пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Aјде, за почеток, да ги кажеме работите со вистинско име. Прво, да кажеме дека Северна Македонија протерува пет руски дипломати од нејзината територија поради непријателско и недипломатско однесување на туѓа територија.
Државата ги кординира ставовите со Европа и НАТО. Имено, не се работи за никаква „русофобија“ во Северна Македонија, туку се работи за тоа дека Путин изврши агресија на Украина која не е оправдана. И во таа смисла, Владата со ова протерување покажува дека има недоверба кон руските дипломати поради нивното сомнително делување на својата суверена територија.
Од друга страна, повторно бедно и предвидливо, опозицијата за ова прашање има лешперска аргументација; нивната теза е дека ние треба да бидеме „и со едните и со другите“.
Оваа теза е типична за сите „муфљузи“ и „шибицари“ во политиката. Кога бомби паѓаат на глави, кога се рамнат со земја градови, кога мажи, жени и деца умираат, опозицијата ни вели „ние треба да сме и со едните и со другите“. Па, добро, мајку му: каде учеа образование, од чии родители потекнуваат опозиционерите, на каков вредносен систем припаѓаат кога и самите слушаат дека Путин се заканува со нуклерно оружје? Како е возможно да си така бесчувствителен на туѓу страдање? Како е возможно да имате таков „шибицарски“ став!?
Нека речат: ние сме за Русија; или нека речат „ние сме неутрални“, или нека речат „ние сме за Украина“. Не, ништо од тоа. Тие зборуваат така бедно, така одвратно: „ние сме со сите“. Не, извинете, вие не сте со сите.
Што ќе си помислат нашите сојузници кога го гледаат тој опозицонен очај. Што ќе си речат дури и Русите: погледај ги колку се безвезни. Не може во политика – во време на нуклеарна закана – ние сме и со едните и со другите. Такво нешто во политика нема. Па дури и кога се работи за една мала и мирољубива земја како Северна Македонија. Дури и тогаш, не може да се има таков „лешперски“ став.
Од моја позиција на гледање на работите, ставот на опозицијата е беден. Не можам да го прифатам таквиот став. „Ние сме и со едните и со другите“ е став на преваранти и лажови. Тоа како прво.
Како второ, уште поважно: денешната Руска федерација на „своите граници“ има 120 милиони луѓе, на својата Европска граница имено. Од Балтичките републики до Бугарија. И сите тие 120 милиони луѓе немаат позитивни чувства кон Москва. Нема еден човек од тие 120 милиони луѓе што ќе каже една позитивна работа за Кремљ. Прво беше Петерберуг, па Санкт Петербург, а денес е Москва.
Од друга страна, Советскиот сојуз самиот се сруши без ниту еден испукан куршум. И кога ќе сфатиме колку луд, погрешен и наопаку беше тој проект, колку бојазност и недоверба предизвика кај неговите соседи меѓу кои има православни, словени и православни словени, и сите тие луѓе се свртеа против Москва и отидоа на друга страна.
И наместо да се редефинираат самите себе, и да се обидат да почнат поинаку: да се однесуваат према своите соседи пријателски, да ги бришат тие стравови од лудиот 20-ти век, и наместо да го покажат најубавото лице кое Русите го имаат, тие го изгазија под нозе.
