Широко небо голем човеку.
Денес си замина човекот, голем како сите планини и широк ко небото. Во неговите зборови беа собрани великаните, а низ нив се слеваа сите емоции испреплетени ко свилен конец.
Секое читање на неговата поезија, не остава без здив, не замислува, ни покажува кои сме, а најважно му дава смисла на мигот кој со занес го вдишуваме.
Тој замина во вечноста, но неговите мисли остануваат да пловат околу нас, како мирно море да на успокојат и да не смират во „нашите пет минути” кога сакаме да се напуштиме себе си.
Малку се поетите како него, космополит и великан на зборот. Еден од врвните мајстори кој толку моќно и длабоко го препеа Шекспир, чиниш наш е и од тука е.
Богомил Ѓузел е роден во Чачак, каде што татко му, Димитар Ѓузелов, работел како гимназиски професор со забрана за враќање во Македонија. По бугарската окупација во 1941 година неговото семејство доаѓа во Скопје, каде Ѓузел израснал и се школувал. Богомил Ѓузел е поет, раскажувач, драмски писател, есеист – припадник на третата повоена генерација македонски писатели, онаа генерација што се појавува во втората половина на педесеттите години на дваесеттиот век и која со своето дејствување ќе изврши пресудно влијание врз процесот на дедогматизацијата и модернизацијата на македонската книжевност, придонесувајќи за победата на оние сили кои се бореа за проширување на хоризонтите на творечките слободи и за внесување на македонската култура во Европа и во светот.
Преку „Медовина” до „Гол живот” за да стаса до „Она”. Секој стих во неговата поезија е врвно достигнување на сите сетила. На театарските штици им ги подари врвните препеви на Шекспир, но и маестрално преведуваше и други дела како “Долго патување во ноќта’’ oд Јуџин О’Нил, Доктор Фауст на Кристофер Марлоу ,Закопаното дете од Сем Шепард и уште многу други.
На нас ни ги подари драмите Митостории, а пишуваше проза и врвни есеи.
Во продолжение една негова песна, уживајте во неа.
Вечна слава и почит до нашиот голем великан!
Твоите пет минути
Постојат пет минути во некој час
што не можеш да ги издржиш, а мораш –
би излегол надвор, би врескал, би се смеел
но не смееш поради другите или поради себе
место тоа седиш в училница грицкајќи нокти
чекаш на ред, маршираш во строј спиејќи
се возиш во автобус како во вселенска кабина
палиш уште една цигара на некој состанок
а тој се одолжува зад таа цигара и другата
и петте минути стануваат цел час
часот ден, денот месец, година итн.
дур не ти се убие желбата да врескаш и плачеш
а кога конечно ти успева да излезеш незабележано
во тебе сепак сите одеднаш се вртат
како да си излегол од нивните животи
а не само од својот.
В. Димковска