пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Од изјавите кои ги читам, претставниците на парламентарното мнозинство се обиделе да го дефинираат проблемот, така што веќе истиот го преточиле во „Закон за наставници и стручни соработици“, и со тоа направиле законска рамка во која ќе се трансформира работниот однос од определено во неопределено; од друга страна, опозицијата со своите процедурални излагања го блокирала во Собранието законот за наставници и стручни соработници.
Ако за овие прашања опозицијата си игра политички „пинг-понг“, сакам-не сакам, најмногу губат децата. Прво, губат на начин што поради штрајкот не се во своите клупи и немаат редовна настава. Колку и да е оправдан штрајкот затоа што, нели, штрајкот е законски оправдан, во одлуката за штрајкување не се зема во предвид последицата со која децата ќе ја губат својата работна динамика.
Најпрво ја изгубија работната динамика поради пандемијата, а денес ја губат затоа што СОНК прави притисок до Владата за покачување на платите, ама очигледно е дека за овој штрајк не се земени во предвид сите околности. Најочигледно е тоа што излегува во јавноста: бараме пари. И тоа претставува единствена цел. Знаат и луѓето од СОНК дека земјата е во криза, економска, здравствена и политичка, ама тоа не ги запира од дополнителни конфликти и кризи.
Знаете што, СОНК ми докажува дека децата свесно се земени како параван во целата приказна. Децата се покритие за нивните плати: одвратно, бедно и жално. На децата печалат политички поени.
Како печалат? Создаваат прво приватен, личен проблем во самите семејства: родителите мора да испланираат алтернатива додека наутро одат на работа: кој ќе ги чува додека старателите се на работа; потоа, реков погоре, ја убиваат работната динамика на децата.
Што е она кое го губи детето заради штрајкот на возрасните? Училиштата мора да бидат отворени секогаш, освен во елементарни непогоди или за време на војна. А бидејќи не е воено време, барем јас не знам дека имаме војна, училиштата мора да си ја вршат својата примарна дејност: образование на нашите деца. Од друга страна: за време на штрајк, децата ја губат работната навика; понатаму, дечињата треба редовно да бидат на своите работни задачи поради своето вродено или стекнато право на образование; понатаму, децата од сиромашните семејства, оние кои се „правно“ невидливи, мора да бидат во своите клупи; посебно мора да бидат во клупа оние деца кои доаѓаат од неразвиени средини; понатаму, што ќе биде со оние деца кои се дел од ранливите групи: инвалидитет и попреченост? Што е со оние дечиња кои треба да одат на училиште, а припаѓаат на сегрегирани заедници (?), или оние деца на кои страшно влијаеше социјалната изолација, а денес со овој штрајк децата се изложени дополнително на уште поголема изолација?
А што ќе биде со дечињата кои од стравовите наметнати од пандемијата дополнително ќе бидат подолжни на социјална изолација? Ставовите на децата и нивното образование се подобрува само преку интеракција и заеднички живот. И со тоа не смее да се прави компромис.
Ама ништо од ова погоре кое го набројав не им е битно на „штрајкувачите“ од СОНК, ним, гледаме, важни им се платите. Тоа што имаме различни слоеви од проблеми во самото образование, тоа не е никаков проблем. За „штрајкувачите“ изгледа најдобро е вака: со проблемите нека се занимаваат родителите и децата, а ние со наставниците ќе протестираме за нашите плати.
Или со други зборови: децата си имаат родители и тоа е нивен проблем, ние од СОНК со наставниците си имаме друг проблем: бараме пари од Владата, а ако може и попатно да ја подриваме, нема поголема среќа за нас!
Да, можат тоа да го прават. Ама не на грбот на нашите деца. Не на грбот на децата!
