Пишува: СОЊА КРАМАРСКА
Минатата недела Македонија беше соочена со драмата наречена „ќе има ли бел леб или не“. Драмата целосно го окупираше општественото милје, почнувајќи од медиумите, Владата, и политичките партии се до социјалните мрежи. Се изначитавме стотици соопштенија, слушнавме и видовме изјави од сите засегнати страни, се правеа анкети. Човек да се праша во кој век живееме, и што е уште поважно, на кое социјално, економско и политичко ниво е нашата држава, та лебот е централна тема во државата. Просто е неверојатно дека во денешно време кога светот има други понапредни агенди, ние да се занимаваме со тоа како да сме во некое заостанато ќоше во Африка. Мислам дека ни за време на инфлацијата на Анте Марковиќ општеството не се занимаваше со такви прашања, или ако се занимаваше тоа беше на маргините а не во центарот на политичките и на економските случувања.
Во ред, Владата донесе одлука за замрзнување на цената на лебот која не им одговараше на производителите, но ништо невообичаено, такви спорови се присутни насекаде и за секакви производи, и тие не стануваат главни теми во државите.
По тој лебен земјотрес што ја дрмаше земјата цела недела останува да се запрашаме дали општеството може да препознае продуктивни јавни дискусии, или пак сме се претвориле во средина каде баналностите стануваат поважни од вистинските прашања. Затоа што светот влегува во битка за здрава храна во која за белиот леб нема место оти науката одамна го посочи како штетен за здравјето. Оттука правилно ќе беше Владата да се приклучи на тој тренд и да почне кампања за здрава исхрана на населението, подигање на свеста и стандардот во исхраната преку политики за побрз економски развој на земјата, наместо да го става белиот леб на пиедестал. Освен тоа, темата со белиот леб е пораз на јавна сцена за економските политики на една држава и степенот на нејзиниот развој, здравствената освестеност на населението, куповната моќ и животниот стандард.
Белиот леб треба да не загрижи сите, но не поради цената туку поради отсуството на стручни анализи и кампањи за презентирање на научни резултати и насочување на населението за тоа што е здраво а што не е здраво да се консумира. Државите кои влегле во 21 век секојдневно го прават тоа, оние како нас кои се зглавени во минатото водат економски битки да не секне белиот леб. Се грижат да го има во училишните кујни, во рестораните на владините институции кои за жал се уште личат на фабричките мензи од социјализмот, во продавниците и супермаркетите, спонзорирајќи на тој начин убиствена прехранбена култура за која нема место во денешните трендови во светот.
Но, да потсетиме на изреката „дајте му на народот леб и циркус и нема никогаш да се побуни“. „Леб и циркуси” (или леб и игри; од латински: panem et circenses) е метафорична фраза што се однесува на замајување на јавноста со цел политичарите да си го одржат рејтингот. Првпат се појавува кај старите римјани а е кажана од римски поет активен кон крајот на првиот и почетокот на вториот век од нашата ера, и најчесто се користи во политички контексти. Алдос Хакли, англиски писател и филозоф рекол: „Мислам дека тоа би можело да се направи уште поефикасно сега затоа што на јавноста можете да и обезбедите леб и циркуси и бескрајни количини на пропаганда и одвлекување на вниманието“.
Па, ако ја завршивме дискусијата за лебот, ајде да преминеме на циркусот. Затоа што суштинската и прогресивна дебата одамна не е одлика на нашето општество.
Извор: НоваТВ. Текстот е личен став на Авторката.
