Велешката и македонска авторка Емилија Златкова Анастасова, зад себе има објавено шест книги и поезија и драми и раскази, работи на својата седма книга. Многу сака да експериментита со жанровите. Нејзината шеста книга „Неверство“ е нејзин прв трилер, но не класичен, тука уникатен.
Според Ана Ѓуровска промотор и рецезент на нејзината книга „Неверство“, нејзиниот стил на пишување е лесен, читлив, својствен, а пред се’ уникатен. Појаснува дека во сите книги, без разлика на жанрот Емилија Златкова Анастасова ни го претставува семејството, љубовта кон децата, а најмногу ја величи вербата кон Бога – големиот создател на човекот и нашиот двигател во животот.
Појаснува дека фокусот на романот е ставен на семејството, на нашите најмили, нашите ангелчиња-децата. Најголемиот фокус е ставен на нашата верба кон Бог. Потенцира дека едноставно без таа верба ние сме празни, еден дел од душата ни е толку осамена и болна што ќе помислиме дека ништо друго не може да ја исполни и излечи. -Оваа мистерија ќе ве изненади и истовремено ќе ве исполни, преку делата на Емилија Златкова Анастасова, порачува Ѓурова.
За темата и пораката на најновата книга „Неверство“?
-Темата, пораката на оваа книга е сосема спротивното од насловот на книгата, а тоа е верноста. Но кога ќе кажеме верност или неверност вообичаено мислиме дека некој не изневерил, но всушност сакам да ги поттикнам читателите да рзмислат, колку ние како личности сме верни спрема другите како пријатели, сопруги, родители. Затоа на самиот почеток велам, не’ се потпирај на дрво и човек затоа што дрвото старее и трулее и ако се потпреш може да се скрши и да паднеш. А ако се потпреш на човекот и човекот се менува старее и можеш да бидеш изневерен. Затоа им порачувам на читателите да не’ бидеме такви трули дрва и да ги поттикнам да размислат колку ние сме верни како пријатели и како личности воопшто.
Вашето мислење колку жените треба да се изборат да ги остварат своите соништа?
-Жените треба да бидат поттикнати да си ги остварат своите животни соништа, затоа што во еден момент секоја жена доаѓа до една точка и кога смета дека толку е доволно. Ние сме жени, мајки, но сметам дека ние како жени можеме да ги оствариме нашите соништа во разни области на творештвото, а каде може да бидеме многу успешни. Токму и празникот на жената 8 март е празник кој ја има сета своја симболика за правата на жените и остварување на нивните права, а јас велам и соништа да бидат реалност. Сметам дека е толку позначаен и сега во 21-от век и треба да ги охрабри жените, мајките, па и бабите, без разлика на возраста, а дека никогаш не е доцна да ги оствариш своите соништа.
Вие сте мајка на три деца од кои едното е дете со аутизам, како успевате во сето тоа и успешно да пишувате и ги остварите своите соништа да бидете успешна жена?
-Тоа прашање во последно време многу често го слушам како успеваш да се справиш со сите активности. Веројатно не сум во се’ идеална и совршена, во нешто сум, во нешто не сум. Навистина морам да признаам не е лесно, но ако ти се толку големи соништата, ќе се бориш да ги оствариш. Ако се сака може за се’ да се најде време и да се посветиш и на семејството и на творештвото.
Вашата книга „Детето во снегот“, која е инспирирана од вистински случки е посветена на децата со аутизам и нивните семејства и сите останати?
-Мојата петта книга збирка раскази „Детето во снегот“ објавено во 2020 година од „Полица“ и промовирана во соработка со Локалната библиотека „Гоце Делчев“, која ми помага во промоциите на моите книги, е мој обид да ја прикажам борбите на овие семејства и дечиња, но и да привлечам внимание и интерес на јавноста за да бидат прифатени и разбрани. Вториот дел од оваа книга содржи лични сведоштва од родители на деца со аутизам, кои сакаат да ги споделат своите искуства и борбата за да ги охрабрат другите родители што се соочуваат со аутизам кај дете и да им покажат дека не се сами во таа борба. Воедно за оние неупатените, кои не знаат ништо за аутизмот да ги запознаам со предизвиците со кои се соочуваат овие семејства. Кога се соочи со аутизмот кај моето дете се чувствував токму така како да одам по снег каде што е многу длабоко и не е разгазен.
-Се бараше од мене да разгазам пат за да можам да одам низ тој снег. Аутизмот кај моето дете јас го доживеав многу тешко и болно. Затоа сакав моето искуство да го споделам и затоа ја напишав таа книга за да им биде од корист и благодет на сите мајки и родители кои се соочуваат со овој проблем. Но и на останатите кои ништо не знаат за аутизмот, затоа што во животот не знаеме што ќе ни се случи нам или во непосредната околина. Тие деца, се како и останатите и заслужуваат да бидат сакани.Тие се посебни на свој начин и имаат премногу љубов во себе си. Не е лесно затоа што бараат да си им посветен 24 часа, но морам да кажам дека љубовта надминува се’.
Вие имате завршено македонска книжевност и македонски јазик, а работите хонорарно како лектор. Вашето мислење колку ние повозрасните вложуваме напори нашите млади генерации наместо уште од најрана возраст да изучуваат и читаат на англиски повеќе да го негуваат, да развиваат пишувањето и читање книги на својот мајчин – македонски јазик?
-За да опстои еден јазик најважно и најсуштински е да се негуваат дијалектите. Се разбира треба да го користиме официјално литературниот македонски јазик. Но за да опстане еден јазик многу е важно да си ги сочуваме дијалектите во домашни и блиски околности. Бидејќи колку еден јазик е побогат со дијалекти потешко се уништува. Нашиот јазик е пребогат со дијалекти и сите треба да си го сакаме и негуваме јазикот. Во ред е да изучуваме странски јазици и тоа е корисно и модерно посебно кај младите, но нашиот македонски јазик е тој кој што не прави тоа што сме Македонци, кој говорат и пишуваат на свој македонски јазик и кој ни го дава идентитетот кои сме. Живееме во едно време кога на удар се овие вредности, но мислам дека сите ние како Македонци имаме должност и обврска да го заштитиме својот јазик и да си го негуваме.
Вашата прва книга „Волшебното синџирче“, роман за деца беше објавено во 2000 година во 2003 е објавена збирката поезија „Нов ден, нова песна“. Во 2020 година се објавени збирката драми „Поглед кон невидливото“ „Близнаци“ и „Детето во снегот“, а во оваа 2021 и книгата трилер „Неверство“. Што беше пресудно, а по пауза од 17 години, за една година да бидете толку многу плодни во творештвото и толку да објавите?
-Имав други обврски и ангажмани, за да можам да се посветам на објавувањето, затоа што романот „Близнаци“ беше напишан пред 17-18 години, но никако не доаѓаше ред целосно да биде завршен и објавен. Последниве десетина години се занимавав со пишување драми, бидејќи имам драмска група составена од жени со кои подготвувавме и прикажувавме драмски претстави. Затоа минатата година во март ги објавив сите тие драми во книга со збирка драми „Поглед кон невидливото“.Но се случи пандемијата и така не се реализира нашиот план да имаме турнеја и играме драмски претстави во повеќе градови во земјава. Драмската група е насловена „Ново вино“ и во неа членуваат жени од цела Македонија од девојки жени до постари жени –баби. А јас сакав да ја проширам групата и со други членови.Иако не сум професионаец од дете работев со професионална драмска група и така решив да формирам своја група и да им го пренесувам своето знаење. Се надевам сето ова со пандемијата наскоро ќе заврши и сите заедно ќе можеме да ја реализираме турнејата и други слични проекти.
Романот беше одлично прифатен од читателите и тоа ми даде поттик да продолжам и понатаму да ги напишам на хартија своите идеи. Во сето тоа движечка сила ми е вербата во Господ и тоа читателите го препознаваат. Тоа ми дава сила и инспирација да продолжам со творештвото. Благодарна сум на Бог што ми дава и сила и ме води и ми дава инспирација. Затоа што јас верувам дека и пишувањето е дар од Бог, но треба да се надоградува.
Каква е соработката со Локалната библиотека „Гоце Делчев“ и подршката која Ви ја даваат за промоциите?
-Јас сум многу благодарна на ЛК „Гоце Делчев“ и поддршката која ја имам со моите книги и промоцијата за што најзаслужна е в.д директорката Гордана Васковска. Читателите во оваа библиотека која е одлично снабдена со книги од сите жанрови може да ги најдат, позајмат и прочитаат моите книги кои ги издаде „Полица“.
Дали има читатели и колку тој број е пораснат во време на Ковид пандемија кога најголем дел од времето многумина го поминуваат во своите домови?
-Одредени категории луѓе најверојатно никогаш не престанеле да читаат книги. Во ова време на пандемија на Ковид кога најголем дел од времето поминуваме само преку интернет, но од друга страна многумина ги натера и повторно да читаат книги. Затоа радува фактот за се’ повеќе читатели, а за тоа говори зголемениот број издадени и позајмени книги во 2020 во велешката локална библиотека.
Што по трилерот „Неверство“ дали и на што моментално работите?
-Кога ја завршив „Неверство“ и ја предадов на печатење и си реков сега сум празна немам што да пишувам и буквално следниот ден се случи да ми дојде инспирацијата. Тие што пишуваат знаат не е тоа седнува, размислувам и пишувам, не’. Буквално ти доаѓа момент и јас буквално цела ноќ ја сонував- замислував книгата и седнав и почнав да пушував и веќе ја привршувам. Таа ќе биде како серијал книги, кои ќе бидат со одредени личности, но засебни приказни. Се надевам дека и до крајот на годинава ќе биде објавена затоа што и насловот е „Новогодишна ноќ“ па и се надевам ќе биде и убав новогодишен подарок од мене за читателите.
Во меѓувреме чекам да се одобри за издавање на вториот дел од „Близнаците“ и е веќе завршена.
Што сметате за тоа колку македонската жена која е столбот на семејството, растргната меѓу работата и семејството, си посветува време на себе си’ за реализирање на своите желби и интереси?
-Можеби како жени понекогаш премногу терет преземаме на своите плеќи, кој не треба ние да го носиме, но сами си ги земаме обврските,велејќи ах тоа морам тоа да го носам, а иако некогаш и не мора.Мислам дека тоа е еден од проблемот на македонските жени,што си земаме премногу обврски и терети,а кои и не мора да ги носиме и кои можеме да ги растеретиме на поинаков начин.Но реков и претходно и пак ќе потенцирам,жената мора да се бори за своите соништа.Повторно ќе повторам и никогаш во животот не е доцна да се остварат тие соништа, потенцира Емилија Златкова Анастасова.
извор: МИА
