Да, сирените завиваат, да, нешто лета, изгледа многу блиску, да, многумина од нас ги поминуваат ноќите во подруми. Да, ова е војна. И сега секој позитивен момент, акцијата се доживува како зрак, како надеж за нешто подобро. Ние само собравме добри приказни од нашите пријатели кои нè поттикнуваат да разбереме: овој свет не е толку лош…Текстот е преземен од kp.ua.
Приказна бр. 1: Плати кога можеш
Младо семејство се преселило во Киев пред околу една година. Маж, жена и мало дете. Изнајмиле стан – речиси во центар, релативно скап – 14.000 гривни за комунален стан. Сопствениците беа педантни, доаѓаа два пати месечно да проверат во каква состојба е станот. И не дај Боже да се појават домашни миленици или дополнителни станари во куќата. Двојката веќе размислуваше да бара друго место за живеење: кој би бил среќен со таква целосна контрола? На 24 февруари повторно заѕвони на вратата. Газдата беше на вратата. Тој вели: „Нема да влезам во станот. Знам дека сè е во ред. И, исто така – ајде да не плаќате кирија до крајот на војната. Сега не е време“. (Денес ова е далеку од изолиран случај, верувајте ми.).
Приказна бр. 2: Земете го, ќе ви треба повеќе
Ние живееме со моето семејство во центарот на Киев повеќе од 7 години, сметајте, откако овој ужас започна во Доњецк. Куќата е стара, како што велат овде, „царска“. Ама среќа, во последната војна беа бомбардирани четири влеза, останаа само нашиот. Сето ова време комунициравме со соседите на ниво на „здраво – пријатно“. Сега, на првиот ден од војната, слеговме во подрум, седнавме и разговаравме. Следното утро, комшијата од нашиот кат наутро носи две торби. Во едната – компири, во другата кисели краставички, краставици, сок од домати, чорба. Јас самиот не сум слаб човек, но не можам да замислам како ги пренесе – тие беа многу тешки . Тој само рече: „Заминуваме во викендичка, земете го, вам ви треба повеќе …“ Ние се заблагодарувавме а тој само одмавна.
Приказна бр. 3: Ако немате пари, не плаќајте
Мајка и ќерка долго време бегале од Киев со прекини и повеќе денови. Стигнавме до Ужгород. Целта е границата. Автобусите се преполни, немаат сила за чекање и турканици. Викаат такси. Цената на возењето е околу 500 гривни. Пристигнува патнички автомобил, пријатен дечко на околу 30 години, но лошо зборува руски и украински, се претставува како Љубомир (какво позитивно име). По пат се шегува, се обидува да расположи, ни дава кафе. Замислете: две девојки од Доњецк и таксист од Ужгород е индикативно само по себе. Тие пристигнуваат на местото, Љубомир вели: „Ако немате пари или немате доволно, не треба да платите…“. Нашите, со типична доњецки инает, одговараат: „Ве повикавме – ќе платиме!“ Типот наоѓа компромисно решение – зема пола, само за бензин. И ни помогна да ги донесеме куферите до контролниот пункт, се погрижи да го поминеме контролниот пункт и дури потоа замина. Ни остави број на телефонот: ако се вратите, ќе ви помогнам да ноќевате, бесплатно.
Приказна бр. 4: Седнете, ќе се породите
Воз Киев – Лавов. Билетите за првата класа се уште се продаваат, но веќе никој не се замара со распоредот на седиштата. Кој седна – седна. По некое чудо, брачна двојка влегува во ходникот, или Индијци или Пакистанци, ниски, максимум високи 160 сантиметри. Сопругата е бремена, пред породување. Стојат еден час, два… Јасно е дека има гужва во вагонот, никој не обрнува посебно внимание еден на друг. Еден дечко станува од удобно „седечко“ место, се приближува до идната родилка и едноставно покажува со раката: седнете брзо! Тој самиот стои до нејзиниот сопруг, се покрива со него со едно ќебе. И така одат до крај.
Приказна бр. 5: Вареники за тенкисти
Многу воена опрема сега се движи по улиците на Киев. Нема да кажам каде, нема да кажам која. Секако дека трпи урбаниот асфалт, но кому му е гајле за тоа денес? На еден од централните автопатишта застанува тенк. Голем, пак, нема да кажам каков. Момците од екипажот скокаат надвор, приклучуваат нешто таму 3-5 минути… За тоа време дотрчаа локалните жители. Некој со вареники, некој со кисели краставички, некој дедо се обиде тивко да стави шише или вотка или домашна ракија во џебот на командантот. Тој категорично рече не. Но, ги земаа варениките. Ќе се најдат за после.
И кажете после ова, Украина не ли е обединета?
Превод: Жорж Димовски
