пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
„Од уживање во раскош и невиден луксуз? Од грабање без мерка? Од лажење и омраза без причина, почеток и крај? Од неспособност да се согледа реалноста? Премногу е од сето тоа? Па, да, премногу е…“ – се вели во една урбана легенда.
Ништо суштинско, ништо важно и ништо ново не беше кажано на партискиот митинг на вмро на 18 јуни. Со недели се организираше една скапа журка на Мицкоски, само за да „дознаеме“ дека тој „копнее“ секој ден по поддршката од народот. Која ја нема. Стручните проценки од полициски извори говорат дека едвај 12.000 луѓе биле на митингот. Други велат дека имало меѓу 13 и 17 илјади. Се разбира, според вмро, имало неспоредливо многу повеќе луѓе. А градоначалниците (42 на број) не го фермаат Мицкоски ни 3%.
Копнежот на Мицкоски
Се изнамачи човекот со своите видео тиради и гостувања по телевизиите, но ништо од тоа. Луѓето се сѐ помалку спремни да ги слушаат неговите неповрзани лелеци. Знаат тие, колку полошо за Македонија, толку подобро за Мицкоски. И обратно. Го нема Мицкоски капацитетот на неговиот претходник и тутор што сега гласа во Будимпешта. Помина тоа време.
Што друго видовме на приватната журка на Мицкоски (платена со наши пари)? Меѓу другото, лошо рецитира поезија. Но тоа и не е толку страшно. Страда од незгаслива жед за власт, просто „копнее“ по неа, како што рече самиот.
„Оваа битка ја водам и за вас и за вашата поддршка секојдневно копнеам“ – се изрази поетски тој.
Турбо фолк…
И „гајбата“ ќе завршеше исто толку (малку) работа
Ама за таков перформанс, мрачен, недоветен, китнест и кичест, навистина не вредеше да се трошат пари на реклами, продукција на спотови, сцена, озвучување, превоз (неискористен)… Гајбата на една госпоџа за која сѐ е тажно, ќе завршеше исто толку (малку) работа.
Не е време за мегаломанија, разузданост и неумерено трошење пари. Особено затоа што вмро го губи своето седиште и 30-ина ограноци во еден од судските процеси што се водат против криминалното „дувло“. Напомена: Изразот „дувло“ се однесува на вмро и е позајмен од нивните пропагандисти, Инфомакс.
Математичарот погреши. Пак!
Од шефот на вмро слушнавме дека, освен собирот по Референдумот за осамостојување (1991), неговиот собир на 18 јуни бил најголемиот собир во историјата на независна Македонија.
„Никогаш Македонија не видела толку многу луѓе“ – се обидуваше Мицкоски и самиот себеси да се убеди од говорницата.
Неточно. Освен собирот во 1991 година, втор најголем граѓански собир во историјата на нашата земја се одржа на 17 мај 2015 година. Според процената на словенечката телевизија, на тој собир имаше околу 100.000 луѓе. Други проценија дека имало повеќе од 75.000 луѓе на тој собир. А такви собири како овој што за Мицкоски бил „најголем“ имаше прилично често, токму во периодот кога тој самиот беше дел од режимот – од 2014 година (Студентски пленум) до падот во 2016 година (Шарена револуција). Овој, на 18 јуни, е можеби најголемиот за Мицкоски, но тука некаде и завршува успехот, во неговата глава. Математичарот погреши. Пак!
Гафови и мрак
Има, нема, ќе нѐ има, ако нѐ има – ќе нѐ нема и слични гафови направи поприлично. „Сеир“ направија смешно видео за тоа. Имаше и други гафови. Всушност, целиот настан беше еден голем гаф. Во иднина, треба да побараат некоја ливада да си направат проба-две или повеќе, да го увежбаат перформансот. Да смислат нешто свое не може да се очекува одамна – го копираат, многу неуспешно, граѓанскиот отпор против грдиот режим на партијата на Груевски.
Но така е тоа, протестите се прекрасни, но само ако се прогресивни и ако извираат од срцата на луѓето. Сѐ друго изгледа како вмровскиот митинг на Мицкоски. Мрачно и мачно, депресивно и патетично. И прилично лигаво.
Крици и бол, катастрофа, доаѓа крајот…
Во вмровскиот свет на Мицкоски има само „крици и бол“, сѐ е „катастрофа“, постојано „доаѓа крајот“ и „се случува народ во нашата Македонија“ – истовремено! Па и љубовта ако ја спомене, таа мора да е „до болка“.
За Мицкоски, власта е „разуздана, криминална и предавничка“. Според него, таа е извор на сета несреќа.
„Стоиме пред владата која е причина за сите наши несреќи и колективни разочарувања“ – извика тој.
Вели владата, мисли на СДСМ. Едноставно, нема проблем, неволја или несреќа на овој свет што не доаѓа од СДСМ. Тоа е таа опседнатост со политичкиот противник. Ако го слушате Мицкоски како ја опишува владата, ќе си помислите дека тоа е некоја неверојатно силна и застрашувачка машинерија, некоја митска супер сила, на човека да му се заледи крвта во жилите. Брррр!
Дали можеби затоа на помош се повикани и знаменосци на Русија, да му го држат стравот на вмро?
Ништо од и за светот
На митингот, Мицкоски ни збор не кажа за надворешната политика и светските збиднувања и процеси. Ни збор не кажа за бруталната руска агресија против Украина. Ако тоа беше проблематична тема на која имаше опасност да се „лизне“ и да ја покаже својата вистинска ориентација, можеше да каже нешто за економската и енергетската криза. Нели, советник за енергетика беше кај Груевски.
Не кажа ништо дури ни за светските трендови во зелените политики, ете, за да избегне „скокотливи теми“, а да биде во тренд. Барем да фрлеше поглед од Табановце натаму, па да искоментираше нешто, макар и апокалиптично, за иницијативата „Отворен Балкан“…
Ништо од тоа. Ништо од и за светот.
Дефицит
Затворен во својата чаура исполнета со кошмари, шефот на вмро уште еднаш ја рефлектира состојбата на умот и политичкиот концепт на неговата партија. Тоа со еден збор, без многу описи, може да се опише со: изолација. Игнорирање или незнаење, отсуство на визија или страв од светот, или од сè по малку или многу, може да се остави на слободно толкување, без посебен ризик дека ќе се погреши.
Светот е опасен за вакви политички концепти. Ако се погледне во светот, ќе се открие дека тој е поврзан и раздвижен, во моментов во тешка воена, економска и хуманитарна криза. Ќе се открие дека на светот му е потребна човечност, мудрост и креативност. А тоа е дефицитарно во политичките концепти на националистите и изолационистите. Да, тоа е вистинскиот дефицит во оваа сторија.
Како понатаму? Со блокади, разбира се!
Како да се оди напред, како понатаму? – би било логично прашање.
Нашиот „јунак“ го има одговорот. Со блокади! Сѐ ќе блокира тој – Собрание, улици, институции, процедури, систем… Го употреби зборот „блокада“ 8 пати во 9 последователни реченици. Системот, рече, се распаѓа, ама тој ќе го блокира.
Се разбира, не испушти ни грубо, простачки да ги навредува политичките опоненти, небаре му се смртни непријатели. Тоа се тие манири, политичка култура…
И после – премногу е! Како да не биде премногу? Живот среде таков апокалиптичен мрак, мора да е (премногу) тежок…
„Краток спој“ со реалноста
Мора да се признае дека Мицкоски, сепак, во еден краток миг ѝ се приближи на реалноста, кога рече, кутриот, дека паѓањето на владата „нема да биде брзо“. И сите му се смееја цела вечер. Како од СДСМ да му го подметнале говорот.
Чуму сета оваа помпезна врева?
Можеби некој ќе се запраша – чуму тогаш сета оваа помпезна врева? Одговорот и на тоа прашање е мошне лесен. Мицкоски има потреба да ја заштити функцијата. Со овој митинг не ја постигна целта. Само го потроши членството кое и онака не му е наклонето.
Мицкоски е во фаза во која не е во можност да повлекува добри потези. Дури и да има таков капацитет, а нема, тој веќе е далеку одминат на удолнината од својата политичка кариера. Локалните избори 2021 ѝ донесоа успех на партијата, не по нејзина, а уште помалку по негова заслуга. Капиталот од тој успех е раситнет само осум месеци по изборите. Лично Мицкоски нема со што да се пофали. Затоа, му требаше една ваква журка – „најголем“ (далеку од тоа) собир во историјата на Македонија.
Да бидеме реални, математичарот Мицкоски има проблеми, големи. Дел од неговите проблеми може (најблаго) да се опишат со зборовите: ултра непрецизен и конфузен, патетичен, здодевен и загрижувачки неурамнотежен. Тој е без кредибилитет и не ја говори вистината. Нема контакт со реалноста. Никој не го слуша кога говори. Пропагандата на вмро е неспоредливо подобра од самата партија. А лоша е. Пропагандата.
Текстот е личен став на Авторот.
