пишува: БОРЧЕ БОКИ ТРАЈКОВСКИ
Картите за возот кој требаше утредента да нé однесе на Крк, преку Белград, Загреб до Ријека, па со траект до островот на северниот Јадран, во приватно сместување кое самите требаше да го бараме откако ќе стасаме таму, ги подигнавме на 25 Јули 1963 година, попладнето, кога со новото Фиќо тргнавме со татко ми на Старата железничка станица. Не се сеќавам точно во колку часот требаше да киниса возот, ама знам дека пред да се случи тоа, сите бевме будни…
Можам да речам дека тие билети ни ги спасија животите, а посебно оној на сестра ми, врз чиј кревет се урниса цел ѕид од надворешната страна. Имав 8 кога тоа се случи, а во таа глува тишина, кога и птиците спијат, кога се прекршува ноќта со денот, кога ниту денот е ден, ниту ноќта е ноќ, ние, јас, татко ми, мајка ми и сестра ми бевме будни. Бевме едни од ретките сведоци на доаѓањето на катастрофата. Родителите ги правеа последните подготовки за првото семејно летување на Наше море, кога, се слушна силен татнеж. Не можам да го опишам или да го споредам со друг познат татнеж. Не е бомба, не е атомска бомба, не е ниту динамит, не е ништо познато дури и во денешно време. Тој татнеж, е единствен. Лош, гаден, морничав, неидентификуван, непознат, мрачен, подземен, страшен. Го слушаш од далеку и чувствуваш како се приближува кон тебе како тешка преторијанска коњица во силен галоп, како закана која ти вели, бегај, трчај колку можеш посилно ама излези надвор и барај си го чарето…
Сцената на која се сеќавам како да беше вчера, е како се држам за десната дланка на татко ми со која во неопислив стисок ме влече како партал, а во левата подлактица ја држеше сестра ми во крило припиена во неговото тело, а мајка ми како загрижена лавица не турка од позади, сите четворица истрчавме надвор, и чинам, дека само што стапнавме на отворен простор сé почна да се ниша и да се руши. И куќите, и бетонската ограда од училишниот двор на Даме Груев, и земјата. Одеднаш, и најцврстите градби се претворија во картон и стиропор со кој некој си поигрува како со детска играчки, ги крши, ги руши за да произведе густа прашина, измешана со единствени крикови и лелекања на жени, мажи и деца. Стасавме до ширинката на една природна височинка која нудеше каква таква сигурност, и седнавме на тревата. Земјата уште се тресеше. И застана, се изгуби звукот од татнежот. Исчезна…
Тоа што го гледавме и слушавме беше тажно. Голи жени, мажи, деца, раскрвавени во нозете, лицата, рацете, плач и крик за помош. Никој не го знаеше одговорот на прашањето што се случи. Сите креваа раменици. Не поминаа ни три или четири минути на молк, кога повторно се јави подземната закана. Овој пат посилно и погласно. Како крдо разјарени бизони кои сакаат да излезат од утробатра на земјата. Тој, вториот удар, велат дека бил катастрофалниот. На 26 јули 1963 година требаше да заминеме на Крк, ама Скопје, мојот роден град, стана од сон, осамна во пепел и прав, доживеа катастрофален земјотрес, возовите не се движеа…
Во името на тие билети, кои за жал никогаш не ги искористивме, бевме сведоци на скопската катастрофа, и го доживееме и преживеавме катастрофалниот земјотрес. Да не се повтори…
Текстот е личен став на Авторот. Сите права се задржани.