Деновиве излезе од печат книгата со наднаслов „Постсоветски хроники“ и наслов „Мечката танцува на своја музика“. Станува збор за настани што се случуваа на и околу постсоветското пространство во едногодишна временска отсечка. Почнува во пролетта 2015, а завршува пролетта 2016 година. Сите тие се собрани во десетици новинарски текстови објавени во порталот Фактор.мк, од Мирче Адамчевски, новинар кој што живеел и работел во Москва и кој до ден денес е заинтересиран за, и посветен на случувањата во тој дел на светот.
Постсоветскиот простор не е само Русија, тука се и Украина, Белорусија и Балтикот, земјите од Средна Азија, Молдавија…Едногодишните хроники сведочат и за односите на Русија со Балканот со земјите од ЕУ и САД. Сведоштва за будењето на земјите од БРИКС. Сведоштва за односот со НАТО. Сведоштва за игрите со гасот. Темелите се поставувале уште тогаш, а денес над нив има цела архитектура. Дури се раѓа и страв, дали Русија гасот ќе го има како политичко оружје.
Како и секоја држава изложена на санкции Русија запаѓа во економска криза. Воведува контрасанкции. Економијата и’ е во застој. Русија ја засилува внатрешната борба со неистомислениците. Медиумите се ставаат под засилена контрола. Убиен е Борис Њемцов, надежниот политичар, но и критичар на власта на Путин. Во криза е и Украина, после настаните околу Крим и Донбас. Но се појавува и внатрешно политичка и економска борба. Америка, Џо Бајден, тие години потпретседател на САД, го притиска Киев за реформи и борба со корупцијата и олигарсите.
Хрониките ја бележат и врската на Балканот и Македонија со Русија. Ципрас бара помош од Русите за надминување на економската криза, Бугарија бара гасоводот од Турција и Грција да минува низ нејзина територија, а потоа да оди во Србија и Унгарија. Денес, после седум години тоа е стварност. Србија е главен економски партнер. Со Турција се создаваат конфликтни ситуации, но се бара и излез од нив, за денес да се зборува за невиден однос меѓу членка на НАТО и Русија.
Русија заедно со ЕУ како да ги најавуваа кумановските крвопролевања по настаните со оружјето во Гошинце. Русија и дава поддршка на ВМРО-ДПМНЕ и коалицијата во власта со ДУИ. Притиска против македонските желби за влез во НАТО.
По паѓањето на „железната завеса“, Запад, поточно САД прогласија победа во т.н. „Студена војна“. Во занесот од победата како да не забележаа дека Русија има намера да се доближи до Западот, да стане дел од него. Сето тоа беше игнорирано. Згора на тоа се воспостави „правило“ во меѓународната политика, дека САД се единствената светска сила и дека светот веќе е еднополарен.
И така се’ се одвиваше до 2007 година, кога рускиот претседател Владимир Путин ја искажа својата Минхенска реч, кога ја најави повеќеполарноста. Неа, речта, многумина ја оквалификуваа како најава за нова Студена војна. Токму тука треба да се бараат корените на идното однесување на Русија во меѓународната политика. Започнато со августовската војна во Грузија во 2008 и настаните во Украина во 2014 година и присоединувањето на Крим. Однесување кое кулминира во 2015 година, кога Русија става брана на ширењето на „Арапската пролет“ во Сирија. Практично спасувајќи го сирискиот претседател Башар ал Асад, а за возврат таа доби геостратешка позиција на Блискиот исток и ва Средоземното море. Русија покажа и до ден денес покажува дека „Мечката танцува на своја музика“. Десетте тешки години по падот на комунизмот таа мораше да игра под звуците на музиката од Западот.
Оваа книга е вовед во нешто што би требало да следи. Да се остават нови пишани сведоштва. Нови томови сведоштва. Издавач на книгата е Издавачката куќа „Менора“.