Пред околу 900.000 години, предците на човекот речиси исчезнале.
Според резултатите од студијата за геномика објавена минатата година, предците на модерното човештво се сведени на размножување на популација од едвај 1.300 индивидуи што нè доведе до самиот раб на уништување. Сега, една нова студија покажа дека во исто време се случила масовна миграција на луѓе надвор од Африка.
Тоа е откритие што го потврдува претходното датирање на намалувањето на населението и сугерира дека тие две се поврзани со заеднички именител; настан познат како Транзиција од средината на плеистоценот, во кој климата на Земјата претрпе период на крајни превирања, збришувајќи многу видови.
Движењето на раните луѓе во и низ Европа и Азија од Африка е тешко да се реконструира. Најдобриот доказ што го имаме се состои од редок запис на коски и главно камени артефакти, што може да биде предизвик до денес. Сепак, доказите сугерираат дека не бил еден настан, туку повеќе бранови на раните хоминиди и човечки предци кои направиле долги патувања во нови средини.
Две неодамнешни студии ја поврзаа човечката миграција со тесно грло на населението, врз основа на различни видови анализи. Внимателно читање на човечкиот геном покажа дека популациското тесно грло предизвикало губење на генетската разновидност на предците на човекот пред околу 900.000 години. Втората студија, објавена неколку недели подоцна, ги проучувала раните археолошки локалитети во Евроазија и го датира тесното грло од пред 1,1 милион години.
Ова несовпаѓање го прави предизвик да се идентификува климатскиот настан кој можеби го предизвикал или во најмала рака придонел за привремениот пад на бројот, па геолозите Џовани Мутони од Универзитетот во Милано и Денис Кент од Универзитетот Колумбија се впуштија во обид да го намалат тајмингот на тесното грло.
Прво, истражувачите ги преиспитаа записите за локалитети на рано населување на хоминиди низ Евроазија и открија кластер на локации со сигурност датирани од пред 900.000 години. За споредба, датирањето на постарите локации што се користеа како доказ за тесно грло на населението беше понејасно и затоа спорно.
Тие ги споредија своите наоди со записите за морските седименти, кои зачувуваат докази за промени во климата во форма на изотопи на кислород. Односите на кислородот заробен во слоевите на седиментот покажуваат дали климата била потопла или поладна во моментот на таложење на минералите.
Геномските податоци и датирањето на локациите на хоминидите заедно сугерираат дека тесното грло и миграцијата биле симултани. За време на транзицијата во средината на плеистоценот, глобалните нивоа на океаните се намалија, а Африка и Азија пресушија. Хоминидите кои живееле во Африка би се соочиле со ужасни услови што ги лишувале од храна и вода. За среќа, според моделот на истражувачите, со падот на нивото на морето, копнените патишта во Евроазија станаа достапни и тие беа во можност да се движат.
Истражувачите забележуваат дека ова не значи дека хоминидите претходно не мигрирале. Наместо тоа, популациското тесно грло кај предокот на современиот хомо сапиенс и неговата миграција се случиле во исто време како резултат на климатскиот пресврт што се случувал пред околу 900.000 години.
„Ние сугерираме дека зголемената суша за време на фазата 22 на морскиот изотоп што предизвика ширење на саваната и сушните зони низ поголемиот дел од континентална Африка ги турна раните хомо популации во Африка да се прилагодат или мигрираат за да избегнат истребување. Брзата миграција како одговор на тешкиот климатски предизвикувач и придружните средства за бегство е она што може да ја откријат миграцијата надвор од Африка пред 0,9 милиони години и да придонесе за современите геномски докази кај модерните африкански популации на тесното грло“, пишуваат тие во нивниот труд.
Наодите се објавени во Proceedings of the National Academy of Sciences.
Подготви: Ј. Ѓ.
