пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Денес ќе ја третираме темата за „мицковиот патриотизам“ сфатен ужасно клаустрофобично. За почеток, вреди да се потенцира: ВМРО-ДПМНЕ е партија која по секоја цена бара власт.
И наместо да биде државотворна партија која ќе се обидува да создава политика која ќе ја дефинира Македонија не како монолитна заедница само на Македонци, туку ќе креира политика на повеќеслојно општество во идентитетска смисла, па дури и ако сакате, ќе се залага многу повеќе за толеранција и дијалог, а не да се претставува како „слепо“ галениче кое треба да биде дел од едно малцинство кое мора да биде секогаш на власт, таа се претставува како вистинска вазалска партија на туѓи центри на моќ. Дали е тоа Орбан или Русија, јас не знам. Ама државотворна партија сигурно не е.
И ова го велам ако ВМРО-ДПМНЕ сака да води политика на исправен начин. Затоа што Македонското општество ниту може, а ниту смее да биде монолитен едноидентитетски организам.
Секоја култура, па така и Македонската, многу тешко функционира како монолит или како еден идентитет. Затоа што Македонската култура е повеќеидентитетска, Македонската култура е композитна, шаренолика, и во себе многу различна, ама и контрадикторна. Но, сепак, тоа е во природата и на самата култура. Во таа смисла, Македонската култура не е нешто оригинално и необично, а не е ниту „вештачка“ или „неприродна“, како што денес некои зовриени глави сакаат да ја претстават.
Македонија, денес, во културна смисла е таква какви што културите впрочем и се. Но, да не навлегувам во преголеми (пара)филозофски разглабања, да објаснам за што всушност станува збор.
На Мицковци намачкани им се гаќите, ете затоа ова го прават. Затоа што не се тоа чисти работи, ако ме разбирате што сакам да кажам. Ама и затоа што, од премногу занесување дека ВМРО-ДПМНЕ е „државотворна“ и „реформска“ партија. Па, дали Мицковата партија е тоа? Јок, море! Еве зошто мислам дека ВМРО-ДПМНЕ, како впрочем и во времето на Груевски, е далеку од реформска партија, барем во овој момент. Повторно ќе мора малку да (пара)филозофираме.
Да се биде патриот не е ништо лошо, а богами ниту срамно. Тоа е едно чувство на припаѓање и еден темел на општествена кохезија. Но, проблемот со македонскиот идентитет е кога таквиот идентитет се претвора во идеологија.
Идеолошкиот патриотизам Мицкоски го користи во оној момент кога партијата ја фаќаат во некоја партикуларна свинштина, најчесто криминална, зулум, блокада која штети на граѓаните, повреда на службено лице, you name it, oдносно кога лидерот ќе влезе во сферата на помрачување од лични желби и лични страсти заради недостаток на вредности.
Сакам да кажам, откако ќе се направат свинштините, лидерот свесен за нив, повторно ќе прави компромиси заради „изгубеното единство“. Од друга страна, партикуларизацијата на патриотизмот, како оној „заеднички“ и оној „општ“ од страна на поединци и групи, наместо посакуваната европска интеграција (под услов да биде посакувана) создава дополнителен раскол и ги убрзува процесите на општествено – и следствено на тоа – го убрзува државно распаѓање.
Реков и погоре, коалицирање од чист и прагматичен интерес, или тоа што го нарекуваме „идеолошки патриотизам“, во својот потенцијал има сила да ја разори земјата. Затоа што неговата сила е преголема и не може да реши ниту една практична работа.
Освен во вонредни состојби (војна, природни катастрофи); за реформа, за решавање на проблеми од сферата на подобрување на животот на граѓаните, тука апсолутно Мицкоски е немоќен. Немоќен е затоа што апсолутизираниот патриотизам сè порамнува и сè оправдува.
И само во таква атмосфера возможно е симбиоза измеѓу комунистички комесари, „важни“ демократи, најобични криминалци, ловци во матно кои, потоа, ќе се обидат да воспостават контрола над целокупниот политички, стопански и културен простор.
Освен што идеолошкиот патриотизам е синоним за ендорасизам, другиот синоним за патриотизам е ендоокупација.
Погледајте ги, на пример, коалициите кои Мицкоски ги направи со Албанците, а потоа тие му избегаа, мислам на Таравари, Села и Гаши од партијата АА, и ќе ви стане појасно што „писателот“ сака да каже.
На крајот, дозволете да заклучиме. Ако сакаме Европска држава, СДСМ мора силно и бескомпромисно да продолжи со евроинтеграциите, а тоа што попат ќе врескаат разни пропалици и криминалци, тоа е неважно. Во спротивно, ако ја претворат земјата во апартхејд на неколку „патриотски“ поглавици, дури тогаш нема да остане ништо од идентитетот, јазикот и посебноста. Размислете добро што ви велам.
