Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Нас нè заеба распадот на Југославија.
Во која бевме улулкани како бебе во колепка.
Со наше море и црвени пасоши.
Со победи на Стериините позорја и по некоја награда во Пула.
Со Леб и сол.
Со Драмски и Горан Стафановски.
Со „Битола мој роден град“ што ја пееја сите од Триглав до Гевгелија.
И „Елено ќерко“.
Со отворени и бесплатни врвни универзитети.
Од Љубљана до Загреб, Белград и Сараево.
Со „Шаренградска“ и „Цвијетно насеље“.
Убави домови за сите што бевме излезени од провинцијата.
Со камионски тури до Бања Лука кај што продававме овчеполски лубеници и спиевме под тезгите на пазарот.
Со Дарко Панчев.
Со стоп патувања од Риека до Сплит и Дубровник.
Наши градови.
Потоа Историјата нè исфрли на улица.
Од која ние со натчовечки напори направивме контејнер.
Но, пред тоа во независноста влеговме како во слаткарница.
Сите шампити, урмашици, баклави и еклери ги смотавме.
Мислевме дека независноста е поле на неограничените можности.
За сите наши итроштини и запретани себичности, злоби и сеири.
И ѝ писнавме на независноста и на државата, а нацијата ја користевме како кинески стапчиња.
Независноста е трагедија за која распадот на Југославија беше олеснителна околност.
Но, сета друга несреќа е резултат на македонските таленти.
И тука нема никакви олеснителни околности.
Уште еден крупен доказ дека никогаш не сме правеле историја туку сме биле објекти.
Најчесто жртви на историјата.
Што е праведно.
Со исклучок на НОБ и Антифашистичката револуција, но и таму како дел од еден поширок проект. Што денеска се смета за слабост, а не за аргумент во прилог на евроинтеграциите како нова дружина со која ќе обезбедиме ново историски време.
Општите случувања секогаш се последица на нашите неразумности, а не на нашата смислена и храбра визија.
На пат сме да покажеме дека македонскиот национален и државен проект не успеа затоа што мнозинството ја разбра независноста, слободата и демократијата, не како нов амбиент и нова историска шанса за градење на општото добро, туку како прилика за ослободување од стегите на државата, на моралот, на институциите и законите, на историјата, во името на илузијата дека државата и нацијата можат да се градат и така што ќе се јадат.
Подготвени во партиски фурни и казани. Единствениот човек кој се обиде да излезе од македонската заглавеност во себе и да ја однесе државата и нацијата во европската Југославија, го прогласивме за предавник и го оставивме да си се занимава со ајварот.
Тој, се разбира, не е без грешки, но поентата е во тоа што не падна поради грешките, туку поради успехот во кој Македонија виде опасност за својата фолклорна комоција.
Заев и Ковачевски и Бујар Османи и Маричиќ ја продале Македонија!?
На Европа, на Бугарија и на Албанците.
Што сакаш ти од народ кој со уживање потонува во вакви хистерии?
Сите станаа началници и директори, координатори и претседатели, премиери и министри, освен по некоја будала, како мене, на пример, која и по триесет години не се сетила да извади партиска книшка.
Цреша на таа расипана торта е вмро како историска подметачина, скапан темел на македонската национална легитимација и постоење и актуелна злосторничка инсталација што ја разградува државата со упорност на дворски крт.
Генетска грешка.
Вмро е хромозомот кој недостасува.
Како мит што простата маса си го истетовира на срцето и сега не може да види во какви говна шлапа.
Наместо тоа, вика: леле, ни ја уништија дежавата!
Никогаш немал моќ за нешто повеќе.
Му фалат гени, неврони, синапси и карактер, за да се оформи како вистински политички човек.
Не е во состојба да отиде ниту по цигари без старател.
Како државотворен субјект во услови на независност и демократија.
Граѓанската класа, средната класа која во финишот на социјализмот се беше конституирала како социјален и културен феномен, идеолошки необременет, особено не комунистички, беше елиминирана по кратка постапка во рамките на, внимавајте сега, одмаздата за државата која мора да се урне затоа што е комунистичка творба и е натопена во густ и сладок комунистички сок.
Маџун.
На местото на таа класа дојде работите да ги диктира дното и неговата политичка артикулација-вмро-дпмне!
Делумно поради митската односно нерационална и неразумна свест, делумно поради природната простоќа, делумно поради злосторничките намери обоени со македонистички антимакедонизам, делумно поради актуелните предизвици на новите феномени, какви што станаа државно спонзорираната пљачка и партиските факултети за новиот најбезобразен можен конформизам, се отиде у курац.
Државата ја сваривме жива, како јастог.
И ја изедовме.
На местото на јастогот сега има само остатоци од Македонци.
Нема што да се слави, драги пријатели.
Но, тука на Балканот поразите се најголеми победи и често знаат да бидат покренувачка сила.
Можеби, како во филмовите, цртаните и играните, тие остатоци ќе се омесат и Светиот дух (хахаха) ќе им вдахне душа и сила да се вратат во нормалниот свет.
Но за тоа прво мораат да ги убијат вампирите во себе и околу себе.
Како кај Тарантино.
Во филмот „Од самрак до зори“.
Тука се викаат вмрони.
Запомнете еднаш: вмро се вампири кои не се плашат од крст, туку само од колци!
Среќен празник.