пишува: ВЛАДИМИР ТРАЈКОСКИ
Обично не сакаме многу да зборуваме за она што го поседуваме. Оној кој има пари, не создава капитал од тоа. Оној кој навистина има вкус и чувство за убаво, не зборува постојано за вкусот итн. Истото е и со стилот. Луѓе, народи и епохи со природен и вроден осет за стил не го употребуваат и не се перчат со овој збор. Во уметничката и културната историја на човештвото се познати епохи што имале вистински, јасно одреден стил, и тоа во најубавата смисла на тој збор, меѓутоа тие не парадирале со тоа дека имаат стил.
Кога ќе почне да се спори и да се зборува за стилот, тој престанува да постои. Стилот е работа која не може да се натокми. Тој се гради и се создава во определени услови, се оформува по природен пат и се развива автономно. Резултатот на неговиот развој се чувствува во сите животни манифестации на народот. Стилот или новиот бран е една внатрешна хармонија помеѓу чувството и погледот на светот и е израз на тоа чувство и на тој поглед на светот. Стилот е логичката изразна форма којашто обврзува и задолжува еден човек или еден народ, којашто се чувствува во секоја негова постапка, културна, образовна , ученичка, улична, трендовска, фејсбуковска, инстаграмска, од високите кругови, а особено во политиката.
И политиката може и мора да има свој стил или бран, или да биде без секаков стил. Кога има стил, таа навистина претставува нешто вредно. Пред преземањето на власта од десницата, политиката немаше никаков стил. Тој недостигаше не само во политиката, туку и во секоја пројава на јавниот живот, во уметноста, културата, социјалните мрежи ( не дека денес се нешто подобрени, напротив кич, и резил претставен во огромен процент, дозиран со нагласен стил на вулгарност, рамна на порнографија). Тоа се забележуваше на секој чекор, и тоа сè со надуени фрази без содржина, или пак сосема недостигаше способноста кажаното да се спроведе на дело.
Демократското општество кај нас сè уште не е во состојба да го сфати тоа дека полека го губиме компасот на препознатливоста или стилот. Како да немаме сила, а искрено жалам што е така, да ги организираме масите и да им наметнеме една единствена волја. Ние постојано се повикуваме на масата, меѓутоа тајно се плашиме од неа, еден од ретките сум што имам доблест ова јавно да го кажам, и кога ќе се обидеме да се приближиме, како да го имитираме лошиот однос кон народот, со чест на исклучоците, простете но тоа мене ми изгледа на една мизерна и лоша имитација без стил.
Компетентниот набљудувач го забележува смешното и лажното во таквите случаи. Стилот, новиот бран во овие нови демократии, не постари од триесетина години, со безброј турбуленции скоро па никогаш немале стил, и тоа е страшно и коренито ќе се борам да го променам црно – белото гледање на работите, затоа што има безброј други бои. Ние немаме сега за сега никаква желба и основа да се справиме со критиката и немањето на стил, кои ни го посочуваат многу показатели. Ние многу добро се познаваме самите себе си, знаеме што сме и што можеме. Духот што живее во нашите гради и што управува со нашите тела, денес располага и со потребното оружје за да ја одбие секоја опасност и секој напад од страна на престарената демократија. Ние сме тие што го создаваме новиот стил кои го моделира новиот лик на нашиот измачен народ. Ние или барем дел од нас мораме да го носиме факелот на новиот стил во модерна Европа и да бидеме препознатливи и со стил, а не со кич и простотија.