пишува: ЉУБИША НИКОЛОВСКИ
Севкупната економска криза што го зафати светот незаобиколно се чуствува и кај нас и удира по домашниот буџет. Во такво невреме секоја држава (читај Влада) презема мерки со кои се обидува да ги намали последиците од увезената криза. И нашата презема повеќе такви пакет мерки за да му помегне на населението, но и на фирмите, затоа што тие се причинско-последователно поврзани меѓу себе. Во нешто тие мерки се поуспешни, во нешто не. Но вака или онака треба да се живее со тоа. И секако најтешко проаѓаат социјално загрозените семејства кои се на прагот на економската издржливост.
Но, изгледа ние сме таков народ што не му оставаме на сиромавиот да каже дека е сиромав. Кај нас секој се прикажува сиромав во време на криза. Секој кука како да е социјален случај.
Речиси секој народ има свој прекар или пежоративно име, што би требало да го определи карактерно, онака како другите го доживуваат, се разбира затоа што прекарот секогаш го дава некој друг. Но, потоа станува дел од тебе и ти сакаш, нејќеш, си го носиш.
Едeн од прекарите за Македоноците, што патем и самите знаеме самокритички да си ги наденеме е „македонче“. Тоа се разбира не значи дека Македонците се ниски по раст, туку дека се малечки во душа. Постојано и од сè нешто се незадоволни. И во анкетите се најнесреќни во регионот. Особена причина за тоа нема. Или поточно, не поголема причина од останатите народи и во регионот и во светот.
И кога имаат и кога немаат, велат дека немаат. И тоа го прават и оние кои навистина немаат, но и оние кои не се за жалење. И бедните и средните, и селаните и граѓаните, работниците и неработниците, наставниците и учениците, а особено пензионерите и бизнисмените.
„Леле скапотија“, „како оваа година, не било никогаш“, се изреки толку одомаќени меѓу народот наш, како кај Енглезите онаа за „какво е времето“.
Скап бил зејтинот, цента на бензинот вивнала, струјата дрмала годинава, огревните дрвата станале изгор…
И тоа не е далеку од вистината. Но и покрај тоа, од супермаркетите многумина излегуваат со преполни колички зејтин, без разлика на цената и плус со многу друго од она што треба и што не треба. На бензиските пумпи, пред секоја најава за поскапување, километарски редици на автомобили. Но ако загледаш, ќе видиш и Волво, и БМВ, и Мерцедес….и тие сакаат да заштедат 300-400 денари! Си ги накрцкаа колите со „скап“ бензин и првец, Грција. Па ако е скап нашиот, што не полнат од грчкиот, ако е поевтин.
Оние пак што останаа во Скопје си велиш, утре веројатно сите со автобус ќе одат на работа, да заштедат. Но, види чудо, градот „стенка“ од сообраќај, од истите оние кои вчера заштедија „голема“ сума пари. Колони автомобили на семафорите, на паркинзите празно место нема „ни за лек“.
Но она што ме порази, дека Македонецот со сила се прави „македонче“, е статистиката дека во Македонија „врие“ од празни станови!!! Безмалку 40 проценнти од становите, или над 300 илјди се празни и никој во нив не живее.
Поточно, од вкупно 839.174 станови, 531.987 станови или 63,4 проценти се населени, а 307.187 станови или 36,6 проценти се ненаселени, обелодени ДЗС во најновиот сет податоци од пописот.
Па добро, нели становите се скапи! Цената во Скопје достига и до 1.800 евра од еден квадрат и се движи накај 2.000, кој има толку пари да купи скап стан, а да не живее во него?
Па, има, „македончето“. Да, да, она исто македонче што везден кука дека- нема! Македончето што постајано бара – државата „да му даде“!
Да им даде на земјоделците, на кои веќе им дава 160 милиони евра годишно за субвенции, за да протестираат за ниските откупни цени, на фирмите да им даде субвенции за да не ги испуштат вработените, на работниците зголемен минималец, ама и на сите други за да биде скалесто, на пензионерите по илјадарче бонус и пак незадоволни, администрацијата превработена, а штрајкува, (па тие и кога работат како да штрајкуваат). На никој не му е погодено. Сите бараат повеќе. Зошто? За да можат да им купат на децата по едно станче во Скопје, „дури судирале да не се мачеле по домојте“.
„Македончето“ е всушност итроман што „другите“ го препознаваат како „чокалија“, што во суштина значи „чок-акл“ (барај превод од турски).
Можеби генезата е од тоа османлиско време кога се барало арач, па Македонците научиле да викаат „немам Ага“, за да сочуваат нешто и за семејството. Ете до ден денес останало да се живее со „немам“, а во поново време и од страв, да се прават залихи од зејтин, брашно па и од станчиња, за да има, за лошо, за арно.
Ама работава оди натаму што секој што има стан за живеење, ќе има и еден празен.
Е, сега, сопствениците на невселените станови, имаат уште еден месец да најдат кираџии за да избегнат трикратно зголемен годишен данок. Имено од 1 јануари годинава стапи во сила изменетиот Закон за даноци на имот кој предвидува данокот на стан, во кој никој не живее, да се зголеми за трипати.
Чекај сега и тие да почнат да кукаат. Таков народ сме, што да правиш.
