пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Ах, референдум! Таа „прекрасна“ направа за избегнување на политичка одговорност. Од друга страна, оние кои го заговараат референдумот – скривајќи се позади „народот“ – всушност повикуваат на охолократија/надменократија/стравократија/пакоснократија/ и останати кратии кои се обратни од демократијата.
Знаете и сами дека на многу политички, општествени и цивилизациски катастрофи им претходеа референдуми. И тоа токму поради неговата успешност и по бројката на гласање. Референдумот на катастрофата им служеше за легитимација на однапред донесената одлука, и тоа на оние луѓе (поточно „елити“!) кои имаат огромен потенцијал на конфликност и дестабилизација во себе. Се сеќавате како беше во почетокот на 90-тите, кога државите бараа назависност, а потоа бараа „народно“ покритие за својот авантуризам?
Да се присетиме на прашањето на Слободан Милошевиќ со неговото „измамничко“ прашање од типот: „Дали сте за тоа странска чизма да чекори на наше Косово?“. Приметувате? На демагошко прашање добиен е гоределив и експлицитен одговор, а потоа сите знаеме што се случи. Се случија крвави војни. Затоа што историските инерции не можат да се решат на референдум.
Денес, ВМРО-ДПМНЕ и Мицкоски, повторно, како и за време на Договорот од Преспа, ќе бараат можност за нов референдум заради односот на Владата на Ковачевски кон Бугарија. За однос кој е цивилизациски и европски, и однос кој бара решение, Мицкоски, по стапките на најголемите антидемократи, антиевропејци, ќе бара референдум. Што значи, десничарите повторно ќе се обидат да протнат „референдум на катастрофите“, само што тој референдум нема за цел да ги запре националистичките страсти, туку напротив, ќе се обиде дополнително да ги разгори. А знаеме дека референдумските прашања се мајка и татко за вовед во нова катастрофа.
Многу луѓе ќе се прашуваат зошто нам ни е потребен референдум? Не може во Европа, не може во таа богата и просперитетна заедница без решение и договор со Бугарија. Исто како што не можеше во НАТО без решение со Грција. Тоа владата на Заев на време го разбра; а гледам дека тоа и владата на Ковачевски на време го разбира.
Понатаму, позади референдумот стои и Рускиот Кремљ, кој има јасен интерес да се обиде уште еднаш Северна Македонија да ја држи по страна од Европа и да ја држи по страна од НАТО; на другата страна се мицковите „интернационалисти“ на Орбан кои се во офанзива, не само во многу европски, туку поготово во многу источноевропски земји, и кои дополнително ќе ги разгоруваат меѓуетничките, меѓудржавните и меѓусоседските конфликти. Тука ја гледаат својата шанса за власт. Во овој клуч, сигурен сум дека и медиумите ќе навиваат за референдумот, барем оние кои веќе ги знаеме, дополнително ќе хушкаат и ќе ги форсираат поделбите помеѓу Северна Македонија, Бугарија и Албанија. По овој редослед, не заборавајте.
Чисто рационално гледано, се поставува прашањето, „како може пристоен граѓанин да се надева на нешто добро“ од ваква констелација? Прашањето е погрешно. Бидејќи и улогата на граѓаните во сите овие процеси не е без одговорност. И мора да бидат критични на политиката на Мицкоски која гласи: „што полошо за Македонија, тоа подобро за нас“. Поточно, подобро за Мицкоски лично.
Димитар Ковачевски, Бојан Маричиќ и Бујар Османи, за мене, пак, заедно со нашите сојузници од Европа и САД, демострираат неверојатна храброст и одговорност низ сосема конкретен напор: да излеземе од овој зачаурен круг и трајно да ја изведат земјата, нашата македонска земја, на магистрален европски пат. И за тоа имаат уште шанса.
Од друга страна, Мицковски и неговата партија им посакуваат на овие луѓе лична пропаст и секоја несреќа; луѓе кои се обидуваат да продолжиме сите заедно во Европските интерграции, посакувајќи им сè најлошо нив, би значелно дека ниту на сопствената земја не ѝ посакуваат ништо подобро.
Личен став на Авторот. Дозволено е преземање на текстот според лиценцата Creative Commons 4.0.
