пишува: ЉУБИША НИКОЛОВСКИ
Прашањето „За кого си“ има долга традиција на Балканот и тоа претежно во негативна конотација, затоа што од тоа каков одговор ќе си дадел си можел да не се разбудиш дома, ако воопшто си имал и „среќа“ да се разбудиш.
Државите на просторот на поранешна Југославија, сосе Македонија, биле често на политичко распаќе, па оттаму и народите биле ставени во искушение да одлучуваат за политичката иднина на земјата. Но изборот што бил ставен пред нив не бил секогаш лесен, ниту доброволен. Најтежок бил изборот по завршувањето на Втората светска војна кога Тито ги раскинува врските со Сталин и Русија. Тогаш од животно значење било прашањето „дали си за Тито или за Сталин“. На не мал број наши сограѓани тогаш изборот им бил за вториот од двајцата и за жал завршија во затвори или на островот што се викаше Голи оток.
Неколку децении подоцна кога Тито во надворешната политика се повеќе се оддалечуваше од Мајка Русија, а во корист на Америка, повторно граѓаните почнаа да се прашуваат меѓу себе „За кого си“? Овој пат изборот беше дали си за Русија или за Америка. И тогаш не мал број луѓе се определуваа за Русија, но овој пат немаше такви реперкусии за нив како пред тоа.
Од тогаш наваму многу вода протече низ Вардар, но ништо не се смени во менталитетот на многу наши сограѓани и Русија остана константа во нивните уверувања, без разлика што државата пловеше кон запад, независно која политичка гарнитура била на власт и кое општествено политичко уредување било на сцена.
Едноставно како со умот да бевме на Запад, но со душа на Исток, иако во тоа време „Истокот веќе не отпиша, а Западот не не запишуваше“
Сега сме членка на НАТО, определба на сите политички партии од осамостојувањето до ден денешен. И на левите и на десните. Што значи, тие ја искажале волјата на сите граѓани на Македонија кога ја носеле Декларацијата за членство.
Но види чудо. Денес кога се соочуваме со војна во Европа, кога Путин од само нему познати причини ја нападна Украина, нашиот народ во значителна мерка повторно „навива“ за Русија.
Какво е тоа лицемерие да седиш во НАТО, а да се залагаш за Варшавски пакт.
Веројатно станува збор за феномен кој бара подетална научна анализа за која јас не сум подготвен во оваа колумна да одговорам. Но со сигурност можам да кажам дека станува збор за заблуда која Македонците од некаква потреба си ја негуваат свесно. Затоа што непобитен факт е дека нема многу Македонски граѓани кои својата подобра иднина си ја побарале во Русија. Нашата традиција од века ги испраќала нашите печалбари на запад во Америка, во Австралија и Канада. Дури и самите Руси во времето на СССР гледале да избегаат и да побараат азил во Америка.
За иронијата да биде поголема се покажа дека дури и во Украина има повеќе наши сограѓани одошто во Русија.
Вистинскиот избор во вистинско време е најважната геостратешка одлука што некоја власт ја носи во името на сите граѓани, поради што и последиците од таквиот избор се далекусежни и ненадоместиви доколку се одбере погрешната страна. Во Втората светска војна ние застанавме на страната на антифашистичкиот сојуз и направивме правилен избор. Некои наши соседи ја одбраа другата страна и ден денеска им е криво што ги нарекуваат фашистички окупатор, па бараат историски коректор за да бидат- административци.
Денска сме на страната на НАТО и на ЕУ и со тоа сме одлучиле да го осудиме агресорот, а да застанеме зад самоопределувањето на една држава.
Ако не за друго затоа што и ние сме се самоопределиле и не сакаме да бидеме агресирани на било кој начин од друга држава.
