За среќата да го живееме својот нормален живот и само да шетаме по улиците на нашиот град сега оваа војна всушност трае, тоа е она за што се бориме во неа, рече во најновото обраќање, претседателот на Украина, Володомир Зеленски.
Силен народе на нашата нескршлива земја!
Сите наши бранители и бранителки!
Ова мое обраќање е посветено на четири градови во Украина: Харкив, Кијив, Северодонецк и Кривиј Риг. А преку нив – на целата наша држава, на сите наши градови и заедници.
Денес го посетив Харкив. И самиот град и позициите во првите редови на нашите војници во областа. Харкив претрпе страшни удари од окупаторите. Црните, изгорени, трошни куќи од градот гледаат низ прозорците на исток и север – таму каде напаѓаше руската артилерија. Од таму каде што пристигнуваа руските борбени авиони. Тие гледаат кон Русија. И во нив сега, како во огледало, руската држава може да се види себеси. Да погледне колку изгуби таа за време на овие 95 дена војна од големи размери против Украина.
Русија веќе ја загуби не само битката за Харкив, не само битката за Кијив и северот на нашата земја. Таа ја загуби сопствената иднина и кои било културни врски со слободниот свет. Сите изгореа. Вклучително и таму, на Салтовка.
Одржав средба со раководството на областа и градот. Им се заблагодарив за тоа тие што беа и останаа заедно со жителите на Харкив, заедно со Украина. И – што е многу важно сега – заедно едни со други. Сто проценти од нивната соработка – армијата, полицијата, Градоначалникот на Харкив, регионалната државна администрација – сите навистина работат за победа и го прават тоа многу ефикасно.
За жал, тоа не може да се каже за локалното раководство на Службата за безбедност на Украина. Јас пристигнав. Разјаснив. Го отпуштив Шефот на СБУ во областа. Зашто не работеше да го одбрани градот од првите денови на војната од големи размери, туку мислеше само на себе лично. Кои се мотивите – ќе дознаат органите на прогонот.
Една третина од Харкивската област сè уште е под окупација. Задолжително ќе ја ослободиме целата област. И секој треба да работи за овој резултат на функциите како на локално, така и на државно ниво.
Пред патувањето потпишав указ за доделување награди на нашите бранители и бранителки. На 222 учесници во воените дејствија им беа доделени државни награди. И денес ја имав честа лично да доделам дел од наградите од овој указ и од други кои беа потпишани претходно за време на патувањето.
За повоената реконструкција на Харкив и Харкивската област беше дискутирано многу објективно со локалните власти. Мора да користиме само напредни идеи, само модерни технологии во реконструкцијата. Вклучително и безбедносни технологии. И најдобрите понуди од нашите партнери. Како Харков, така и сите други градови и заедници во нашата земја погодени од војната мора да се направат да изгледаат најмодерно во Европа.
Враќањето од исток во Кијив во овој момент остава прилично двосмислен впечаток. По молкот на Салтивка, Хрешчатик е исполнет со луѓе и насмевки. По татнежот на артилерија на линијата на фронтот – опуштањето на Кијивчани, кои денес шетаа по градот. Во овој Ден на градот, Денот на Кијив, кој секоја година го слават илјадници луѓе.
Но, за токму таа среќа да живееме, да го живееме својот нормален живот и само да шетаме тивко низ улиците на сопствениот град сега всушност и трае оваа војна. За тоа се бориме во неа. За сите во Украина. Слободата и мирот се она што навистина можеше да се почувствува во Кијив денес. Дури и покрај сирената за воздушен напад што се огласи и на овој ден.
Па, ви посакувам на вас, жителите и жителките на Кијив, да го чувате овој мир – мирот на животот. Да го чувате вашиот град. И задолжително паметете колку чинеше одбраната на главниот град. Паметете колку животи беа дадени за главниот град.
Јас разбирам дека во вашите очи – веќе е лето. Сето ова го разбирам. Но, јас сакам ова разбирање да биде во вашиот ум – ние сè уште треба да се бориме. Војната сè уште не е завршена.
Софија и Лавра, Андријевски, Подил, Володимирска, Рејтарска, Липки и Хрешатик… Благодарен сум им на сите што се погрижија окупаторите никогаш повеќе да немаат место овде во Кијив.
И многу, многу го чекам денот кога ќе можам да кажам слични зборови на уште еден наш град. Град кој денес треба да го прослави својот Ден на ист начин како Кијив. Но… Русија му се приближи премногу. Таа собра премногу сила во нашиот Донбас. Премногу се подготви за офанзивата таму. Сметам дека е многу симболично тоа што руската војска го започна обидот да го заземе Северодонецк со влегување во хотелот наречен Мир. Мирот е навистина првата цел на Русија.
Откако ни го одзедоа мирот во 2014 година, окупаторите сакаат да одземат сè друго. Буквално се. Не сакаат да ни остават ниту слобода, ниту куќи, ниту живот.
Како резултат на руските удари во Северодонецк, целата критична инфраструктура на градот веќе е уништена. 90% од куќите се оштетени. Повеќе од две третини од станбениот фонд во градот е целосно уништен. Нема комуникација. Постојано гранатирање.
Заземањето на Северодонецк е основна задача за окупаторскиот контингент. И не им е грижа колку животи ќе треба да платат за овој обид да се подигне руското знаме на булеварот – горко како што сега звучи името – Пријателство на народите, 32, каде што се наоѓа администрацијата на Северодонецк.
Правиме се за да ја спречиме оваа офанзива. Немаше ден да не се обидеме да најдеме повеќе оружје, помодерно оружје за да ја заштитиме нашата земја, да го заштитиме нашиот народ.
И јас сум благодарен им на секој и на секоја што го бранат Северодонецк и им покажуваат на окупаторите дека мирот сепак ќе биде наш. Во целата наша држава, во целиот Донбас и се разбира – во Северодонецк.
И уште еден град на кој сакам да му се обратам денес. За мене, секако, градот е посебен. Мојот роден Кривиј, исто така, слави роденден денес. Веќе 247-миот требаше да го прослави. Но, времето не е вистинското. Условите не се вистинските. А непријателот е сè уште на нашата земја. Времето за славење ќе биде по нашата победа. А таа ќе биде.
И денес сакам да го посакам токму тоа – и на мојот роден град, и на сите градови и заедници на нашата голема земја. За времето до победата било пократко. За ова мора да работиме сите – секој и секоја без исклучок.
Во мојот инаугуративен говор пред три години реков дека секој од нас е претседател. И токму сега тоа најмногу се чувствува. Затоа што нашата иднина не зависи само од моите постапки во овој кабинет, Кабинетот на Претседателот на Украина или од она што се прави во другите кабинети во Кијив. Но, исто така, од она што се прави во Харкив, Суми, Кривиј Риг и Одеса, Лвив и Ужгород, Луцк и Виница, Миколајив и Днипро, Житомир и Чернигив, Полтава и Кропивницки, Чернивци, Франкивск, Тернопил, Ривне, во Хмељницки и на Черкаси. Се разбира, во Херсон, во Запорижската област и на целата територија на нашиот Донбас и на Крим.
И единството што го видов со свои очи денес во Харкив. Херојството што нашите војници во Донбас го покажуваат секојдневно. И определбата што ја има Кривиј Рих. Ова е нашиот пат. Патот кој гарантира дека мирот на животот секогаш се чувствува низ цела Украина. И за насмевките секогаш да владеат, а не татнежот на артилерија.
Вечна слава на сите кои ја бранат нашата држава!
Вечен спомен на секој и секоја кои загинаа за Украина!
Слава на Украина!