Одговор на сомнежите кои се појавија во јавноста за успешноста на украинската контраофанзива и полемиките за можностите на украинската војска за понатамошна реализација на поставените цели за деокупација на привремено окупираните територии, вклучително и кај одредени експерти и медиуми кај западните сојузници, како и различните мислења за одлуките на украиските цивилни и воени власти, може донекаде да се предвиди според ризичната одлука на Украина да остане да го брани Бахмут од бруталните, масивни руски напади, и покрај повиците од воени експерти да ги повлече своите сили од бахмутската кланица и да ги сочува за подоцнежни борби во другите делови од фронтот во Украина.
Повеќемесечната битка за Бахмут, во источна Украина, беше најдолгата и најкрвавата во војната. Многумина на Запад, вклучително и сојузниците на Украина, ја повикаа таа да се откаже од одбраната на градот. Но, силите на Кијив останаа, и иако тоа беше скапо, на крајот очигледно им се исплатеше.
Украина со месеци се бореше со нокти и заби за да го одбрани источниот град Бахмут од бескрајниот напад на руски војници и платеници од групата Вагнер. Борбите, кои однесоа илјадници животи од двете страни, беа толку брутални по природа што беа окарактеризирани како „фестивал на колење“ или „мелница за месо“.
Кијив го отфрли скептицизмот дома и во странство кога беше повикан да го преиспита својот пристап кон одбраната на градот, вклучително и повиците од неговите западни сојузници да размислат за повлекување и да ги фокусираат напорите на друго место по линијата на фронтот.
Ризичната одлука да остане таму донесе значителни загуби, а Москва на крајот го освои градот во мај. Но, воените експерти велат дека тоа и се исплатело на Украина, и во тоа време и во месеците што следеа.
Одлуката да се бори за Бахмут „има прилично сериозни последици“, изјави за Бизнис инсајдер Џорџ Барос, аналитичар во Институтот за проучување на војната (ISW), со седиште во Вашингтон. Доколку Украина не се држеше, Русија можеби никогаш немаше да доживее голем број важни проблеми што ја деградираа воената машина на земјата за време и по битката.
Со останување и борење во Бахмут, Кијив успеа да ја спречи Русија да се движи подлабоко во источна Украина, да ангажира големи елементи на руската војска, вклучително и повеќе елитни единици како московските воздушни сили, и да ја попречи способноста на Русија да одржува голема стратешка резерва.
Марк Кансијан, пензиониран полковник на американскиот марински корпус и висок советник во Центарот за стратешки меѓународни студии, рече дека Украина ги исцрпила руските сили за време на битката за Бахмут и ѝ ја ускратила на Москва можноста да постигне позначаен територијален напредок.
„Русите искрварија во обидот да го земат Бахмут“, изјави тој за Бизнис инсајдер.
Тој додаде дека има и политички и симболични елементи да се остане таму, бидејќи без оглед на неговото тактичко и оперативно значење, губењето на градот без борба би било обесхрабрувачки и удар на моралот.
Рускиот ултранационалист Игор Гиркин по заземањето на Бахмут се пожали дека фокусот на Русија на неговото заземањето е „стратешки неуспех“ што резултирало со „непотребна и пирова“ победа, објави Цивил Медиа.
Гиркин тогаш ги критикуваше шефот на групата Вагнер, Евгениј Пригожин, министерот за одбрана Сергеј Шојгу и началникот на Генералштабот Валериј Герасимов за продолжување на обидите за заземање на Бахмут и за одвлекување од подготовките за одбрана од претстојната украинска контраофанзива.
Според Барос и Канчијан, борбата со Бахмут, исто така, во голема мера придонесе за конечниот пад на озлогласената групација Вагнер. Напорите за заземање на градот во голема мера беа извршени од немилосрдните платеници, кои исто така го презедоа најголемиот дел од жртвите – потпирајќи се на слабо обучени осуденици и ужасни тактики со човечки бранови.
За време на повеќемесечната борба на Вагнер за Бахмут, јавно почнаа да се појавуваат несогласувања зад сцената меѓу водачот на платеничката група, Евгениј Пригожин, и руското воено раководство.
Освен тоа што не е одлучувачки за текот на војната, доведува до огромни загуби на борци, сето тоа, ѝ дава време на Украина, изјави неодамна Гиркин.
Пригожин редовно ги напаѓаше врвните прашања за прашања како неспособноста на бојното поле и недостатокот на муниција и залихи, а откако ја презеде одговорноста за заземањето на градот во средината на мај, тој откри дека над 20.000 негови борци биле убиени таму, ставајќи ја вината за нивната смртни случаи на военото раководство во Москва.
„Нема сомнеж дека Вагнер си ја удри главата против Бахмут“, рече Канчијан, додавајќи дека тоа „на крајот ја разби организацијата“ од воена и политичка перспектива.
Битката зеде таков данок на групата, што после тоа, наместо да продолжи да турка напред, групата беше принудена да се повлече на задниот дел за да се одмори, повторно да се вооружи и да се реконституира.
Не повеќе како сила на фронтот што го води нападот, Пригожин ја задржа својата и релевантноста на Вагнер меѓу ултранационалистичките поддржувачи со тоа што продолжи да предизвикува проблеми со руското Министерство за одбрана.
Додека војската се обидуваше да го запре Вагнер, долгогодишните тензии меѓу Вагнер и руското воено раководство на крајот зовреа во јуни, кога Пригожин презеде невообичаено храбар чекор и водеше краткотраен бунт против военото раководство на Москва.
Овој бунт го потресе Кремљ и доведе до чистки и поголем надзор и контрола на Вагнер од страна на руската држава, по што Пригожин загина под сомнителни околности во авионска несреќа во август.
Барос рече дека не му е јасно дали Пригожин би бил мртов, а Вагнеровата група преземена од руските воени власти доколку организацијата не учествувала во битката за Бахмут.
Платеничкиот водач во суштина „ја искористи важноста на своите борци при преземањето на Бахмут, што не би било можно без Вагнер групата, за да ја подигне сопствената позиција“, додаде Барос. Потоа полета премногу блиску до сонцето.
„Многу е тешко да се види низата настани што доведоа до подемот и пропаста на Пригожин да се случуваат без бахмутскиот лак“, рече тој, тврдејќи дека „тоа е клучно за целата оваа приказна“.
Остануваат прашањата за тоа колку всушност била потребна борбената моќ што Украина ја испрати на Бахмут. Има и прашања за тоа дали требало или не да го повлече д Искусните борци се вратија на позициите каде што силите на Киев се подготвуваа за нивната летна контраофанзива и ги интегрираа во тие подготовки. Тешко е да се каже кој беше вистинскиот потег.
Украина оствари одредени територијални придобивки на југот за време на нејзината контраофанзива, па дури и ја проби страшната руска линија Суровикин, комплицирана мрежа од одбранбени утврдувања. Но, во голема мера се бореше да врати голем дел од територијата под контрола на Москва, за која Кијив се надеваше да ја врати на почетокот.
Барос тврдеше дека имањето повеќе или подобри сили не мора да ја направи контраофанзивата поуспешна бидејќи веќе имаше премногу погрешни фундаментални претпоставки за планираото пробивање на одбранбените позиции на Русија и оружјето што ќе биде потребно за најефикасно да се направи тоа. Реалноста сепак ќе беше вистинита без оглед на тоа какви војници беа таму и потенцијално да го преземат водството во нападот.
„Дури и да погледнете што теоретски имаа Украинците, тоа не ги решава проблемите со јужната контраофанзива“, рече Барос. „Мислам дека јужната контраофанзива веројатно би ги доживеала истите проблеми, сепак.
И покрај тоа што се соочи со неуспеси во нејзината контраофанзива, во исто време, Украина постигна многу успех околу окупираниот полуостров Крим, каде Украина ја погоди руската Црноморска флота со поморски дронови и крстаречки ракети со долг дострел.
Во поново време, силите на Кијив се чини дека постигнаа одреден напредок со спроведување операции на источниот брег на реката Днипро, во близина на Херсон, природна бариера во која Москва долго време уживаше во своја полза. Тоа е уште една ризична борба и останува да се види како сето тоа ќе се одвива.
Преземено: Цивил Медиа
