Пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Тепачки, караници, блокади во Собранието и околу него… Зошто сето тоа?
Кратка историја на злосторничкото поведение
На Црниот понеделник, 2012 година, кога се расправаше за буџетот, поточно, за парите на граѓанките и граѓаните, специјалци влегоа во Собранието, ги натепаа пратеничките и пратениците на тогашната опозиција и медиумите и ги исфрлија од пленарната сала.
Имавме и Црн четврток, 2017 година, кога требаше да се избере претседател на Собранието од новото мнозинство што требаше да му стави крај на дивеењето на режимот на вмро и Груевски, имаше крвав напад и обид за државен удар.
Кога се гласаше законот за употреба на јазиците во 2018 година, Никола Груевски физички го нападна претседателот на Собранието, Талат Џафери.
Имаше тепачки и веење руско знаме пред, а кошкања и закани со убиства на „предавниците“ внатре во Собранието, кога се гласаа уставните измени во јануари, 2019 година.
Од моментот кога започнаа правосудните реформи, тргна и блокадата во Собранието и „специјалната операција“ во медиумите за уништување на СЈО и на кредибилитетот на парламентарното мнозинство во 2019 и 2020 година. На Законот за Јавно обвинителство му требаа речиси две години да се донесе. Првата и верзијата што беше изгласана „троа“ се разликуваа.
Кибриташи
Сите можни трикови од каталогот на кибриташите од Камениот Мост беа употребени за да се одолговлечи и да се осуети секоја можна реформа во Собранието, од оние во правосудството, одбраната, безбедноста и образованието, до оние што се однесуваа на борбата против пандемијата.
Во меѓувреме, македонската јавност беше сведок и на голем број „помали“ инциденти – шлаканици, пцости, туркање…
На Лефков видеото
И на 27 јуни имаше инцидент на седницата на собраниската комисија на европски прашања (!). На дневен ред беа некои, речиси тривијални, законски измени од областа на правосудството (на судиите кои наскоро треба да се пензионираат, требаше да им се продолжи работниот век, до изборот на нови).
Наместо тоа, дојде до кошкање, викање и туркање околу говорницата. Вмровците се мајстори да испровоцираат, а потоа и да цивкаат и да набедуваат дека некој ги тепа и малтретира. Адеми „го лапна блинкерот“ (падна на провокацијата) и тргна да се тепа, но двете дами покрај него, вистинските јунакињи на настанот, спречија ескалација и вистинска тепачка. Снимката и навредливиот коментар од „неутралниот агол“ на вмровскиот пратеник Михаил Лефков, како цунами, ги зафати медиумите. Сепак, за среќа, имаше и такви што ја употребија (и) снимката од ТВ 21 каде што се гледа целата ситуација.
Колешките и колегите што се занимаваат со мониторинг на медиумите, сигурно ќе имаат што да напишат во своите извештаи за начинот на кој се третираше овој инцидент во медиумите.
Колкав интелектуален напор?
Дали е потребен голем интелектуален напор за да се согледа како и – уште поважно – зошто не функционира македонскиот парламент?
Не. Не е потребен посебен интелектуален напор за да се дојде до констатацијата дека тепачките, кошкањето, викањето, шлаканиците и навредите, сосе крвавиот и неуспешен обид за државен удар, станаа одлика на работата на Собранието.
Собраниската сапунската серија никогаш не завршува. Барем да дојде до некоја „венчавка“! Сепак, „венчавките“ се исклучително ретки, поради бескрајните циркуски игри и предигри што ги одигрува познатиот аматерски политичко-медиумски ансамбл на сцената. Последниот скандалозен настан и не е некоја „голема епизода“ во споредба со претходно набројаните.
Ефикасен начин за блокада на демократските процеси
Еден од најефикасните начини да се блокираат демократските процеси во една земја е да се блокира работата на парламентот. Но тоа никогаш не е доволно. На непријателите на демократијата им е потребно постојано уривање и продлабочување на недовербата во таа, најважна, институција во државата.
А кога ќе се урне довербата на парламентот, проблемите „се решаваат“ на сосема поинакви начини и на сосема поинакви места, со поинакви средства.
Сѐ што е надвор од демократските институции е во игра, а секое решение е порозно и податливо на манипулации и злоупотреби. Ете, накратко.
Аматерски игри без граници
И што е заедничко за сите овие настани (инциденти), помали и поголеми? Добро, освен тоа кој ги предизвикува повеќето од нив, сосе крвавиот напад на Собранието, што друго е заедничко?
Па заедничко е тоа што по тие инциденти, никој не зборува за суштината, туку за инцидентот, секој од својот „неутрален“ агол на снимање. Лош е примерот, но еве, тоа е нешто како овогодишното доделување на наградата „Оскар“. Сите зборуваат за шлаканицата што му ја врза Вил Смит на Крис Рок. Филмските достигнувања, дури и Оскарот што го доби Вил Смит, останаа во сенката на таа, не баш филмска, шлаканица.
И сега, ќе се зборува за тоа колку тацни се превртени и колку пцовки се „истрелани“, а не за тоа дека инцидентите во и надвор од Собранието ги организираат или ги поттикнуваат радикалите и криминалните структури во политиката и медиумите. Уште помалку ќе се зборува за законот, за реформите, за политичката култура. А тоа и е крајната цел. Да не се зборува за суштината, туку за евтините циркуски претстави. И се разбира, знаеме кој ќе победи и во оваа мала пропагандна битка, кој ќе биде „насилникот“, а кој кутрата „жртва“.
Сепак, во Собранието тешко дека ќе видиме постапка, а веројатно ни тепачка за „Оскар“. Сѐ се тоа аматерски „игри без граници“.
Punchline
И следниот пат, кога ќе се најави одржување на седница на важна тема или доделување на наградата „Оскар“, гледаноста ќе биде повисока – од погрешни причини – не поради темата (или уметничкото достигнување), туку поради очекувањето од поинаков тип на punchline (ударна линија).
Малку кој, во кругови ограничени на сѐ помалиот број на пристојни луѓе во земјава, ќе го коментира настанот со ладна глава. Не се многумина, за жал, оние што ќе кажат дека никогаш ништо добро не излегло од насилствата. Дека со секој инцидент, со креирање тензии, со блокади и насилства во Собранието или на улиците, ние сме сѐ подалеку од шансите да станеме нормална земја. Но тоа се обично здодевни ликови кои веројатно сѐ уште сонуваат дека ќе дочекаме да живееме во нормална земја, со нормална политичка опозиција. Дури и самиот параграф посветен на тоа е здодевен, нели?
Еве позабавно: Дајте ваму една тацна! Не, не, не ми е за тресење цигари, не пушам! За една глава ми е! Аха, да!
*
ПС. Лефков во својата ФБ објава ги нарече „каубоите“ од власта. Порано, во нивната партија го користеа зборот „Индијанци“. Вмро, сепак, се менува.
Текстот е личен став на Авторот. Преземањето е дозволено според условите на Creative Commons 4.0.
