пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Ги гледам пратениците на Мицкоски, тие велат дека тоа било Парламент, а за себе уште велат дека биле „државотворна партија“. Не, тоа не се парламентарци, ниту гледам Парламент, единствено што гледам е патриотско самоволие: се дерат, врескаат и в лице му се втеруваат на претседателот на Собранието.
Добиваш пари од сите нас за да се дереш, бесплатно да јадеш и пиеш, бесплатно да се возиш, па уште ни велиш дека работиш за граѓаните, односно се бориш за „нашите работи“, оние де, општите, граѓанските.
Ред е, барем за мене, да им се постави по некое прашање. Најпрво, треба да видиме што преку овие скандали Мицкоски со своите „гуланфери“ се обидува да постигне? Дали Џафери е нивен таргет што ќе предизвика незадоволство меѓу општото граѓанство? Што е идејата на Мицкоски – генерира незадоволство за митингот во јуни месец? Најважни ли за него ќе бидат бројките од тој митинг? Колку треба да излезат, 50 илјади, 100 илјади или само 5 илјади, сите пофаќани на различни начини, посебно оние кои се извежбани уште во времето на социјализмот.
Значи, дали тогаш ќе биде успех – и чиј ќе биде тоа неуспех? И во што ќе биде констатирана победата, ако играме пред мала или пред голема публика? Еве, да речеме, што ќе биде ако 50 илјади огорчени македонци, некаде во јуни, го преплават Скопје: што ефект тоа ќе предизвика?
Приметувам дека идејата на Мицкоски е митингот „само да биде“, а суштината во тоа „да биде“ е иманентна на логиката на „антибирократскиот“ жанр, манифестации кои, еве, веќе дваесет и кусур години ни се случуваат.
Никако Мицкоски да се извлече од тоа насилство, никако да се извлече од сопствената „кератинизација“, што од друга страна можеби е добар сигинал: можеби Мицкоски за ВМРО-ДПМНЕ е конечно нејзиниот маг: присобрани насилници со темелно неартикулирана политичка „граѓа“, а во јавноста лажно не убедува дека ќе се борел за „пристојно општество“, онака лажно професорски и лажно еманципаторски како што тој знае. Пристоен човек секогаш го бира своето друштво, и наместо да се борат и докажат дека се различни од тоа што беа, Мицкоски инсистира во Собранието повторно исти сценарија како од времето на крвавиот пуч. Мислам, нема денес ништо од тоа, ама атмосфера е таа, и нема само што е таа, туку ми смрди на исто сценарио кое треба да се одигра, некаде тамо, отаде хорозинтот.
Утре што ќе биде следно? Да се пуштат сите обвинети за пучот во Собранието и да се качат на „мејн стејџ“ повторно, да можат масите (пардон, народот!) ритуално да ги „испоштува“, оти Мицкоски за нив е она што Боб Дилан е за кантри музиката, во најмала рака.
А откако ќе се (изна)дерат, откако ќе (из)рикаат во Собрание, јас мислам дека треба да завршат со Бора Чорба, да им отпее нешто вицкасто и оштроумно, или ако им е Чорба многу „странски“, нека повикаат некој тукашен „домаќин“, да поплука се што е добро, а тоа добро да го нарече уште и „странски платеник“, и се во тој стил. Па да им тргне и нив во животот (и пеењето).
А за бис, што ќе биде, црни Ненаде? Молитва, како вешто скриена суштина како умрениот „акциски план“ за митингот што ни следи. Пратениците им се тука, пејачката верувам дополнително ќе ја ангажираат, врескањето и дерењето ќе продолжи се’ до денот за митинг, а потоа? Потоа одиме со „ајмо руке горе, неможе нам нико ништа јачи смо од судбине“, а и навистина, кој што им може?
А имаат и генијален план во својата бизарност: да пропаднеме сите така јако, ама споро, мачно, неславно и без стил.
Ако тоа го посакува мојот народ, да пропадне со овие пратеничиња и Мицкоски на чело, глупаво, мачно и без стил, па, мислам, кој сум јас тука да противречам?
Митингот се спрема, ќе врие од сомнителни типови. Бидејќи идеи немаат, врескањето до денот за митингот ќе продолжи. А ние останатите? Ние ќе ги исклучиме нашите телевизиски кутии и ќе си го бираме друштвото. Пристоен човек си го бира своето друштво.
