојди со куферот. Со истите соништа, таму каде што стави запирка и реши да заминеш на пауза.. за нас и премногу болна, ама верувам за тебе потребна.
Можеби треба да ти се извинам, и на тебе и сите кои така решиле да си заминат, што овој свет не е тоа што сакавте, не е тоа за кое сонувавте или пак не успеавме да го изградиме таков. Имаме работа.. ќе биде успешна само ако ги отвориме куферите, ги ставиме соништата на тивко и мирно и почнеме да ги исполнуваме сè додека не станат нашата реалност.
ХОР
Не мора да вас се тиче
Ко вам пружа отпор
Коме пружате подршку
На кога сте поносни
Зашто вас није срамота
Зашто сте тако добро обавештени
Зашто сте тако паметни
Зашто сте образовани и културни
Зашто су све смрти младе
Зашто човек не чује да је млад док не умре
Зашто човек је леп и талентован када умре
Зашто је био најбољи пријатељ када умре
Пријатељи срчани брижни
Зашто вас није срамота
Да напишете све речи хвале
После толико срозавања
Да ли сте некад у животу умрли
Са вашим мртвим пријатељем
Кога толико волите
Кога толико волите
И да ли само себе
Зашто неко треба да умре да бисте га чули
И дали сте икад загрлили смрт
Да ли сте икада загрлили неког
А да у загрљају нисте грлили себе
Што се мора
То је тешко
Добра ноќ и мирен сон. Мирно море, топол дом.
Од другата страна на животот.
Вас, кои читате, ве молам да останете овде подолго. Љубовта да биде толку силна да
посакате да ја давате и примате до последен здив, до умор, до крај.
ХОР
Да ли сте икада загрлили неког
А да у загрљају нисте грлили себе.
Автори: Валентина Бактијаревиќ, Драгана Гунин