пишува: САШО ОРДАНОСКИ
Минхенската безбедносна конференција е меѓународен тематски Луна парк за возрасни. Доаѓаат политичари од цел свет и се „возат“ на мултилатералните и билатералните атракции што ги нуди паркот: ролокостери, електрични колички што се судираат на мраз, гаѓање со воздушни пушки, лижење „шеќерни магли“ на стапче, скокање на трамбулини, вртење во рингишпилите со вселенски бродчиња и левитирањето во корпите на големото панорамско тркало. Идејата е малку низ колективните конференциски панели, а многу повеќе низ поединечните средби и дружења по салите за состаноци, низ бифеата и хотелските лобија, разни официјални претставници да си ги „очешаат“ рамењата, да разменат збор-два, да си намигнат, да се сликнат, да договорат нешто за што, инаку, би им биле потребни протоколарни меѓудржавни посети и бројни официјални состаноци по главните градови. Вака, вистински кај-си-ш’о-праиш Луна парк. Годинава на фонот на заканата од руската воена интервенција во Украина, без Русите на конференцијата кои настанот, отприлика, го прогласија за антируска западна пропагандно-политичка платформа.
Бројната македонска делегација, предводена од претседателот и премиерот, на годинешнава Минхенска конференција добро си ја заврши работата. Поединечно и групно се сретнаа, разменија мислења, разговараа со десетици важни и помалку важни државни партнери и поединци од светот на безбедносниот „бизнис“. Уредно бевме известени за ракувањата по ходниците и за разговорите по собите за состаноци, а се направија селфија и фотографии со многу од важните гости на самитот. Во центарот на нашето учество во Минхен беа (1) да бидеме таму каде што, неофицијално, се крои западната политика – годинава имајќи предвид и дека токму ние сме следните претседавачи со ОБСЕ – и (2) да се погрижиме меѓународно да се поддржат македонско-бугарските разговори за наша интеграција во ЕУ во насоката што ја туркаат Петков и Ковачевски.
Додека државниот врв викендов одработуваше во Минхен – добро, не е баш физички напорно како копање ровови за поставување цевки за канализација – и опозицијата дома викендов си одработуваше, копајќи ги рововите и поставувајќи ги партиските цевки за канализација. „Пазарџијата Ковачевски“ по 357 пат (овој месец), на 56-тата промоција на 100-те дена локална власт (а стигнати се само до Пелагонија!) од страна на лидерот на ВМРО-ДПМНЕ беше обвинет дека ги распродава националните интереси и „на маса со Бугарија ги нуди македонскиот јазик, историја и постоењето на македонскиот народ во историска и политичка смисла и контекст“. „Оваа кнедла која се подготвува во кујните на заевизмот ќе биде идентитетски разорна за постоење на нашиот народ и држава“, злокобно предупредува Мицкоски.
Тоа се двете лица на македонската политика во еден викенд. И така е отсекогаш во последните триесетина години. За едните меѓународниот фактор, со целата негова комплексност и превртливост, е силен промотор на македонскиот идентитет и државност; за другите меѓународната заедница, од истите причини, е дволичниот двигател за разорување на народот и државата. Со децении тоа се двата доминантни наративи на кои овде се губат и се добиваат избори кај двете најголеми политички формации во државата. ВМРО-ДПМНЕ, практично, зад себе нема ниту еден позначаен меѓународен успех за Македонија, а сите меѓународни промоции на македонските интереси од страна на СДСМ биле постигнувани благодарение на мултиетничката, а не доминантно македонската поддршка на граѓаните.
Оваа „линија на поделба“ веќе го одбележува главниот внатрешнополитички мегдан и во 2022 година, „зачинето“ со конфронтациите околу социјалните и економските теми во државата. Но, ВМРО-ДПМНЕ со право чувствува дека ѝ појде ли на сегашната Влада од рака да го „отвори“ патот кон ЕУ со сегашната стратегија на Петков и Ковачевски во македонско-бугарските односи – патем, симболично „оверена“ и во Минхен макар со нивната подоцна „фотошопирана“ (од страна на Петков) заедничка фотографија со американскиот државен секретар Блинкен – тогаш во годините што доаѓаат освојувањето на националната власт за нив ќе биде ѓаволски тежок проект. Кој, пред монументално да се распадне, се чинеше толку блиску пред стотина дена, по локалните избори.
Затоа, нема што многу различно да се очекува од ова што е сега во македонската внатрешна политика во месеците што доаѓаат. Ќе се „давиме“ во секојдневните обвинувања и меѓусебни навреди (во кои убедливо предводи опозицијата), таа атмосфера ќе се пренесува и во Собранието и во јавноста, а што и ако нешто договориме со Бугарите (сега шансите за тоа се навистина опипливи) секако ќе биде прогласено за предавство и национална срамота од страна на опозицијата, односно за продолжување на државниот прогрес што ќе го обезбеди власта. Исто како и пред десет, дваесет и триесет години.
Но, токму тоа што е исто, а ние и понатаму си постоиме и комотно си се „башкариме“ во нашите валкани домашни политики, говори за тоа дека „предавствата“ никако да се остварат, националната пропаст никако да нѐ стигне, а крајот на македонскиот свет постојано се одлага и, всушност, напредува во спротивната насока. Не е лошо за една земја во која има толку многу колнења и пцовки на сопствена сметка. Имаат Агатангел и Мицкоски причина зошто се загрижени.
Преземено од ЦивилМедиа. Текстот е личен став на Авторот.