МИРЈАНА НАЈЧЕВСКА / ЦИВИЛ МЕДИА
Зошто избраните и именуваните лица на високи функции во државата не ги извршуваат работите за кои се поставени на соодветните позиции?
Мислам дека е ова прашање кое треба одново и одново да си го поставуваме пред секои избори.
За да се потсетиме.
1. Најголем број од овие луѓе на свесно или на несвесно ниво знаат дека ниту имаат капацитети, ниту пак знаења или искуство да се наоѓаат на функциите кои ги држат.
Оваа група функционери е многу за гревота. Тие се во постојан страв дека во некој момент ќе биде откриено колку не знаат и колку немаат појма што да прават на местото на кое се наоѓаат и се обидуваат ова да го избегнат со тоа што:
– се опкружуваат со луѓе кои уште помалку знаат и умеат и кои не може да ги загрозат со своето поголемо знаење
– прават работи кои немаат врска со функцијата, ама кои знаат да ги прават (се ангажираат околу пребројување на потрошени ролни тоалет хартија, смислуваат начини за контрола на доаѓањето и одењето на потчинетите…) и создаваат привид на постојана зафатеност (не знаат каде им е главата од илјадници работи кои воопшто не би требало да ги извршуваат)
– се затвораат во канцеларија и не прават ништо во надеж дека сите ќе ги заборават
– се изживуваат над сите подредени, им го загорчуваат животот и се обидуваат да создадат атмосфера во која нема да се знае кој јаде кој пие и во која е лесно вината за сите грешки да се префрли на некој друг (најчесто е тоа хигиеничарката, домаќинот, шоферот или некој друг кој се наоѓа на слична одговорна позиција)
– глумат знаење и умеење и во некои случаи дури и самите себе си се убедуваат дека навистина знаат и умеат (ова оние најдобрите глумци)
2. Значаен број од овие луѓе има за себе повисоко мислење отколку што навистина вредат.
Оваа група функционери навистина мисли дека сѐ знае и умее и дека потполно го заслужува местото кое го држи што се манифестира со:
– потреба од постојани потврди од сите околу нив дека тоа што го прават е исклучително добро, паметно, неповторливо, исклучително
– постојано префрлање на вината на подредените кои се „неспособни“, „злонамерни“, „неодговорни“, и кои ги минираат нивните неверојатно ингениозни идеи
– потреба од видлива надворешна манифестација на моќ за да не дојде до забуна и некој да не пропушти да ја препознае нивната моќ (непотребно возење со шофер, крајно непотребно користење на телохранители, луксузна персонализација на просторот во кој работат, …)
– потполно негирање на сопствената одговорност за било која грешка во областа која ја покриваат,
– мегаломански идеи кои нема шанси да бидат остварени.
3. Не е мал бројот на оние функционери кои воопшто не се ни грижат за тоа дали знаат, умеат, или пак дали имаат или немаат капацитети за местото на кое се наоѓаат.
Овие луѓе воопшто и не дошле на тоа место за да извршуваат некоја работа, туку си имаат своја задача која е поврзана со нивните лични интереси, а функцијата вообичаено им служи за прикривање на криминални дејствија што се манифестира во:
– нагло зголемување на материјалното богатство со кое располагаат
– отворено и помалку отворено учество во бизнис зделки и комуникација со секој кој може да понуди бизнис зделка
– немешање во политичките одлуки освен во моментот кога на некој начин ги загрозуваат или може да ги поддржат нивните бизниси
– широк дијапазон на интереси кои кореспондираат со распишаните тендери од страна на државата
4. Мал број од овие луѓе имаат и знаења и капацитети и искуство за извршување на функциите на кои се наоѓаат, меѓутоа системот брзо ги отфрла како страно тело.
Бидејќи се исклучително малку, за потребите на овој текст ги водам како статистичка грешка.
