пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Го читам Илија Димовски на Фејсбук, ни го објаснува антифашизмот, дури и нè кара, не сме разбирале, па го поврзува антифашизмот со „националниот идентитет“, тој, идентитетот, вели Димовски, бил подлабок, постар и пограмаден… Ама, уште ни вели дека не разбираме. Не сме биле писмени, малтене сме биле глупаци, сме ги отвориле „апетитите на балканските сеништа од 19. век“, ни беседи Илија Димовски.
Ни го фрла Илија Д. „националниот идентитет“ како коска за глодање откако нè ограбија до гола кожа со Груевски, така би му напишал. Би му напишал и дека не разбира колку неговата „идентитарност“ го изеде и поимот антифашизам. Идентитетот со кој се расфла овој „народен трибун“, не сфаќа дека антифашизмот имаше во себе елементи на социјална револуција. Сиромашните го растурија системот што ги угнетуваше и пљачкаше.
Имено, на Илија Димовски и Никола Груевски би можел да им го напишам и тоа што го правеа во Штип – во нивно време – го глорификуваа Ванчо Михајлов, му правеа восочна фигура, ама не слушнав тогаш некој да се побуни, или тогаш не беше „модерно“, веројатно тогаш Ванчо Михајлов беше „голем македонист“, патриота, ослободител, револуционер за независна Македонија. Тогаш играта беше друга, нели?
Нејсе. Да одиме малку со други нијанси.
Сетете се на десничарите, сетете се на ерата на Груевски. Нивниот капитал е неодвоен од нашите војни. Ние тоа го нарекуваме катастрофа. Тие тоа го нарекуваат транзиција. Транзицијата од друга страна значи и следно: транзиција од крадци до бизнисмени. Таквите крадци кај нас, денес, се најголемите легалисти. Тие се противат на секоја врста на насилие. Тие ја почитуваат светоста на приватната своина така што ја разликуваат слободата која со кражба ја стекнале, оттука не дозволуваат никому слобода на имотот некој да им ја земе. Кога крадците се стекнаа со имот, никој од нив повеќе не беше заинтересиран сè натаму да тече нелегално и револуционерно. Оние кои својот имот го стекнале „бесправно“, на располагање ги имаа сите правни механизми таквиот имот да го бранат.
Крадците се втемелени точки како дел од системот, затоа што никој од нив поодлучно нема да ѝ се спротивстави на идејата за редистрибуција. Не само што денес се легалисти: денес крадците и воените злосторници на Балканот, заедно со свитата од уметници, новинари и национално освестени интелектуалци, денес се најодлучни бранители на институциите кои заговараат „демократски дијалог“ и „политичка коректност“. Еве пример: тие пљачкаа во мојата земја, а потоа мене ме обвинуваа во текстови дека сум предизвикувал говор на омраза.
Сакам да кажам, не е скандалозно нивното злосторство и легитимација на таквото злосторство, туку бил скандалозен начинот на кој јас – во текстови – протестирам поради тоа. Е, нема да може! Ужасот што се случува, заслужува повишена реторика. И уште многу повеќе од тоа. Тие кои во ерата на Груевски го собраа целиот кајмак бараат за тоа да се пишува во манирот на политичката коректност. Политичката коректност денес, навистина, што би рекол Мирко Ковач е „последното уточиште на битангите“.
Во првобитната акомулација на капиталот, што претставува, многу јасно, еуфемизам за сеопшта пљачка, да се збогатиш можеш само ако беше близок со фашистичкиот режим. Денес, олигархиските портпароли, распоредени на стратешки места, истакнуваат дека се збогатиле затоа што биле способни. Не е точно: се збогатија затоа што беа привилегирани. Оттука и нивниот презир кон нееднаквоста – затоа што на нееднаквоста и должат сè што имаат. Идеологијата на овдешните олигархиски елити не е национализам, ниту верски фанатизам, туку денешната верзија на неолиберализам, а тоа е приказната „за успешните“.
Сите власти, помалку или повеќе, одлучни се во декларативните осуди на фашизмот. Владините и парламентарните тела ги следат европските директиви и усвојуваат планини од проекти, закони и одредби кои бившојугословенските земји треба да ги направат толерантни општества со политички коректни граѓани. Политичките елити од фашисти мирно се трансформираат во европејци.
Сè е променето за сè да остане исто. Нивниот социјален дарвинизам во основа е – фашизам. Од идејата дека животот е такмичење произлегува идејата дека победникот зема сè. Поради тоа, пак, произлегува дека губитникот е уништен – губитникот не зема ништо, освен тоа што победникот ќе му го даде. Оттука, пак, произлегува дека губитникот е вишок. Оттука, пак, произлегува потребата дека од вишокот треба да се оттараси. Тоа, пак, понекогаш се нарекува „кратење на трошоците“, понекогаш се нарекува „вишок на работна сила“, а понекогаш – етничко чистење.
Ако се глорификуваат способните, тоа значи разликата на глорификација на расно, национално или културно „супериорните“. Нивната неолиберална идеологија е продолжување на фашизмот со други средства. Денешните национални финансиски елити, родени се во фашизмот на деведесетите. Фашизмот во оваа или онаа форма, нивно е природно опкружување. Во одржувањето на фашизмот нивни партнери се граѓаните кои тие ги опљачкаа, затоа тоа би можело да се нарече и „соврешено злосторство“. Џелатот од жртвата доби полномоштво, како што би можело и колоквијално да се нарече: не само што имаше полномоштво, туку имаше и демократски капацитет за – егзекуција.
Масата аплаудира додека џелатот откинува туѓи глави, не разбирајќи за што, всушност, се работи; мислејќи дека се работи за уште еден националистички обред, капитализмот ја скина уште еднаш неговата „тинтара“.
Да резимираме: капитализмот е последната низа од воени злосторства. Влегувањето на овдешните држави во Европската унија ќе претставува чин дека овдешните злосторства се легализирани, а злосторниците амнестирани. Влегувањето во Европската унија не се подвелкува црта. Сите тие разбојници и пробисвети ништо така добро нема да ги чува како демократијата. Институциите кои го чуваат капиталот кој е покрупен и покрвав ќе го чуваат и нивниот капитал – многу подобро отколку што би можел да ги чува систем што тие некогаш би можеле сами да го изградат.
И Француската буржоаска револуција, на која почива денешна Европа, како и југословенската народна ослободителна борба, која воедно беше и класна војна, претставува „цивилизациски“ исчекор. И во двата наврати, сиромашните го растурија системот што ги опљачка. Но, тука не е крајот. Во Европа, на идеалите за слобода, еднаквост и братство, се случи крвопролевање и најголемиот злостор во историјата на човештвото. Во Југославија, која почиваше на идеалот братство, единство и општо добро, се случи братоубивствена војна и подеднакво злосторнички капитализам. Тоа што го нарекуваме напредок, како што ни објасни Бенџамин, се претвори во купишта од пепел. Она што го нарекуваме историја, тоа е ништо друго освен непрекината катастрофа.
Затоа, велам, на самиот крај. Илија Д. и неговиот национален идентитет сфатен ужасно партиклуларно, може да си го надене на онаа работа. Откако со Груевски нè ограбија до гола кожа, сега не учат што било тоа антифашизам и „национален идентитет“. Откако нè ограбија, сега ни го фрлаaт националниот идентитет да го глодаме.
