пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Откако изби пандемијата, Мицкоски и неговата партија и нивните помалку или повеќе послушни приврзоци сложно ѝ се приклучија на инфодемијата. Па се гушкаа на партиски митинзи (не беа само тие), бараа построги мерки, а се билдаа по теретани и кафани, бараа избори, па бегаа од нив, бараа попис, па го бојкотираа, ширеа дезинформации и говор на омразата побрзо отколку што се ширеше вирусот, изгубија на избори, па бараа нови и сè по ред, како што ѝ доликува на една структура која никогаш не се откажа, барем формално од своето мрачно, диктаторско и криминално минато чиј мозок (и длабок џеб) доби азил во Будимпешта.
И оп! Дојде Анкл Сем од Америка и додека се испи едно горко кафе, со вкус на внатрешната страна од менгемето, Мицкоски побара тет-а-тет средба со премиерот.
Договор падна на белиот чаршав во угостителскиот објект на пратениците, пописот ќе се одложи, собранието ќе се откочи, ќе се изгласаат мерките за помош, ќе се разговара за изборни измени што ги предлагаа невладините (а никој не ги спомна), сè што треба ќе направи Мицкоски, а тоа што не треба, ќе го задржи во својата „патриотска“ глава, намачкана со скапиот гел.
Добро е што се договорија, се разбира. Но остануваат отворени повеќе прашања, како и, впрочем, после секоја средба на Чифтаните (Chieftain) во вигвамот на македонската политика.
Сега, со право, некои од нас ќе прашаат што ќе ни се Парламент, закони, Устав, кога само двајца можат во тет-а-тет муабет да ги решат сите проблеми на светот или барем оние на Северна Македонија. Добро прашање за дебата која никој посебно сериозно нема да ја започне, за жал.
Исто толку добро прашање е што навистина се договорија Заев и Мицкоски, бидејќи тоа што кажаа дека се договориле можеше, а и мораше да се договори во институциите, а не на белиот чаршаф во пратеничкиот клуб. Да се надеваме дека и тоа ќе е на арно. Иако, пропагандната машинерија на деструктивците во македонската политика се разбаботи истата секунда кога заврши самитот на ѕвездите на македонското политичко небо, поточно, плафонот на вигвамот.
Сепак, ако сакаме да останеме позитивни, добро е што имаме барем зачетоци на политичка култура во која постои простор за разговор и договор меѓу политичарите. До пред некоја година можевме да очекуваме договор на диктаторчето само со себе, а сè друго беше „дил-ориентед“ политика.
На крајот на краиштата, државичкава полни само триесет години на 8 септември. Има време за институциите, можеби некогаш патиштата на политичарите токму ќе им се сретнат во нив, како што е редот, според демократските стандарди, законите и Уставот. До тогаш, земете здив и пливајте како што знаете.
Сите права се задржани. Текстот е личен став на Авторот.