Утрово го читам премиерот Ковачевски: „Ние имаме политички партии со антиевропска и анти-НАТО определба коишто се класично популистички во државата, никогаш не предложиле една остварлива мерка, меѓутоа се потхранети од едни такви центри надвор од државата и коишто со такво финансирање успеваат да креираат одредено јавно мислење коешто е спротивно на стратешките определби на доминантниот дел на населението и спротивно на сите владини партнери, а тоа е полноправно членство во Европа“.
Во право е човекот, нема што да му се замери за оваа изјава. Но, ајде да продлабочиме и конкретизираме што е тоа всушност „евроскептицизам“.
Диктатура, драги пријатели. Иста таква – секогаш и секаде – како од времето на Груевски. Евроскептицизам е друго име за диктатура или помодно речено „авторитарен популизам“. Нема тука многу што да се филозофира, (до)дефинира и анализира. Евроскептицизам значи набој за диктатура. И изолација. Погледајте ја Русија како пример, само ќе ви се каже. Сетете се и на Македонија од времето на Груевски, самото ќе ви се каже.
Откако знам за себе, а сè освен себе набљудувам „политички“, антиевропските партии и сите нивни „лабараториски јогурти“, Европа отсекогаш ја протерувале од своите хоризонти на мислење и вреднување како некаква досадна мува со зборовите: „нема да одиме ние за брзо тамо, Европа за нас е премногу далеку, така што нема потреба да се трошиме на тоа“.
Денес голем број на аналитичари, мислители, новинари, практично ги повторуваат мантрите на Груевски. Но, овде, во суштина, се работи за една банална манипулација; друга работа е што нејзината баналност не значи нужно и неефикасност, туку напротив.
Ајде да видиме за што тука се работи, драг мој Вотсоне!
Оние кои ја владееја Македонија во изминатата декада, тој патриотски радикален башибозук, целта им беше Македонија да ја изместат од матичниот континент (а со тоа и од матичната планета); помина извесен број на години, Македонија споро и несмасно се одмотува од тие срамни јасли и несреќи, па од политиката на „малиот, смрдлив и потконтинентален фашизам“, посака самата да се „апдејтира“, да му се прилагоди на некаков бизарен „Новоговор“, а на себе да си ампутира некаков фенси – наслов што го собрала попат.
Сите лудила, пљачки, насилства и закани што им ги пружија бизарните „патриоти“ на своите граѓани, денес со фенси-шменси термин го нарекуваат „евроскептицизам“. А, денес, Мицкоски и Апасиев, не само што се евроскептици, туку се и антиглобалисти. Првиот притаено, а вториот отворено.
Што значи ова во македонски превод: да влеземе вакви какви што сме, и уште да ни се воодушевуваат. Што во дополнителен превод би значело: да не влеземе никогаш, ама тоа да излезе дека ние сакавме, ама душманите не ни дадоа.
Супер, ете ни го новиот разлигавен и самооплакувачки наратив, а може да ни потрае следните десет години, барем додека не смислиме нов!
А што се однесува до Владата и нејзиниот лидер Ковачевски, како и самата владеачка партија СДСМ: тие стојат на истата добра точка во која се најдоа уште од времето на „шарените“ до денес. Преку груевистичката дегенерација, СДСМ денес изгледа сосема пристојно и „нормализирано“. И што е најважно: се грижи за граѓаните. А, по сè изгледа, така ќе биде и натаму.
Попатно, нивниот стратешки и вредносен систем се реформите и европеизацијата, а мене лично сосема ми е неважно кој-од-каде прерипал на нова функција во партијата, сè додека го држи истиот курс на мир, пријателство, плуралност и слобода во најширока смисла на зборот.
Во конечноста, ниту нешто друго сакам од СДСМ, ниту нешто друго од неа очекувам.
А, што да кажеме за оние кои ни дишат во врат, тие кои направија сè Mакедонија да ја оддалечат од Европа („како метафора“, нели?), и кои совршено празно ломотат на телевизиските кутии: Европа е далеку, ние треба да си ги гледаме нашите работи. А кои се тие „работи“ кои ги возат мицковистите и тие патриотски несреќи: блокада, срање, автогол; блокада, срање, автогол.
Ако се само малку чесни: вака треба да им звучи политичката платформа.
