Одев.
Не, возот одеше, а јас се враќав од една дешавка која да бидам искрен не ги задоволи моите очекувања. Видов едно чупе-две, но таа што вредеше да се има беше толку чиста во себе што попусто… Е сега, јак беше предизвикот, но некогаш мора да се одолее, не за друго, туку да се биде во тек со ситуација. Јеби га, ако сè секогаш е јасно и лесно…
Се сместив во купето каде мислев дека ќе има приказна. Имаше еден дечко на некои 20 години и еден сериозен господин со 60 годишно искуство, маки… тешко можеше да му се прочита во полумракот. Немав багаж. Со себе носев: чиста совест, ташна во која имав: три книги, една киндер чоколада, еден неотпакован пар гаќи, влажни марамчиња, убаво поминат ден… сè на сè ништо посебно. Седнав на седиштето до вратата од купето, извадив една од книгите и се правев не заинтересиран за присутните.
Возови.
Ги сакам – спори се.
Обично се користам со таа фора – со книгата, не оти ми се чита книга кога сè се клацка, не за да изгледам интелектуално изгужван или пичкасиматерин сериозен, ами за да останам не приметен во кибицирањето на околните муабети. Возот тргна, па застана… па тргна, но муабетот во кабината ниту тргна ниту застана. – Маме му ебем го згрешив купето, а башка и на компир манџа замириса – помислив. Веќе во Драчево се укрцаа сосе ужа покуќнина еден млад брачен пар од Десово. Е го ебав чошо и тоа во лет, а веќе беше касно за пишманење.
Арно се токмев да се сместам во соседното купе до една студенткат што ме погледна на поминување која седеше заедно со едно помало чупче во лепршаво бело фустанче, ама тоа – чупчето, си ги одмараше ножињата на седиштето наспроти неа и од пусто незгодно, а и од претпоставката дека покасно ќе се смести тука некој шмизлав што ќе сака да импресионира и да се пренамага пред студентката, се откажав и продолжив. Уф… колку само се заебав што не го разбрав погледот.
Мирисот од манџата почна да копа и колку и да се трудев да игнорирам не издржав. Ја затворив глупавата книга во која ионака блеев и вртев интервално страни колку да не ме сети некој дека фолирам и излегов во ходникот на цигара. Чепкав лево десно низ џебовите, кога, се сетив дека ги заборавив цигарите на масата во кафулето каде лигавата келнерка на Миша му истури на глава цел послужавник со пијачка.
– У пичку матер, останав и без цигари! – прос‘скав низ заби. Се налактив на држачот од долниот прозор и гледав во рефлексијата што насочуваше точно во купето на студентката и чупчето. И кај нив имаше гужва, но за пренамагачот се заебав – немаше таков. Во нивното купе седеа уште три средовечни госпоѓи. Чупчето сè уште ги држеше босите нозе на другото седиште и така малку свиткани во колената оддаваа нималку пристоен поглед(?!) – белиот сатен едвај покриваше една педа од нејзините мазни бутчиња.
Возови.
Ги сакам огледалата во возовите и рефлексијата во ноќта.
Пристоен поглед?
Ма погледот беше феноменален:
Нејзините голи…
Немам намера да…
Ме мачеа само…
Сакав да се престорам во…
Траеше тоа триесетина секунди.
Одеднаш чупчето стана, излезе и се најде до мене во ходникот. Снемав воздух. Во тој прв момент (од дрмосерлак), радо би вдишал од реата на манџата отколку од шанелот што се разлеа наоколу, но, дробовите брзо ми се навикнаа на коко мирисот. Се обидував да се сконцентрирам на друго… курац – беше појако од мене, курацот беше појак, курот ми беше многу јак и ја диктираше ситуацијата… и мене.
Се ѕверев и се трудев да камуфлирам, а нешто почна видно да ми пулсира на десната слепоочница. Пулсираше инстиктивно и горе и долу и внатре и надвор… Горев!
Беше вознемирена.
Знаев дека јас и мојот поглед не сум причината за тоа, зашто сум ретко заприметлив, а вештачката сериозна маска со која напати вешто се служам ми беше уште еден адут.
Се заебав и по втор пат во иста вечер.
Застана на два метри од мене. Си ја поткасуваше долната усна и се поткреваше на прсти како да сакаше да ја фати свежината на ноќта од која возот се обидуваше безуспешно да побегне, или пак, сакаше во еден здив да ги доловам потпркнатите цициња и голите бутчиња, а при тоа да не мора да користам фото рефлексии и ефекти.
Успеа, барем во една од двете намери.
Сакав да гугнам нешто, ама… Ех да ми беше тастатурата при рака ќе склепав некој кападаиски муабет. Не дека пред монитор е секогаш лесно, но секогаш имаш втора опција, или трета – десна-лева, или прва – г/д/углачка комшивка… Вака, ми набабрија мадината и ми се качија до грклан како два пара крајници. Одвај собрав душа и голтнав јако. Едното маде слезе, другото не се дава. Голтнав уште еднаш, но безуспешно. Се откажав. Мајчини хормони не признаваат години, па ти прави се на удрен и моралист колку што сакаш. Низ ум ми се испревртија сите религии и светци, но никако нивната проповед да стасаат до она место каде требаше да ја скротат ситуцијата – до курот ми.
– Сакаш цигара – ми вели чупчето.
– Сакам?.. Да, да, благодарам, си ги заборавив моите кај…
Ме гледа право в очи. За чудо и јас возвраќам со иста мера.
– Ти смета чадов? – надоврзува.
Не, но..
Ја фрли цигарата на подот и ме замоли да ја згазнам. Се пулев во нејзините голи стапала и го згазнав отпушокот. Тогаш, по големината од отпушокот, констатирав дека поминале цели 5 минути од првиот дим.
– Рефлексијата има двојна насока и можеби можам да ти помогнам со товарот кој невешто се трудиш да го скриеш! – ми дофрли со насмевка додека ја отвораше вратата од купето.
Останав зинат, но немав време за лапање муви. Во моментот додека чупчето влегуваше во купето, излезе студентката во ходникот. Имаше црна пеглана коса, излитени фармерки и за годините необично искусни очи.
Ме погледна под око и ладно ми вели:
– Триесет!
– Што триесет? – прашав.
– Триесет евра и го добиваш клучот од службеното купе.
– До каде одиш, до Битола, така?
– Но, но…! – почнав да пелтечам.
– Што но? Имаш или не?
Возот влезе во долгиот тунел пред Богомила и ми даде таман време да се соземам. Знаев за што ми зборува, но дилемата ми беше со кого треба да влезам во службеното купе, па затоа се испулив во чупчето кое седнато целеше со погледот кон мене.
– Да бе будало една со неа, па не помисли ваљда дека ќе ме имаш мене за 30 евра, ебате дебил надркан! – се издра , а возот сè уште не беше излезен од тунелот.
Не ми се веруваше што ми се случува. Имав само илјада и петсто денари кои ми беа планирани за сметката од мобилниот. Буричнав во џебот и и ги тутнав сите в рака. Се искези, одмавна со главата накај чупчето и на наредниот чекор веќе се разминаа во ходникот.
Го отвори купето:
Босото…
Столбовите поминуваа во мракот…
Држачот од откорнатата корпа и послужи…
И го насукав фустанчето оклу половината…
Колковите…
Возот забавуваше и заедно со кочниците кои цвилеа, крикна и таа и заеднички ја прераскажаа сагата за старите шини и студентскиот живот.
Се стресив, истресив, ме бакна во вратот таков како што бев испотен и наведнат на нејзиниот грб и ми рече:
– Должен си уште триста и педесет денари!
Не реков ништо. Се прибрав некако до моето купе. Тука сè уште мирисаше на манџа и застоени муабети од молк.
Не бев спремен да се носам со уште час-два пат. Се симнав во Богомила. Седнав на каменот под дрвото и додека гледав како возот се губи во мракот, се сепнав… ја заборавив ташната.
Жал ми беше за книгите кои беа прво издание со посвета, но едновремено се чувствував радосен и полесен за неколку грама совест од која избегав и олеснат за два-три милиони полноглавци што вешто ја искомпликуваа целата работа.
Навистина ми остана како компензација приказката, но тука беше и не платената телефонска сметка, така да…
Наредниот воз беше по 5 часа, таман време да смислам алиби за изгубениот пар гаќи.
Ја наведнав главата и тогаш – зашто немав сила да ја подигнам, сетив дека сум премален. Успеав некако да го совладам уморот и погледнав напред. Се напнав, ги стеснив зениците и во мракот – од другата страна на пругата го видов чупчето со белото фустанче.
Беше боса. Ја премина пругата и седна на каменот до мене.
– Јас сум Ангелина.
– Дојчин – промрморив.
Нема бегање…
