Холивуд зад завесата – Кога научната фантастика престана да глуми и почна да пресметува.
Во време кога повеќето холивудски блокбастери го сведуваат универзумот на визуелен спектакл, „Интерстелар“ на Кристофер Нолан направи нешто ретко: го натера светот повторно да верува дека науката може да биде поубава од фикцијата.
Од кината, каде што гледачите запираа здив гледајќи ја црната дупка „Гаргантуа“, до лабораториите, каде што физичари анализираа вистински формули – овој филм спои два светови што ретко се среќаваат: умот и емоцијата, точноста и уметноста.
Научникот што стана холивудска ѕвезда
Сè почнува со Кип Торн, теоретски физичар и нобеловец, кој не само што советуваше, туку и директно учествуваше во создавањето на филмот. Торн постави услов: ништо во сценариото да не ја крши познатата физика. И Нолан го прифати предизвикот. Така, „Интерстелар“ стана првиот филм каде што секој зрак светлина околу црна дупка е математички прецизен.
Гаргантуа – најреалната црна дупка што некогаш сме ја виделе
За да ја прикажат Гаргантуа, тимот од студиото DNEG создаде посебен алгоритам – DNGR (Double Negative Gravitational Renderer).
Тој софтвер пресметува како светлината би се однесувала во близина на ротирачка црна дупка. Резултатот беше толку научно точен што Торн објави научен труд во списанието Classical and Quantum Gravity.
Да, филмот буквално создаде нова физика на екранот.
Нолан и одбивањето на илузијата
Режисерот не сакал зелени екрани. Наместо тоа, околу актерите биле поставени огромни LED екрани со реални проекции на ѕвезди, планети и космос. Така, Метју Меконахи навистина гледал во „вселената“ додека игра.
Дури и сцената со прашните бури е реална – снимана во Алберта, Канада, со вистинска пченка и прашина од специјален материјал. Кога завршиле, жетвата ја продале – и филмот си ја исплатил сцената сам.
Ледена планета, вистински студ
Планетата на д-р Ман е снимена на глечер во Исланд. Таму, Ен Хатауеј навистина ја почувствувала тежината на вселенската изолација: нејзиниот костум пропуштил, водата влегла, и таа замрзнала буквално во кадар – но продолжила да глуми.
Роботите што не беа дигитални
ТАРС и КЕЈС не се компјутерски модели. Тие се физички конструкции, управувани од актерот Бил Ирвин, кој подоцна им го позајми и гласот. CGI е користен само за да се „избрише“ кукларот – уште еден пример на Нолановата упорност за автентичност.
Музика што не ја напиша за филм – туку за чувства
Ханс Цимер не добил сценарио. Нолан му рекол само:
„Напиши музика за татко и ќерка кои се разделуваат.“
Резултатот е партитура што звучи како молитва – музика што не ја следи приказната, туку ја чувствува.
Кога филмот станува инспирација за реална наука
По премиерата, многу универзитети вклучија делови од „Интерстелар“ во часови по астрофизика. Студенти признаа дека токму овој филм ги натерал да студираат физика, а неколку научници го користат за да објаснат теории на релативноста и гравитационата дилатација на време.
И на крај – мистеријата што остана
Нолан никогаш не објасни дали Купер навистина преживува или неговото патување е симболична трансценденција.
И токму тоа е убавината на „Интерстелар“ – научно точен, а сепак човечки недофатлив.
Филм во кој гравитацијата е љубов, а љубовта – најсилната сила во универзумот.
„Интерстелар“ не е само филм за црни дупки и патување низ време. Тоа е приказна за верата во науката, во љубовта и во тоа дека човекот никогаш не престанува да бара пат назад кон дома.
Редакција Фронтлајн
(во соработка со ChatGPT)
