Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Тешко е без срам да се следи пропаѓањето на Македонецот во вморон.
Во национален и човечки фушерај.
Без мака да се гледа претворањето на пристојниот свет во одвратност, на интелектот во сељак, на јунакот во мелодрамски глумец.
На селаните во сељаци, а на градските луѓе во сељачишта.
Сељакот е селанец кој преку гунчето навлекува капут од Вајкики, а сељачиштето капут од Прада.
Додека слуша кај горат шумите, горите…И мисли дека станал интелект.
Со капутот и со дипломата што му ја дал комшијата од селото кој ви меѓувреме станал декан.
И мисли дека од таа позиција може да се занимава со државните и национални дела.
Да разговара со кингови.
И си претседатели.
За светските прашања: климата, Украина, Газа, Тајван, белите мечки,пингвините…
И за тоа како да се унапреди соработката на Нордот, со Кина, на пример.
Неспособноста да го ускладат сејдневието и обичноста со митот, односно апликацијата на митот во секојдневието и самопретставата од позиција на моќ, ги фрла луѓето од власта во светот на смехотворството … Кое може да заврши со голема плачка.
Да ги имаа сочувано увото, носот и видот на обичниот човек, нападот на грчовита смеа би ги предупредил на пируетите на демонизмот.
Што ги вртат и дома и на меѓународната сцена.
Проблемот, меѓутоа, е во тоа што и обичниот човек ја загуби обичноста.
Тој посака да не биде обичен или сам да премине во друга димензија, тој посака да биде горд, да го извадат од обичното македонство и да го направат супериорен Македонец.
Кој ќе има некој врз кој ќе може да ја демонстрира својата супериорност: Албанците, Бугарите итн.
Тој концепт односно таа илузија ги однесе во прегратките на злосторничката инсталација.
Супериорноста што му ја носи вмро е нестварна, таа е лажна и затоа се претвора во инструмент на распаѓањето.
Исто како и лажноста на важни аспекти на македонството како национална кауза.
Лесноверноста на Македонецот, ми се чини, извира од плитката втемеленост.
Ката ќе рече не, никако!
И Љупчо ќе рече- јок!
Арно ама животот ги демантира.
Не стигнавме да се ослободиме од југословенската комоција.
Што беше главан услов за опстанокот и просперитетот на Македонија.
Таа инерција не одведе во глуматање на салонска политика и национална држава, во пропуштање на низа историски моментуми.
Македонскиот национален понтон беше положен на плитко забодени шипови.
Без културен капацитет за граѓанска држава.
Без која пак од неговата национална илузија ќе остане само пепел.
Вмро е замена за тоа и такво македонство.
Понтонот го откачија од шиповите и сега плута.
Благото ветре го носи кон Заливот на коските.
Хахаха!
Македонецот претворен во вморон е свиња која чека да проба од сопствените чварки.
