пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Важни луѓе на вмро-дпмне, почнуваат да разбираат дека партијата им е како стар „Џондир”. Не, не сакам да кажам дека другите партии се како болиди на формула еден, далеку од тоа, но факт е дека партијата на Мицко е феномен кој како да е од друг геолошки период, од друга цивилизациска ера, од времето пред откривањето на огнот и на тркалото, за ајфоните и старшипите на Маск и да не зборуваме. Тие се како жена која и денеска користи радион за шминка и носи националистички прически, понекогаш ми се како коњи од пред изумот на самарот или на куршуми кои не се во состојба да ја остварат целта заради која се истрелани. Да убијат. Партијата е како атентатор на кого целта му се губи во динамиката на животот. Неуспешен атентатор врз Македонија.
Можеме, се разбира, да расправаме за атентаторската мисија на вмро-дпмне, но јас предлагам во оваа прилика да ја ставиме таа тема на страна и да се концентрираме на аспектите околу кои можеме да се согласиме или макар да ги доближиме ставовите. А тоа е ставот дека траекториите по кои се движат Македонија и вмро- дпмне и целите кон кои се движат, драматичното се разијдуваат. Драстичните разлики во резоните, во елементарните вредносни системи, не се меѓу вмро-дпмне и сдсм, туку меѓу вмро-дпмне и нормалноста, меѓу вмро-дпмне и Македонија, меѓу вмро-дпмне и светот. Тука не станува збор за политички и партиски разлики, туку за различни светови, за различни геолошки периоди, меѓу кои не е можна коегзистенција, затоа што понудата на вмро-дпмне е смрт што се спектакулизира и анестезира во липтечки ритуали акомпанирани со “македонско девојче” или со “нешто ќе те питам бабо”. И додека бабата го заебава турскиот ага, главниот настан не е заминувањето на Тодор Александров на Пирин планина, туку заминувањето на светот и на Македонија на друго ниво кое е недофатно за верната дружина на прославениот Бугарин од Ново село.
Сакам да кажам дека развојот на ситуацијата, на животот, на процесите, тука кај нас и во светот, закономерно ја исфрлаат партијата на Мицко од игра. Меѓу вмро-дпмне и Македонија или, уште повеќе, меѓу вмро-дпмне и светот, Историјата и политичката еволуција, несомнено ќе се ќе се решат да ја елиминираат партијата на будимпештанскиот злосторник. Работа што Геро и Милчин не успеаја да ја сфатат. Од гнев и стрв. И затоа зрачат повеќе тажно, отколку глупаво и губитнички.
Во потсвеста на вмороните стигнуваат такви некои тревоги, но во Горското началство реагираат на спротивен начин од оној на кој би требало да реагираат да имаат малку памет: тие не ја смалуваат разликата меѓу своите видувања и реалноста, туку ја зголемуваат, можеби затоа што им се чини дека ако ја намалат, ќе ги легитимираат остварувањата на политичките противници од сдсм. Колку глупаво. Нивниот спас е имено во тоа да се симнат на теренот на политичката битка, односно да се ослободат од идејата дека нивната мисија е епска армагедонска битка за спас на Македонија од предавниците. Нема таква работа, односно ако има, тие се на страната на предавниците и на губитниците. Јас да сум на нивно место повеќе би прифатил да сум политички поразен субјект кој утре може да триумфира, отколку историски отфрлен, осуден, поразен и презрен фактор кој може само да се слика за депоата на Историјата.
Со таквата доктрина и политика, вмро-дпмне не ја убива Македонија, како што се обидов да образложам, туку се гледа дека, обратно, Македонија ќе ја убие вмро-дпмне во овој формат. Но, нанесува огромни штети, материјални, политички, најмногу од сѐ културолошки, односно, вредносни и морални. Со изборот на стратегиски советници (стратегиски, хахаха, кои провидни блефови) Мицковски покажува дека нема намера да ја менува политиката и политичката филозофија, туку има намера да бара луѓе со кои ќе се обиде да ја зацврсти така што ќе ѝ даде некаков интелектуален капацитет. Се разбира дека е тоа невозможно. Невозможно е во рамките на искривена доктрина да добивате паметни совети и од најстратегиските советници. Без да ја смените доктрината.
Така доаѓаме до идеите кои во последно време циркулираат и на кои, морам да признаам, се радувам. Митко Јанчев, Богојески и некои други поединци, јасно даваат на знаење дека се незадоволни со политичките артикулации на партијата под раководството на Мицковски, од реториката, од позиционирањето и бараат сериозни промени. Промени со кои партијата ќе го фати ритамот на новото време. СДСМ го смени името на државата, го смени Уставот, ја внесе земјата во НАТО и ќе ја внесе во ЕУ, во фантастична идејна хармонија се со Европа и со САД, сѐ тоа спротивно на заложбите на вмро-дпмне, а вмро-дпмне дроби ли дроби за тривијални теми какви што се рекет или рекет два, три сто и три, обидувајќи се да ги напумпа со пучистичко геровистичко значење како што тракторска гума се пумпа на бензински компресор итн. Или, како што вели Јачев, ќе остане ваква каква што е и со тоа ќе остави простор за формирање на нова партија. Имаше такви иницијативи и порано, некои беа и сериозни, за некои беше заинтересиран и странскиот фактор.
Јас мислам дека формирањето на нова десноцентристичка партија или темелната реформа на вмро-дпмне или и едното и другото, може да има важност на конститутивен чин за постранзициската фаза на македонската демократија. И на македонската држава во новите фази на евроатлантските интеграции. За институционалниот поредок и за правноста, како темелна вредност. Само таков чин ќе ја ослободи државата и политичкиот живот од хипотеката на страшното злосторство извршено меѓу 2006 и 2017 година, проблем кој ја деградира комплетната правосудна сфера и ја оневозможува нејзината рехабилитација и ќе ја ослободи земјата од злото. Евроинтеграциите и решавањето на проблемот на вмро-дпмне, се двете страни на клучните македонски приоритети. Има луѓе кои со својот политички и бизнис успех, каков што е Јанчев, ја надминаа романтичарската фаза и бараат стабилност и јасни перспективи за државата и за своите интереси. И не се спремни својата лојалност да ја остават во функција на примитивни политики само затоа што доаѓаат од нивната партија. Обратно, лојалноста кон принципите и кон себе им налага да ја менувата партијата и државата. На подобро, се разбира.
