Девет дена по војната во Украина, додека борбите беснееја, Викторија и нејзиниот сопруг Петро конечно решија да побегнат од Чернихив. Сакаа да ги заштитат децата. Дванаесет годишната Вероника беше ќерка на Викторија од првиот брак. Нејзината друга ќерка Варвара има само една година, пренесува Би- Би- Си.
Го зеле тоа што им било потребно и се оддалечиле од семејниот дом. Додека ја напуштале периферијата на градот, упатувајќи се на југ во близина на селото Јахидне. Камењата на патот им го попречиле патот. Петро се повлекол, се искачил и почнал да ги влече од патот.
Неколку секунди подоцна, во нивниот автомобил било пукано. Викторија Коваленко јасно се сеќава на моментот.
Имаше експлозија или некакви истрели. Тоа ме оглуви. Задното ветробранско стакло се скрши. Мојот сопруг извика: „Излези од колата“. Ужасот на тој ден е речиси незамислив. Мојата постара ќерка Вероника почна да плаче, бидејќи главата ми беше исечена од парче стакло и крварев. Вероника почна да вика, рацете и се тресеа, па се обидов да ја смирам, вели Викторија.
Автомобилот бил погоден од руска граната и се запалил.
„Се обидов да останам смирена, ја држев мојата ќерка и требаше да ја одведам на сигурно“.
Таа повеќе не го виде Петро, но неговата тишина ѝ кажа на Викторија дека и нејзиниот сопруг е мртов.
Таа побегна од запалениот автомобил. Следните 24 часа беа очајнички обид да остане жива.
Викторија и нејзиното бебе Варвара нашле засолниште во паркиран автомобил, но потоа повторно почнало пукањето. Истрчала до мала зграда која очигледно ја користеле војниците.
Следниот ден, биле откриени од руски војници. Тие биле однесени во училиште во Јахидне и држени во заробеништво во подрумот.
Мајката и бебето ги поминале следните 24 дена таму, во ужасни услови. Викторија гледала како луѓето умираат околу неа, не можејќи да пристапат до медицинската нега што им е потребна. Би-Би-Си оттогаш го посети подрумот и разговараше со други луѓе кои се задржани таму. Заробениците ги опишуваат телата како лежат несобрани со часови, понекогаш и со денови.
Во собата имаше 40 луѓе, вели Викторија, со малку простор за движење или одење. Немало светло, па користеле свеќи и запалки. Поголемиот дел од времето на луѓето не им беше дозволено да излезат и да користат тоалет. Наместо тоа, тие беа принудени да користат кофи.
Токму во овие услови Викторија останала смирена и одлучна колку што може, фокусирајќи ја целата своја енергија на спасување на животот на нејзиното преостанато дете.
Но, таа ги замолила нејзините руски киднапери да ги донесат телата на Петро и Вероника во училиштето, за таа да може да ги закопа.
Таа го испратила својот поранешен сопруг, таткото на Вероника, до остатоците од автомобилот за да може да ги фотографира посмртните останки. Тие едвај се препознаваат како луѓе.
Од изгореното возило не остана речиси ништо: облеката на Вероника, со дупчиња и намачкани со саѓи; мала нараквица со привезок во облик на срце; две таблички на автомобили, избелено сребро од жестоката топлина на пожарот.
Викторија се сеќава на денот кога пристигнале телата.
Беше 12 март, ми се јавија и ми рекоа: -Ајде да одиме, ќе видиш каде ќе „лежат“. Ги закопаа во шума, во два гроба, една кутија беше поголема, една кутија помала и два крста со знаци. Останавме и почнавме да ги покриваме кутиите со земја, но почна гранатирањето, па избегавме пред да завршиме со нивното закопување. Беше многу застрашувачко.
Новинарката од Би-Би-Си ја прашала Викторија што би им кажала на луѓето кои го направија ова на нејзиното семејство.
„Ако ми се даде можност да пукам во Путин, би го направила тоа“, одговарила таа.
Сега Викторија и Варвара се во релативна безбедност на Лавов, на запад од Украина. Ден пред да се сретнеме, таа ја имаше првата сесија со психолог. „Кога сум со луѓе, кога правам нешто и комуницирам, заборавам што се случи. Но, кога сум сама, сум изгубена“.
Додека таа ги кажува зборовите, солзите паѓаат. Таа ми покажа приврзок, тоа бил подарок од Вероника. На него е прикачен мал златен прстен, врежан со букви, пишува Ана Фостер.
„Тоа беше од црквата, таа ми го купи и мене. Тоа е амајлија, се чувствувам како да ме спаси. Беше во мојот џеб. Цело време таа беше таму и ме чуваше на безбедно“.
подготви: М. Ацковска