Џоле
Човекот кој прв се одзва на првиот повик за мир, и отиде во Сараево.
Таму уште се чувствуваше мирисот на барут.
На заканите дека таму ќе го убијат, тој смирено рече дека: Ако можеле овие луѓе тука, во Сараево, да бидат под опсада четири години гранатирани од лудаци, тогаш и тој може барем два дена да биде на нишан на некој лудак…и дека, ете на тој начин, и тој барем два дена ќе биде Сарајлија.
Во Љубљана кажа дека Словенија е негова дежела, на што беше пречекан како издајник во Србија.
А како да не каже, кога таму, после тешката несреќа, прооде неговата ќерка.
Осјек беше негов Лега град.
Истра ја сакаше како своја.
Во Пулската арена излегуваше како гладијатор пред полните трибини да се “бори” секој пат кога ќе беше повикан.
Скопје го сакаше затоа што сите во салата, како што велеше, пеат подобро од него. Напиша и песна во седум осмински такт, за Македонија.
Единствени две места каде што не настапувал се Косово и Бања Лука.
Косово поради ” Не ломите ми багрење” песна која, се испостави подоцна дека може да се отпее и на Албански и да не изгуби од својата трагика.
Бања Лука од некои причини кои само тие ги знаат. На секое пробување да оди таму имаше сериозни закани. Во една прилика му рекоа да дојде и дека чуваат куршум за него. На тоа тој мирно одговори дека му е драго што сочувале барем еден куршум што не го испукале во онаа бесмислена војна.
Човек кој каде и да отидеше беше домаќин.
Југославија беше неговиот дом, а границите ги сметаше за непотребни.
Амбасадор на добра воља.
Маестралниот панонски морнар пишуваше поезија која можеше да се пее.
Пишуваше поезија од која можеа да се снимаат филмови.
Кога слушаш негова песна во исто време гледаш милион слики пред очи.
Неговите песни, напишаните книги ќе бидат обавезна лектира во училиштата.
Нашиот Чехов, Дилан, Достоевски…
Сум бил на сите, ама баш на сите негови концерти тука во Скопје и на многу во Загреб, Белград.
Го чувствував близок.
Тој беше нашиот Сирано де Бержерак.
Тој беше оној кој кога никој не смееше да каже нешто против некоја власт, тоа го провлекуваше низ песна.
Пред една година имаше инфаркт кој го преживеа. Тогаш, во свој стил, рече дека тоа било некоја генерална проба за неговата смрт.
Не знам…можеби го предосеќаше крајот, како Сале Наџ кој претходната ноќ не го навил часовникот.
И што друго да се каже.
Замина горе да ги ора небесните ниви а неговите стихови ни ги остави како светиот грал да ги чуваме во ризниците на нашите сеќавања.
Збогум земјак мој…
Фејсбук објава од Владимир Кочовски